Me, myself and zij

Ten behoeve van de trouwe lezers die maar een beetje geïnteresseerd zijn in sport en op dit stukje rekenen om mee te zijn met de belangrijkste bijzaak van het leven werden de vijf afleveringen van Kim Clijsters: come back home (KCCBH) gebingewatcht op VRT MAX.

Gesteld dat u na lezing dezer toch zou besluiten om het erop te wagen, de laatste en de eerste aflevering zijn de beste. En dan misschien beginnen met de laatste, de vijfde, en daarna de eerste bekijken.

Jaja, ze hebben het echt wel geprobeerd om het spannend te houden, de makers van de docuserie, maar het is ze niet gelukt. KCCBH, het verhaal van een voorspelbare mislukking, is nooit spannend.

We krijgen wel een unieke inkijk in wat er in het hoofd van een topsporter omgaat. Het enthousiasme waarmee ze haar derde carrière begint, de tweede comeback al en die eerste was nog wel zo succesvol, de respons van het publiek, het werkt allemaal zo aanstekelijk. Je zou bijna gaan geloven dat het haar zou lukken, maar de beelden van een Clijsters totaal uit vorm zetten je meteen met beide voeten terug op de grond. Een blessure lijkt onvermijdelijk en die komt er al snel. Godbetert, van het padellen nog wel.

De wanhoop die er vanaf aflevering drie insluipt en die zich vanaf aflevering vier helemaal van haar meester maakt, het gevecht met negatieve gedachten, haar reactie op haar entourage bij slecht nieuws, het wordt allemaal onverbloemd in beeld gebracht.

Hulde dat ze dit allemaal heeft toegestaan, al kan het ook zijn dat dit de makkelijkste (lees: de goedkoopste) manier was om onder het contract met het productiehuis uit te komen. Dat zegt ze ook als ze nog maar eens heeft verloren in de eerste ronde, in 2021 op de US Open: “Ik bel en zeg dat ze met de docu stoppen, ik betaal alles terug.”

Om het een beetje te kaderen: dit had een Netflix-serie moeten worden, in meer dan vijf afleveringen. Een echte comeback (pakweg top honderd) had geholpen om het aan de streamingboer te slijten, maar van in het begin was dit een kansloze missie.

Eenieder met wat kennis van sport had zich vragen moeten stellen. Wat denken ze te bereiken? Wat kan een atlete die op haar dertigste al moest stoppen met blessures, en toen al niet te fit meer, zeven jaar later nog? Bovendien inmiddels met drie drukke schatten van kinderen, niet te vergeten die vijftien kilo overgewicht, en dat alles in een veel competitievere omgeving dan toen ze stopte.

“Ik kan die meisjes aan”, maakt ze zichzelf wijs. Begrijpelijk, maar de anderen rond haar weten beter. “Dit wordt lastig, randje onhaalbaar”, wordt in de serie vaak tussen de lijnen door meegegeven, door haar coach Carl Maes, door haar fysiektrainer Sam Verslegers, haar kine, sportdiëtiste, arts, maar ook door de commentatoren. “Ze is niet wedstrijdfit voor dit toernooi.”

Leeftijd heeft daar overigens niks mee te maken. Gisteren speelde Novak Djokovic de finale op Roland Garros. Hij is 36, een jaar jonger dan Clijsters bij haar tweede comeback. Hij won en is nu alleen recordhouder in aantal grandslamtitels. Hij rekt zijn houdbaarheidsdatum omdat hij altijd superfit is geweest en nog steeds is. Die graad van fitheid heeft Clijsters nooit bereikt, ook niet op haar top.

Komt daar nog eens bij: topsport is me, myself and I. Die I heeft Kim Clijsters III vervangen door zij: haar kinderen, haar gezin, haar huis, haar hond, haar familie… Het tennis deed ze er een beetje bij, als het paste met de rest. Heeft ze echt ooit gedacht dat het haar zou lukken om al die ballen in de lucht te houden?

Misschien van KCCBH toch vooral een leuk fragment onthouden. We schrijven voorjaar 2020. Wimbledon is zojuist geannuleerd vanwege covid. Clijsters heeft in Iedereen beroemd gezien hoe in Zevekote bij Gistel de 73-jarige Lionel in het grasveld in zijn tuin lijnen heeft getrokken en een net opgehangen. Zonde, geen Wimbledon, en dus heeft de brave man zijn eigen mini-Wimbledon opgetuigd.

Bij wijze van uitsmijter zegt hij: en als Clijsters een balletje wil komen slaan, is ze welkom. Het is niet bekend hoeveel gearrangeer eraan te pas is gekomen – tv is zelden spontaan – en pr-gewijs kwam het voor de docuserie goed uit, maar het blijft mooie tv als Clijsters 230 kilometer verwijderd van Opitter bij Lionel binnenstapt en vervolgens op een veredelde weide een partijtje tennis speelt.

Ook gearrangeerd natuurlijk wordt het 6-6 en Clijsters krijgt de kans om het uit te maken. Haar heerlijk droge reactie zegt veel over haarzelf en haar relativeringsvermogen: “Wow, een matchbal, hoelang is dat al niet geleden?”