Die moderne redacties toch: ze bestaan alleen nog uit vrouwen, hipsters, homo’s en heteromannen die over hun kinderen schrijven – de oerman is er een bedreigde diersoort. Dus haalden ze mij in volle voorbereiding op de hete sportzomer uit mijn grot, om aan de zijde van Heleen, een dertig jaar jongere en, net als ik, in de vrouwelijke erectie gespecialiseerde podcaster/journaliste, een film te bekijken.

We moesten samen naar Elle van Paul Verhoeven, regisseur van Basis Instinct. In de verte had ik iets opgevangen dat de film vrouwonvriendelijk zou zijn. Zoals ook Basic Instinct, zei collega Heleen. Vrouwonvriendelijk wekt bij mij nog hooguit medelijden op, sinds ik ook dat brandmerk kreeg van een menopauzerende blogster zonder lezers. En toen belde de baas, de bazin om precies te zijn, met het dwingend verzoek om op kosten van de zaak naar de bioscoop te gaan en mijn mannelijk licht te laten schijnen op het vertoonde.

Eerst even twee dingen. Bij ontstentenis van een man-vent op de redactie, ben ik tot macho gepromoveerd maar dat is een vergissing én tijdelijk. Oké, ik kom uit de topsport en dat is een sector waarin de vrouw niks beter kan dan de man en dus weet wat haar plaats is. Geldt dat voor andere sectoren? Neen, de gemiddelde vrouw zal meestal beter scoren dan de gemiddelde man, maar onder de outliers – de buitenbeentjes, in negatieve en positieve zin – zul je overal en altijd méér mannen dan vrouwen vinden. Ban mij, blog mij, block mij, ontsla mij, whatever, maar ik geloof in de enerzijds discriminerende en anderzijds destructieve kracht van testosteron. Tweede opmerking: vanaf nu gaat het over de film, dus ‘spoiler alert’.

De film begint met een verkrachting en de vrouw zou dat leuk vinden en zou op den duur naar de verkrachter verlangen en zou er een spelletje mee spelen. Zo werd de film samengevat, maar dat is kort door de bocht. De vrouw in de film vindt het helemaal niet leuk dat ze vuistslagen krijgt en brutaal verkracht wordt. Ze ziet eruit als een bokser en bloedt tussen haar benen. Ze is wel gefascineerd en gaat vreemd genoeg niet naar de politie en daar heeft ze zo haar redenen voor.

Ik heb niks met geweld. Niet in een voetbalstadion, niet op straat, niet in een betoging en al helemaal niet bij seks. Mijn filosofie is: mannen zijn er om de vrouw te plezieren en hoe bedrevener ze daar in zijn, des te meer plezier beleven ze er zelf aan. (Voor boekingen: info@demorgen.be.)

Zoals alle personages in de film, is Michelle verknipt (dat legt ze zelf uit); ze wordt vreselijk geloofwaardig neergezet door een schitterende Isabelle Huppert. Al heel snel ontdek je een tweede laag, als ze op restaurant vertelt over haar verkrachting. Iedereen is verbouwereerd, de ober komt en zij zegt: bon, we gaan bestellen, zeker? Waarop haar ex-man vraagt: violée, en vrai? Voor echt?

Begrijpelijk dat Verhoeven deze film in het libertijnse Frankrijk heeft moeten draaien, want die tweede laag zouden de Amerikanen nooit hebben ontdekt. Laat staan de derde en vierde.

De film is niet pornografisch, ook geen thriller want behalve in de openingsscène heb je nadien het gevoel dat het wel goed komt met die sterke vrouw, en evenmin is het een drama. Het is een veellagige zwarte komedie, maar ik stel mij wel de vraag of de film geschikt is voor wie freudiaans op zoek is naar een antwoord op de vraag ‘Was will das Weib?’ In elk geval niet wat de eerste laag van Elle suggereert, lappen en vuistslagen, de totale onderwerping en daarna rammen tot bloedens toe. De mannelijke adolescent die vorig jaar Fifty Shades of Grey heeft gezien en nu Elle, krijgt wel een gevaarlijk, verkeerd beeld over de seksualiteit van de vrouw.

