Maandag, als we in de Rostov Arena zitten kijken naar hopelijk een walk over van de frisse Rode Duivels tegen de vermoeide Japanners – dat voorspellen althans collega’s met meer voetbalkilometers dan ik – zijn we net geen drie weken onderweg. Op de achttiende dag van deze trip zal de worldcup eindelijk beginnen.

Op de Olympische Spelen heb je in 16 dagen 28 worldcups gehad in evenveel verschillende sporten en ben je nu al weer onderweg naar huis. Ter plekke is het WK voetbal soms even spannend als gras zien groeien, maar we klagen niet. Dit WK heeft alles om een uniek toernooi te worden in de Belgische sportgeschiedenis en als het alsnog misgaat tegen Japan, dan moest het zo zijn. Dan hebben we ons misschien op voorhand rijk gerekend, een doodzonde in sport. So be it.

Vreemd hoe de media gisteren nog zijn doorgegaan op die rare wedstrijd in Kaliningrad. Van de Engelsen had ik niet anders verwacht. Die vonden dat Roberto Martínez spelletjes had gespeeld met Gareth Southgate en dat Southgate daar slim op had geantwoord. Wat de Engelsen wel vergeten is dat Southgate een grotere leugenaar is dan Martínez, die tenminste toegaf dat winnen voor hem geen prioriteit was.

Die Southgate is een linkadoor en misschien moet Theresa May die maar eens opnemen in haar delegatie als ze nog eens gesprekken komt voeren in Brussel over de brexit. Ik heb het nu wel even gehad met die Engelsen. Altijd gedacht dat ze deden alsof, maar neen, ze denken echt dat zij het voetbal hebben uitgevonden. Hun bookmakers verlaagden de quotering van de Engelse ploeg van negen tegen één naar zeven tegen één en dat na een verlieswedstrijd. Ongezien, die arrogantie. Op 3 juli moeten we maar eens met zijn allen supporteren voor Colombia.

Vreemd dat ook de Belgische media nog tot gisteren op de persconferentie in het trainingscentrum in Dedovsk zijn doorgegaan op Engeland-België en die 0-1. Ik betrapte een collega gisteren in zijn hotel: hij zat de wedstrijd opnieuw te bekijken. Je zou het ook beroepsernst kunnen noemen. Hij kwam snel tot de conclusie dat België in de eerste helft het een beetje aankeek maar in de tweede het gaspedaal dieper induwde. Na vijf minuten scoorde Adnan Januzaj en behalve die ene keer dat Marcus Rashford oog in oog kwam met Thibaut Courtois omdat de buitenspelval niet goed dichtklapte, kregen de Engelsen niks klaar.

Het gebaar van Roberto Martínez bij het doelpunt van Januzaj – geen echt gejuich, maar een wapperend olala-handje – werd als veelbetekenend gekwalificeerd. De quotes van de spelers in de mixed zone – “opzettelijk verliezen is lastig en dat doe je zo maar niet” – werden dan weer als bevestiging geïnterpreteerd voor de theorie dat de technische staf graag gelijk had gespeeld of verloren, maar dat de spelers gewoon hun stinkende best hebben gedaan en hebben gewonnen.

Na de wedstrijd stond ik op de luchthaven te praten met Gilles De Bilde, mee als analist voor VTM. Die was ontgoocheld, niet in de spelers, maar in bepaalde media. “Als de spelers zouden weten wat sommige journalisten allemaal uitkramen, hoe negatief en cynisch ze wel zijn, ze zouden schrikken. Ik dacht dat ik die wereld kende, maar ik ben echt geschrokken.”

Zijn woorden zijn blijven hangen en hij heeft deels gelijk. Eerder dan slechte wil of puur negativisme lijkt het alsof Belgische media niet klaar zijn voor deze Rode Duivels. Jarenlang zaten Belgische journalisten met een ploeg opgescheept die moest rekenen en zich meer misrekende dan wat anders. Deze generatie rekent niet, speelt voetbal van de bovenste plank en gaat altijd en overal voor winst.

Na de wedstrijd tegen Engeland was het glas meer halfvol dan halfleeg. De Rode Duivels hebben internationaal gescoord. Letterlijk, met negen doelpunten in drie wedstrijden wat beter is dan welk land ook, en figuurlijk, met die houding van wie doet ons wat. Wat er ook is bedisseld achter de schermen, voor de wereldpers heeft België meer gedaan om te winnen van Engeland dan omgekeerd en daar krijgt het respect voor. Negen reserves opstellen en toch Belgium full throttle aan de gang krijgen, dat doet geen land ons na.