De wereldroeibond staat niet bekend als een soepele, moderne bond. De steun van de Nieuw-Zeelandse olympisch kampioen Mahe Drysdale, die voor de twee Belgische boten pleitte, is welkom. En dat de noorderburen via nlroei.nl een petitie hebben opgezet voor de Belgische boten, doet goed aan het hart.

Maar, de regels waren gekend. België kon bij het WK van 2015 geen enkele boot olympisch kwalificeren en kreeg dus één quotumplaats voor het hele land. Dat volstond, want van die tweede lichte dubbeltwee Brys-Van Zandweghe was nog geen sprake. Tot ze zo’n progressie maakten dat ze ineens ook voor die quotumplaats in aanmerking kwamen. En jawel hoor, het ondenkbare gebeurde: Obreno en de lichte dubbeltwee wonnen allebei hun kwalificatierace op de Rotsee in Luzern.

Als maar één boot mag gaan, zou dat skiffeur Hannes Obreno moeten zijn. Jawel, het is een beetje zijn schuld: hij had zich moeten plaatsen op het WK vorig jaar, maar viel daar door de mand. Ondertussen heeft hij zich herpakt en wordt hij mentaal begeleid. Met succes, want hij klopte inmiddels de wereldkampioen en viel een paar keer net naast het podium. Obreno behoort al twee jaar lang tot de besten van de wereld in de (eenmansboot) skiff, samen met de achtriem hét koningsnummer van het roeien.

Deze hele problematiek kadert binnen het universalisme van de Olympische Spelen. Tegenwoordig heet dat diversiteit en daar mogen we niet tegen zijn. Of misschien een beetje. Diversiteit, universaliteit, allemaal mooi, maar de Spelen zijn topsport en topsport is elitair: de besten tegen de besten.

In het zwemmen mag een land per nummer maar twee atleten afvaardigen, maar er staan door die diversiteit soms zwemmers en zwemsters uit andere landen op het startblok die halfweg de 100 meter even rust moeten nemen. Idem in het atletiek. In de eerste serie van de 100 meter sprint lopen meisjes met nikabs, wapperende hoofddoeken en lange broeken die tussen de vijftien en twintig seconden nodig hebben om over de streep te komen.

De meeste van die uitnodigingen in het kader van het universalisme – de zogeheten tripartite invitations – gaan naar zwemmen en lopen, en gelukkig niet naar gevaarlijke sporten als boksen of BMX. In technische sporten zoals roeien worden maar enkele van die uitnodigingen uitgedeeld – voor Rio twee in de skiff om precies te zijn. Die deelnamebewijzen gaan naar roeiers, of wat daarvoor moet doorgaan, zoals Luigi Teilemb uit Vanuatu (een eiland in de Stille Oceaan) en naar Al Hoessein Gambour uit Libië.

Belachelijk? Op het eerste gezicht wel, maar Teilemb schijnt een belofte te zijn die in Nieuw-Zeeland roeit, al is alvast Mahe Drysdale niet zo van zijn talent overtuigd. De Libiër Al Hoessein werd in oktober vorig jaar jammerlijk vierde op het olympisch kwalificatietoernooi voor de Afrikaanse zone in Tunesië. Het is te hopen dat hij is blijven trainen.

De bekommernis van het Internationaal Olympisch Comité en de wereldroeibond om elke sport zo universeel mogelijk te maken via de Olympische Spelen is achterhaald en leidt tot compleet absurde situaties. Zo zou het vrijgekomen startbewijs van België worden ingenomen door nóg een Deense boot en die hebben er al vijf in Rio.

Wij racefietsers moeten niet moeilijk doen: er is een significant deel van ons dat fietst zoals de BMW’s of Range Rovers op onze autowegen rijden: opzij (x3), maak plaats (x3), ik heb ongelooflijke haast. Misschien is het ene het gevolg van het andere, misschien is het wel een selffulfilling prophecy, maar er is ook zoiets als het fiets- of jaagpadensyndroom. De paden met fietsers die in twee richtingen rijden, lijken steeds meer op onze drievakswegen die ooit ontelbare levens hebben geëist omdat inhalende auto’s op het middelste vak niet wilden wijken voor elkaar.

Dat gedrag zie je nu terug bij de fietsers en het zijn de slechtste, traagste en zwakst beschermde fietsers die mordicus hun plaats opeisen. Daar is niks mis mee, tenzij ze naast elkaar blijven rijden, met ook nog eens een halve meter tussen. Zoals in: hier rijden we met onze elektrische fiets, gekregen bij ons krantenabonnement, en nu zal iedereen wijken (want eigenlijk kunnen we niet goed fietsen).

Een beetje kennis van het fenomeen fietsen – je op eigen kracht verder bewegen en daarbij lucht- en rolweerstand overwinnen – zou welkom zijn, maar elektrische fietsers weten niet meer wat weerstand is. Stel, je rijdt tegenwind met twee en er komen tegenliggers aan, ook met twee. Er is plaats voor drie. Dan is het logisch dat de twee in de tegenwind hun positie op de weg mogen behouden, de ene in het wiel van de andere en misschien schuin links of rechts achter, een miniwaaiertje zeg maar. Wie met de wind rijdt, zou dan zo hoffelijk moeten zijn om wat plaats te maken, zoals in de bergen de stijgers voorrang krijgen op de dalers. Juist dat gebeurt niet. Keuvelende gepensioneerden blijven te allen tijde vrolijk naast elkaar rijden.

Om maar te zwijgen van de elektrische fietsenpaartjes die je wil inhalen. Een bel? Zelfs een misthoorn komt niet boven hun gekwetter uit. Neen, die plotse opstoot van recreafietsers op hun pseudo-brommertjes, dat loopt niet goed af. Ik voorspel nog meer ruzies, nog meer botsingen, en uiteindelijk meer (elektrische) fietsen die in de berm of – erger – in het kanaal zullen belanden. Ik zal het houden bij verbale aanmaningen, beloofd.

Morgen groot feest in Jan Breydel? Het is te hopen, want tot dusver is het wat tegengevallen met die kampioenenviering(en). Ik ben bevoorrecht getuige, want ‘woonahhtig’ in het Brugse en mijn buren die in voetbal zijn geïnteresseerd, supporteren voor Club.

Ik heb ze niet horen thuiskomen na de zegetocht. Geen getoeter, geen gebral – had ik ook niet verwacht, want ik woon in een keurige gemeente – geen cava in de tuinen waar ik met plezier was aangeschoven, en ook geen ratelend vuurwerk. Dat heb je hier alleen met huwelijken. De eerste keer dat ik – aangewaaide stedeling uit beschaafde gebieden – dat hoorde, dacht ik aan kalasjnikovs. Ik wilde de politie bellen, maar autochtonen hebben mij voor die blunder behoed, waarvoor dank.

Maar bon, de dag na de memorabele overwinning tegen Anderlecht en dus de dag van de grote viering op de Grote Markt, moest ik in Brugge zijn. Onderweg van huis naar het centrum passeerde ik de woning van een net verhuisde Club-speler. Ik verwachtte minimaal een ode van de buren of een discreet vlagje. Niets. In mijn gemeente had ik alleen bij een buur wat vlaggen zien hangen, maar ook niet meer dan verstopt achter het raam van de fermette.

Het hele traject van huis naar Brugge is ongeveer 15 kilometer en door omstandigheden verschilde de heen- van de terugweg. Ik reed niet langs de ring of de E40, dus dat kon het ook niet zijn: geen enkele vlag gezien. Wel één geparkeerde auto met twee vlaggetjes van Club en iemand met een blauw-zwarte skimuts op de parking van de AD Delhaize. Op pinkstermaandag, misschien was het wel een Brugse zot. Voorts geen enkele uiting van dolle volksvreugde. Twee dagen later op een fietstocht langs de boerderijen van Maldegem en Sint-Laureins, was meer blauw-zwart te zien.