Eruit gaan maandag tegen Japan zou zonde zijn, maar het kan zo gebeuren op deze vreemde worldcup met al die teams die aan elkaar gewaagd zijn. Stel nu dat België weer een kartonnetje doelpunten aflevert, dit keer achter de vliegenvanger Kawashima die we maar al te goed kennen in België, zouden die Brazilianen dan toch niet een beetje schrik krijgen?

Toen dinsdag de mummie Diego Maradona na de late 2-1 van Marcos Rojo tegen Nigeria uitgebreid uit het handboek Voetbalobsceniteiten citeerde, hoopte ik op een ferme hartaanval. Of minimaal het verzoek van Puma om nooit nog een T-shirt met hun logo te dragen. Bijna kreeg ik mijn zin want Maradona werd afgevoerd en het leek ernstig. Het was, naar aloude Zuid-Amerikaanse gewoonte, een scheet in een fles. Dat laatste mag haast letterlijk worden genomen, want hij had veel te veel gedronken.

De 21ste-eeuwse Maradona heet Neymar da Silva Santos Júnior, gekend bij zijn voornaam. Die eindigt na zijn actieve carrière als hij niet oppast ook achter glas als een vetgemeste clown met een permanent. Die opzit als hij daarvoor wordt betaald en die pootjes geeft als hij nog meer wordt betaald en die door het lint gaat als hij zijn zin niet krijgt. Diego Neymar, Maradona II.

Neymar, laat dat even duidelijk zijn, hoort net als Maradona in zijn prime bij de beste voetballers van de wereld. Zijn versnelling is dodelijker dan die van Ronaldo en Messi samen, zijn balbehandeling op volle snelheid fenomenaal, zijn verdedigend werk exemplarisch en zijn loopvermogen buitengewoon.

Neymar heeft alles om Messi en Ronaldo op te volgen als beste aanvaller. Alles, behalve stijl en misschien ook hersenen, maar dat weet je niet zeker. Een persoonlijke lifecoach zou al kunnen helpen, maar bij voorkeur toch een psychiater die ook het basishandboek Sportpsychologie heeft gelezen. Hij is echt toe aan iemand die hem coacht in hoe een universele wereldster te worden en niet alleen de ster van de favela en van bewonderaars over de hele planeet, die nog niet hebben begrepen dat hun grote voorbeeld nu een soort mislukte avatar speelt.

Dat haar, die kleren, die houding naast het veld, dat uitdagen op het veld, dat zal wel een kwestie van smaak, kleuren of van leeftijd zijn. Maar erger nog is dat permanente drama rond zijn persoon, weer-zin-wekkend. Geen twijfel mogelijk: supertalenten als Neymar moeten beter worden beschermd dan tot nog toe gebeurt. Neymar krijgt schoppen, dat valt niet te ontkennen, maar als Neymar over een beetje scheve grasspriet loopt, valt hij ook. Als Neymar door een verdediger de bal wordt afgenomen, valt hij, als getroffen door een raket. Als Neymar licht wordt aangetikt, valt hij en rolt zo vaak om zijn lengteas dat coaches van het Braziliaans schoonduikteam hem zo als voorbeeld kunnen gebruiken.

Voetbal loopt vol van overdrijvers en matennaaiers, maar Neymar da Silva Santos Júnior is een dramaqueen waar ze zelfs in het voetbal, dat volkstheater van bedrog, staan van te kijken.

Nog iets dat duidelijk mag zijn: elke zware overtreding op Neymar móét zwaar worden bestraft. Alleen weet je bij deze jongen niet meer of het nu echt zwaar, dan wel een tikje, of helemaal niks was. Neymar is zo bedreven in het illusionisme dat hij na zijn carrière toch eens moet deelnemen aan Brazil’s got talent.

Neymar is een probleem voor scheidsrechters. Voor hem alleen zou er een aparte VAR moeten komen, een die de beschikking heeft over een reuzengrote MRI, die alleen hem volgt gedurende de hele wedstrijd en die binnen de tien seconden via het polshorloge van de ref aangeeft of er daadwerkelijk tere en andere delen van Neymar zijn geraakt. Waarop de scheids, daartoe speciaal opgeleid, per echografie de diagnose bevestigt en dan pas fout fluit.