Vorig jaar was ik het weekend na de kampioenenwedstrijd in Gent. Brugse Poort, Tolhuislaan, Sleepstraat (allemaal migrantenwijken), centrum, buurt UZ, het hing vol met blauw en wit en toen moest het grote feest nog volgen op zondag. 200.000 mensen volgens de organisatoren, 100.000 volgens de politie, woonden de festiviteiten bij. 200 of 100, maakt niet uit, volgens de meest conservatieve schatting zijn dat er nog altijd drie keer meer dan afgelopen maandag – ook op een feestdag – in Brugge.

Zou het dan toch? Dat Club Brugge niet echt van Brugge is, maar eerder van de omliggende gebieden? Dat die titel misschien elf jaar geleden is, maar toch ook al nummer veertien? En dat AA Gent meer een stadsploeg is, maar ook een hype die veel successupporters aantrekt of heeft aangetrokken? Het zal wel een beetje van dat alles zijn.

Voorlopig was hét hoogtepunt van de Brugse feestvreugde het optreden van ene Annuska uit Wingene. Op de Eiermarkt, een centrale plek in wel meer memorabele recente FCB-momenten, zoals het in elkaar slaan van de Napoli-supporters, stalde ze na de wedstrijd haar fijne vleeswaren uit. Naburige consumenten mochten die vrijelijk en gratis aanraken, al deed ze dat zelf veel beter. Als u wilt weten wat ik bedoel, zoek eens op haar naam naar filmpjes op hln.be en nieuwsblad.be.

Ik kende tot nog toe een bouwondernemer en een apotheker in Wingene, maar niet Annuska. Enfin, toch niet die Annuska, wel een andere uit een naburige gemeente, maar die doet in kinderopvang. Die zal het echt niet zijn, of ze heeft geen kindjes meer.
De landelijke gebieden ten zuiden van Brugge, waar tien keer meer varkens dan mensen wonen, zijn helemaal van slag door het fenomeen Annuska. Ze zou een verleden hebben in de erotische sector, ze zou ooit een ex-partner in elkaar hebben geslagen en in plaats van in therapie te gaan, nam ze in 2006 deel aan Undercover Lover op VT4. Maar nu zou ze op het goede pad zijn, behalve dat ze na haar felgesmaakt optreden een nachtje in de cel belandde.

Flauw is dat van de Brugse politie. Ik stel voor dat Bart Verhaeghe, Vincent Mannaert en successupporter Renaat Landuyt dat goedmaken en haar een wellnessruimte in het nog te bouwen Club-stadion aanbieden. En voorlopig minimaal een functie op de pers- en pr-dienst.

Enkele maanden geleden had ik een e-mailadres op de kop kunnen tikken van Grigory Rodchenkov, de voormalige directeur van de Russische antidoping, maar daar antwoordde hij niet meer op. Jammer, want ik wist van één verdachte dode in zijn buurt – het blijken er nu al twee te zijn – en ik had het eerste rapport van het wereldantidopingagentschap WADA uit 2015 gelezen over de Russische dopingpraktijken tijdens de Olympische winterspelen in Sotsji.

Eén cryptische paragraaf had mijn aandacht getrokken. Ik citeer letterlijk:

“Dir. Rodchenkov bevestigt dat het lab in Moskou geplaagd werd door externe bemoeienissen bij de analyses. Dir. Rodchenkov verklaarde dat hij in een systeem moest werken dat hem verplichtte bepaalde dingen te doen. Dir. Rodchenkov wilde er niet op ingaan wat dat precies was.”