Herinner u nog het WK van 2014, waar hij met een gebroken rugwervel werd afgevoerd na een fout van een Colombiaan. Het was een gemene fout en hij was zeker geblesseerd, maar de foto’s die daarna werden verspreid toonden helemaal geen gebroken ruggenwervel maar isthmolysis van de isthmus (mag u opzoeken). Als die foto’s van Neymar waren, aldus radiologen, had hij geen acuut letsel, maar een chronisch rugletsel dat veel voorkomt bij jonge sporters die vroeg zwaar worden belast. Die beuk in de rug van die Colombiaan zal daar geen goed aan hebben gedaan, maar een gebroken ruggenwervel was het niet. Daarmee stap je niet vier dagen later uit eigen beweging vlot het stadion binnen, om daarna – dramaqueen – in een rolstoel te gaan zitten en het veld te worden opgerold.

Ooit zal Neymar een keer echt gemeen worden aangetrapt en zal de ref het niet geloven. Nog erger: ooit zal een dolgedraaide fin de carrière tegenstander hem effectief doormidden willen trappen en ooit zal dat eens lukken. Voor alle duidelijkheid: dit is géén wens. De wens is dat Neymar zijn talent en gezondheid behoudt en zich gedraagt als heel veel Messi met een klein beetje Ronaldo.

Wij zijn al dolgedraaid, niks van aantrekken, maar als u dit verslag ernstig neemt, staan wij niet in voor de gevolgen. Voor wie het interesseert: België koos het moeilijke pad en moet tot aan de eventuele finale drie keer op reis. Relaas van een hele vreemde WK-dag.

Dat over deze wedstrijd een verhaal moest worden getikt, dan ook nog eens tegen de deadline, tart alle verbeelding. Engeland-België, vooraf met enige overdrijving aangekondigd als het sportieve equivalent van de ontmoeting Kim-Trump, werd na twee speeldagen een maat voor niks omdat beide ploegen hun wedstrijden met ruim verschil hadden gewonnen.

Daar is niks bijzonders aan, het gebeurt weleens meer dat de derde wedstrijd geen belang meer heeft. Toch kreeg die wedstrijd de meest vreemde lading in de geschiedenis van het WK. Dit was niet eens Oostenrijk-Duitsland van de editie 1982, ook bekend als de ‘schande van Gijon’. Daar hadden beide ploegen nog dezelfde belangen en speelden (niet) netjes gelijk. Idem voor Denemarken- Frankrijk eerder deze week.

Dit was van een andere orde, een die absoluut moet vermeden worden wil men de sport niet naar de knoppen helpen. De nesten waarin België en Engeland zich hadden gewerkt, met daaraan verbonden alle verdachtmakingen in hun onderlinge wedstrijd, zijn de schuld van de FIFA. Hoe kan het in godsnaam dat een groepswinnaar het logistiek zwaarste vervolgtraject moet afwerken?

Hoe ridicuul is het niet dat bij gelijke stand, wat met vier ploegen in een groep gemakkelijk voorkomt, uiteindelijk het aantal gele kaarten de doorslag geeft en niet pakweg het snelst gescoorde doelpunt? De FIFA zou beter na de groepsfase opnieuw loten, met voor de groepswinnaars een statuut van reekshoofd in een tennistabel met zestien ploegen. Dat is huiswerk voor het WK over vier jaar in Qatar.

Afrikaanse landen uitgeschakeld

De theorieën over tweede worden en Brazilië vermijden in de kwartfinale en minder moeten reizen, heeft u wellicht al van naald tot draad gehoord. Als dat niet zo is, lees dan niet verder, want u zult er hoorndol van worden.

Voorafgaand aan Engeland-België was vreemd genoeg al groep H afgewerkt. ‘Onze’ groep G was dus de allerlaatste en de ploegen kenden om zes uur hun twee mogelijke vervolgtrajecten. Even spande het er nog om in groep H, maar zoals kon worden verwacht moest het laatst overgebleven Afrikaanse team het onderspit delven tegen Colombia en Japan.

Alle Afrikaanse ploegen zijn hiermee uitgeschakeld in de groepsfase. Wie niet wil eten en weten, moet op de blaren zitten, niks aan te doen. Het zou goed zijn als de FIFA de slots voor de Afrikaanse teams zou verminderen, want hier schiet niemand iets mee op. Niet Afrika en niet de rest van de wereld.