Je zou hebben verwacht dat het WADA daar tot op het bot zou zijn gegaan, maar neen. Case closed, zowaar. En Grigory, zoals de charmante man doorgaans wordt aangeduid, zat volgens mijn bron inmiddels al in de VS. Een maatregel uit voorzichtigheid omdat hij niet nogmaals dood wilde worden verklaard, zoals hem al eens verkeerdelijk was overkomen. Want, zo had hij gegrapt, een nieuw in memoriam was ongetwijfeld juist geweest.

Geheime dienst FSB

Grigory heeft een Amerikaanse documaker en The New York Times op bezoek gekregen en nu gaat hij voluit. Zoals dopingprofessor Peter Van Eenoo duidt (zie interview), zal hij ongetwijfeld wat extra piment bij zijn saus hebben gedaan, maar de feiten blijven hoogst onrustwekkend. Tot de essentie herleid gaat het hierom:

De rol van de FSB is in deze materie gekend. De rol van sommige overheden in nationale dopingzaken ook, maar dat zou geen beletsel moeten zijn voor een degelijke controle. Peter Van Eenoo, die daar aanwezig was, zag ook rare mannen die een kantoortje hadden en eigenlijk de hele dag niks deden, behalve een paar keer per dag confereren met Rodchenkov. Dat was ongetwijfeld de FSB.

Die cocktail, dat kan ook kloppen, want Rodchenkov is in 2011 in de problemen gekomen voor vermeende dopinghandel, samen met zijn zus. Hij werd op mysterieuze wijze gerehabiliteerd en is toen wellicht voor de kar van de FSB gespannen. Of die cocktail niet opspoorbaar zou zijn, daar kan serieus aan worden getwijfeld, want dan was het ook niet nodig geweest om de urinestalen te manipuleren.

Verzegelde stalen die open en dicht kunnen worden gedaan, is niks minder dan het armageddon van de dopingbestrijding. Zonder de zekerheid dat het staal van Pietje Rap ook van Pietje Rap is, staat alles op de helling. Elke positieve kan dan negatief worden of elke positieve kan komen klagen dat hij eigenlijk negatief was, want dat met zijn staal is geknoeid.

Kortom: veel wijst erop dat dit verhaal klopt en dat wordt ook onrechtstreeks bewezen door de opmerkelijke resultaten van de Russische atleten in Sotsji. Hun meest recente resultaat op het wereldtoneel was een derde plaats, na de VS en China op de Zomerspelen van Londen waar 82 medailles werden gewonnen. Dat was zwak, en ook op de Winterspelen werd doorgaans slecht gepresteerd. Behalve dan in het eigen Sotsji, waar de Sportvereniging Vadertje Rusland de eerste plaats wegkaapte met 33 medailles waarvan 13 keer goud. Vier jaar eerder in Vancouver haalden ze 15 medailles en 3 keer goud. Een thuisland heeft altijd thuisvoordeel, maar van 3 naar 13 gouden plakken is een hoogst verdachte stijging.

Urinestalen verwisselen

Na het roeien, gewichtheffen en atletiek is dit het zoveelste schandaal in de Russische topsport. Het zal de geplaagde Spelen van Rio niet vooruithelpen en geopolitiek zou het een extra breuklijn betekenen tussen de wereld van Poetin en de rest van de planeet, maar wordt het inmiddels geen tijd voor een lock-out van de Russen?

Natuurlijk zullen er nog Russen zijn die zuiver op de graat medailles willen en kunnen winnen, maar daar gaat het allang niet meer om. Rusland is al sinds het aantreden van Poetin als president geobsedeerd om de verloren status (132 medailles in Seoel als USSR) te herwinnen, maar slaagt daar niet in met puur sportieve middelen. Telkens weer, al sinds Salt Lake City 2002, worden in de aanloop naar of op de Spelen hele horden Russen betrapt op doping.

Volgens de WADA-statistieken is een op de drie overtredingen van het bloedpaspoort sinds 2010 – zolang bestaat het nog maar – voor rekening van Russen. In 2012 heeft ene mijnheer Popov, voormalig werptrainer van de Russische nationale ploeg, aan het WADA gemeld dat 67 atleten in ruil voor 30.000 roebel (zo’n 400 euro, volgens de huidige wisselkoers) hun urine hebben laten verwisselen door Rodchenkov. Discuswerpster Daria Pisjalnikova had ook betaald, maar was toch positief bij een hertest in Lausanne en was zo pissed dat ze daarop een kwaaie brief schreef naar het WADA.

Onkunde van het WADA

Wat is met die info gebeurd? Waarom is dat nooit onderzocht? Waarom heeft het WADA de aanbeveling van het Internationaal Olympisch Comité om de dopingstalen niet in Sotsji te laten onderzoeken nooit willen volgen?

Wat heeft dat WADA eigenlijk gedaan al die jaren, behalve dan klagen over te weinig geld en met de brulboei Dick Pound op kop wielrennen viseren? Wielrennen – en daarvoor is deze rubriek te klein, maar ik wil dat nog wel eens uitleggen – was een voorbeeldsport als het om dopingbestrijding ging.

Waarom kijken ze in die koepelbonden allemaal de andere kant op? Gisteren nog een persbericht van sportminister Muyters (N-VA) gekregen, vanuit Montreal zowaar, want hij zetelt in de WADA Foundation Board. In dat bericht stond een paragraafje over de klacht van voormalig UCI-baas Hein Verbruggen tegen het WADA en vooral Dick Pound. Die wordt door het WADA afgedaan als een persoonlijk vete tussen de twee heren, en dat kan kloppen, maar het is wel Pound die is begonnen. Inmiddels stelt Verbruggen wel de juiste vragen. WADA antwoordt met advocaten.

Waarom is het WADA nooit achter Rusland aangegaan? Misschien omdat ze 700.000 dollar (620.000 euro) hebben gekregen van de Russische overheid. Misschien uit onkunde. Misschien onwil en onkunde, maar vooral veel van dat laatste, want van Kenia hebben ze nooit geld gekregen en die laten ze ook al zeventien jaar met rust. Van de week werd weer eens bewezen dat de Kenianen gewoon geen zin hebben om die dopingcontroles voor eens en voor altijd goed te organiseren.

Die Spelen in Rio zijn nu al geen daverend succes en alle nieuws dat uit die richting komt, bevestigt dat. Misschien is dit het moment om grote schoonmaak te houden. Laten we beginnen met Rusland en Kenia de wacht aan te zeggen. En na de Spelen móét dat WADA op de schop.

Vierentwintig spelers heeft Marc Wilmots opgeroepen: drie doelmannen, negen verdedigers (van wie één afvalt), vier (verdedigende) middenvelders, acht aanvallers (tot wie ook de aanvallende middenvelders behoren). Zeven spelers zijn stand-by. De geblesseerde captain Vincent Kompany kwam maar heel even ter sprake. Hij zal geen deel uitmaken van de delegatie.

Vier van de 24 geselecteerden spelen in België. Eén (derde doelman) Gillet zal normaal nooit spelen, maar drie verdedigers komen uit de Belgische competitie én ze hebben reële speelkansen. De oproeping van Björn Engels is niet meer dan normaal, maar over de capaciteiten van Thomas Meunier is minder eensgezindheid, toch wat verdedigen betreft. Engels en Meunier spelen bij aanstaand kampioen Club Brugge.

Op de linksachter is zowaar een afscheidnemende speler van KV Oostende geselecteerd: Jordan, kleine broer van Romelu Lukaku. Zelfde opmerking voor Jordan Lukaku als voor Meunier: verdedigend niet al te gedisciplineerd en/of slim, maar net als Meunier in staat om verschillende keren de achterlijn te halen en in dat opzicht verbaast deze ambitieuze selectie nog het meest. Al temperde Wilmots meteen de verwachtingen: “Voor mij blijven Jan Vertonghen en Toby Alderweireld (beiden van opleiding centrale verdedigers, HVDW) mijn backs. Jason Denayer speelt zeker centraal en naast hem staat normaal Nicolas Lombaerts (nog licht gekwetst, HVDW) of Thomas Vermaelen.” Toch maar even de oefenwedstrijden afwachten.