Maar goed, Polen speelde tegen Japan. In de 59ste minuut scoorde Jan Bednarek de 0-1 voor het al uitgeschakelde Polen tegen Japan, dat op dat moment moest vrezen voor de kwalificatie, als Senegal en Colombia zouden gelijkspelen of Senegal winnen. Vijftien minuten later kopte Yerry Mina Colombia op 0-1 tegen Senegal. Aan die dubbele 0-1 veranderde niks meer. En toen eindigde Colombia als eerste van Groep H en wist België waar het aan toe was. Winnen was reizen naar Rostov aan de Don en tegen Japan. Verliezen of gelijkspelen was in Moskou blijven en tegen Colombia uitkomen.

Striemend fluitconcert

En nu de vraag van één miljoen: is in deze wedstrijd in Kaliningrad met negen nieuwe Belgische spelers tegen acht Engelsen gevoetbald om te winnen? Soms kreeg je die indruk, maar evenveel keer dacht je: oei, hier is iets aan de hand. België pakte met Fellaini en Dendoncker al snel geel en kwam op een schier onoverbrugbare achterstand inzake gele kaarten, een criterium als beide ploegen elkaar in evenwicht zouden houden.

De eerste helft was geen toonbeeld van intensiteit en daadkracht, maar de Rode Duivels hadden alvast het meeste balbezit en waren het gevaarlijkst. Toch geloofde het publiek het niet en gingen beide ploegen rusten onder een striemend fluitconcert. Alle speculaties konden op de schop toen kort na de rust Adnan Januzaj niet werd aangevallen in de zestien (verdacht?) en de bal mooi met links voorbij Jordan Pickford krulde. Dat was niet verdacht en zelfs enig mooi.

In de 65ste minuut kreeg Marcus Rashford een boulevard richting Thibaut Courtois, maar miste. Verdacht? Wie zal het zeggen? En zo ging het maar door tot minuut negentig. Onderweg werd Vincent Kompany nog ingebracht en de tweeduizend of zo Belgen, die soms een fortuintje hadden gelegd om erbij te zijn, konden beginnen met “waar is dat feestje?”.

En de Engelsen, wat deden die nog? Niks. Die hadden in de aanloop naar deze wedstrijd hun mond vol over altijd willen winnen. De realiteit was anders. Het 0-1-verlies kwam hun erg goed uit. Nadien kwamen ze nog nauwelijks in het stuk voor. België B viel aan, miste kans op kans en was beter dan Engeland B.

Misschien was Engeland linker. Hoe dan ook, deze wedstrijd kan Roberto Martínez en de Rode Duivels alvast niet meer achtervolgen. Ze kozen de harde weg en dat kan hun niet worden verweten.

Vanavond tegen 19 uur zal veel duidelijk zijn en kan het speculeren beginnen. De kans op de vreemdste wedstrijd in de Belgische WK- geschiedenis blijft levensgroot. ‘Winnen is niet onze prioriteit.’

De rakettenenclave Kaliningrad is vandaag een goktent en het risico bestaat dat er veel geld wordt verloren. Al zeker bij de fans, bij wie het er vorig jaar begin december zo ongeveer zal aan toe zijn gegaan. “Schat, ik zou naar Kaliningrad willen, naar de match tegen Engeland. Geef toe, uitgelezen kans om eens Lukaku, De Bruyne en Hazard tegen hun ploegmaats aan het werk te zien in een wedstrijd op leven en dood. Het kost een cent, maar ik heb het ervoor over.”

Wat niet meer klopt aan vorige paragraaf is die wedstrijd op leven en dood, en dat is jammer. Het geld is betaald, soms tot 1.600 euro, en de reis geboekt, maar of Romelu Lukaku (wellicht niet), Kevin De Bruyne (zeker niet) en Eden Hazard (misschien niet) spelen, is hoogst onzeker. Engeland-België is geen wedstrijd op leven en dood meer, het is een sportieve maat voor niks en dat kan heel letterlijk worden genomen, want dit zou weleens de vreemdste wedstrijd in de Belgische WK-geschiedenis kunnen worden.

Hoe men het ook draait of keert, vanavond wordt er gegokt door zowel de Belgen als de Engelsen. Dat heeft minder te maken met de spelers die geel hebben staan (Thomas Meunier, Kevin De Bruyne en Jan Vertonghen) al of niet opstellen, dan wel met andere belangen.