Van de negen verdedigers moet er nog één afvallen, want de uiteindelijke EK selectie is begroot op 23. In het verdedigend compartiment van het middenveld heeft Marc Wilmots genoeg aan vier kanjers, stuk voor stuk van internationale klasse. Al is ook over hen niet altijd unanimiteit. De enige certitude van het viertal Witsel, Fellaini, Dembélé en Nainggolan, is die laatste. De breker/ opbouwer van AS Roma werd pas geselecteerd na het teleurstellende WK van 2014 maar is incontournabel geworden.

Kampioen Gent heeft geen spelers in de selectie. Alleen Matz Sels moet zich als derde doelman klaar houden om een eventuele blessure op te vangen. Niet alle waarnemers zijn ervan overtuigd dat Steven Defour zonder zijn blessure in de selectie had gezeten namens Anderlecht. Paars-wit heeft zelfs geen spelers bij de reserven, Club met Laurens De Bock wel.

Ander statistisch cijfermateriaal: precies de helft van de geselecteerden zijn nieuwe Belgen, van wie vijf met Congolese roots, een absoluut record. Ook precies de helft – als je de perfect tweetalige Lukaku’s bij de Franstaligen rekent – is Nederlandstalig.

De Bruyne krijgt de sleutels

Marc Wilmots kan het eerste puntje van zijn bucketlist wegstrepen. De selectie maken was ook de makkelijkste opdracht. Dat die geen wereldschokkend nieuws bevatte, kan worden afgeleid uit de gematigde reacties in zowel de traditionele als de sociale media. Grootste nieuwigheid is misschien toch het oproepen van woelwater Michy Batshuayi van Marseille (en straks misschien West Ham United), hoewel die al heeft bewezen dat hij in zijn eentje als aalvlugge pocketspits het verschil kan maken.

Met deze selectie kan Marc Wilmots alle kanten uit, maar het is toch een verheugende vaststelling dat hij in de spits drie verschillende types heeft geselecteerd: de beuker-atleet Romelu Lukaku, de targetman Christian Benteke en de aalvlugge en sterke Michy Batshuayi. Reken daarbij de aanwezigheid van echte vleugelbacks – weliswaar met alleen ervaring in de Jupiler League – en dan heeft deze selectie best wel wat aanvallend potentieel.

Wilmots gaf de sleutels van de ploeg in handen van Kevin De Bruyne. “Hij wordt mijn nummer tien en als hem iets overkomt, zetten we daar Eden Hazard.” Dat betekent in ideale omstandigheden een zwervende rol op links of rechts voor de speler van Chelsea die net op tijd zijn vorm te pakken heeft. Dat worden de volgende puntjes op de bucketlist van de bondscoach, en meteen een hernieuwd examen na de Worldcup: de juiste namen invullen voor zijn opstelling en de spelers met de juiste intenties in het veld sturen.

Leicester City kampioen, moeten we daar nu echt blij om zijn? Toch niet omdat het een klein, sympathiek ploegje zou zijn. Klein is erg relatief in Engeland en aan de promotie in het seizoen 2013-2014 is creatief boekhouden te pas gekomen. Met enkele opzichtige trucs hebben ze toen de Financial Fair Play omzeild door veel meer salaris te betalen (aan betere spelers) dan ze voetbaleconomisch konden verantwoorden. Ze kunnen er nooit voor worden teruggezet, zoals wel eens wordt gesuggereerd, maar een flinke boete kan wel nog, al zullen de Thaise eigenaars daar nu niet meer om malen.

Leicester kampioen kan uitgelegd worden als de triomf van een klein, sympathiek ploegje van noeste werkmensen, maar meer nog als een systeemfout in de rijkste competitie ter wereld. Eén, twee, drie keer een vreemd resultaat ligt in het toevalspel voetbal besloten, maar niet een kampioen die Leicester heet na een reeks van 38 wedstrijden. In Manchester, Londen en Liverpool moeten de coaches en CEO’s zich voor de kop slaan.

Leicester kampioen is ook niet de triomf van mooi voetbal. Geen enkele ploeg in de Premier League wil de bal minder graag en geen enkele ploeg in de Premier league hanteert vaker de lange bal. Zeven procent van alle passes zijn lange ballen. Dat is gigantisch en in Europa doen alleen Darmstadt en Ingolstadt beter. Attractieve ploegen als PSG, Bayern München en Barcelona spelen 1,1 tot 1,4 procent lange ballen.

De klassering bewijst dat Leicester kampioen is omdat de anderen het hebben laten afweten. Het staat met nog twee wedstrijden te gaan op 77 punten. Dat kunnen er maximaal 83 worden en geen enkele ploeg werd de voorbije vijf jaar kampioen met zo weinig punten. Leicester is ook geen kampioen omdat het makkelijk scoorde: voor het tweede jaar op rij – na de 73 doelpunten van het Chelsea van Mourinho – vestigt de kampioen weer een laagterecord: momenteel staat Leicester op 64 doelpunten.

Twee dagen na de titel van Leicester haalde het ‘kleine en moedige’ Atlético Madrid de finale van de Champions League door het ‘grote en arrogante’ Bayern München uit te schakelen. Moeten we daar ook blij om zijn? Het is te hopen dat Leicester volgend jaar in de poulefase van de Champions League ingedeeld wordt bij Atlético Madrid. Dat wordt dan een avond voor een filmpje à la carte.

Je kunt het zo al verzinnen: Leicester met veel spelers achter de bal en die draafkip van een Jamie Vardy voorin, wachtend op zijn lange bal. Alleen komt die niet, want in Spanje kunnen ze veel beter verdedigen dan in de Premier League en bovendien heeft Simeone naar aloude traditie alles dichtgetimmerd, acht man achter de bal, wachtend op die ene fenomenaal snelle en perfect uitgevoerde transitie.

Neen, Atlético Madrid is geen Leicester, maar het eindresultaat is niet minder destructief en niet minder onaantrekkelijk. Zou er ooit negatiever, vileiner zijn gevoetbald door betere voetballers? Niet sinds het Inter Milaan van Sandro Mazzola, dat tot ergernis van alle voetballiefhebbers over de hele wereld – met uitzondering van de Interisti – in 1964 het grote Real Madrid van Puskás en Di Stéfano schaakmat zette. De grote Johan Cruijff zaliger zelf luidde in 1972 het einde in van de blauw-zwarte sloopmachine door twee keer te scoren voor Ajax in de Europacup-finale.

Jammer, maar alles komt altijd terug, ook het slechte, ook in voetbal. Atlético is Inter revisited en geperfectioneerd voor de 21ste eeuw. Ronduit hatelijk hoe dat vreselijke Atlético deze week het voluntaristische Bayern schaakmat zette. We zijn ver van huis en van de oorspronkelijke bedoeling van voetbal en bij uitbreiding sport als zo weinig mogelijk investeren en zoveel mogelijk profiteren de trend wordt.

Jammer, want wat een verzameling goede voetballers heeft dat Atlético, met voorop die wonderlijke Griezmann: balvaardig, snel, tactisch gedisciplineerd, mentaal en conditioneel ijzersterk. Maar als ze de minste tegenstand vermoeden, reduceren ze voetbal tot een loopspel voor gedisciplineerde, gebrainwashte Special Forces, op afstand bestuurd door een psychopaat.

Tja, die Diego Simeone. Als je van Mourinho houdt, dan ook van Simeone zeker? José Mourinho is erg, maar Simeone wens je levenslange collocatie toe: voor zijn geschifte gedoe aan de zijlijn en vooral voor zijn voetbal, destijds al als speler en nu ook als trainer.