Veel/weinig reizen

Eerste of tweede worden in groep G kan een wereld van verschil zijn. Op papier welteverstaan. Het is niet omdat de Rode Duivels twee jaar geleden op de snelweg richting EK-finale in de berm werden gereden door het onooglijke Wales, dat er niet meer moet worden nagedacht over de verschillende opties. Zelfs zonder het gespeculeer over het vervolgtraject is Engeland-België al geen gewone wedstrijd omdat een aantal spelers aan rust toe is, nu de kwalificatie voor de knock-outfase verzekerd is.

Een aspect dat de aandacht verdient en dat in Frankrijk minder van tel was, is het reizen. Als België tweede wordt en dus gelijk speelt of verliest tegen Engeland (en niet wordt ingehaald in gele kaarten) moet het voor zijn achtste finale dinsdag om 20 uur Belgische tijd in het vertrouwde Spartak-stadion in Moskou, op 15 kilometer van het basiskamp. In het andere geval moet er worden gereisd, naar Rostov aan de Don, waar al maandag wordt gespeeld. Een trip van twee uur vliegen valt wel mee (behalve voor de media), maar er wordt minimaal één nacht in een ander bed in een compleet andere setting geslapen.

De tegenstander voor die achtste finale kent België een uur voor het aan de eigen wedstrijd begint: het wordt een ploeg uit het trio Japan, Senegal of Colombia. Drie haalbare kaarten en Japan leidt daar de groep samen met Senegal en moet tegen het al uitgeschakelde Polen. Op papier wordt de volgende tegenstander Japan, als België zelf tenminste tweede wordt. In dezelfde redenering volgt na die achtste finale een kwartfinale tegen de winnaar van Zweden-Zwitserland.

In die kwartfinale moet sowieso worden gereisd, dat wordt Kazan (in geval van groepswinst) en Samara (in geval van tweede in groep G). In de eventuele halve finale zou België (nog steeds als het tweede wordt in zijn groep) weer naar Moskou moeten om in het Loezjniki-stadion te spelen. Laten we all the way gaan: de finale wordt daar ook gespeeld.

Tweede worden betekent dus tot en met de finale (op de kwartfinale na) voetballen in Moskou. Eerste worden betekent een rondje Rusland via Rostov, Kazan en Sint-Petersburg terug naar Moskou.

How on earth dare you… Highly unthinkable… Oké, begrepen. Geen sprake van dat de Engelsen ooit een seconde zouden hebben kunnen overwegen, of dat één haar op hun hoofd zou hebben gedacht aan die verlokkingen van de tweede plaats in groep G. Vintage Albion-teams gaan voor winst, altijd en overal.

Dat is de theorie, maar Engelse teams zijn deze eeuw ook gaan nadenken over marginal gains. Ze hebben daar de grenzen van het ondenkbare opgezocht, volgens lokale journalisten zelfs overschreden of in hun voordeel geïnterpreteerd en daar hebben ze nooit veel over gecommuniceerd. Waarom zou bondscoach Gareth Southgate, die er prat op gaat veel met andere coaches uit andere sporten te hebben gepraat, waaronder wielrennen en David Brailsford (manager van Team Sky), niet dezelfde filosofie aanhangen?

Control the uncontrollable, zeggen de Engelsen, en daar hoort rekenen en speculeren bij. Je niet laten verrassen, het kleinste scenario doordenken, dat is de nieuwe Engelse sport, maar hij klonk wel eerlijk gisteren op zijn persconferentie, Gareth Southgate, vriend van onze bondscoach.

“You know, wij werken heel hard aan die winnaarsmentaliteit. Ik kan mij echt niet voorstellen dat ik straks voor die groep sta, die ik wil leren winnen, maar waartegen ik nu een totaal ander verhaal ophang. Plotting the route, trajectplanning, is gevaarlijk in een toernooi waar de marges tussen de verschillende teams erg klein zijn.”

Om dan te eindigen met een kwinkslag. “Als ik Roberto aan het eind van de wedstrijd een kopstoot ga geven, dan weet je dat we iets willen fiksen met gele kaarten.”

Courtois speelt zeker

Die Roberto Martínez stond samen met Thomas Vermaelen de pers te woord. Vermaelen zal spelen, moet spelen om wedstrijdritme op te doen. Hij was gebriefd: “Spelers willen altijd winnen. Spelers denken niet na over eerste of tweede worden.”

Roberto Martínez, of hij zich versprak was niet duidelijk, gaf wel iets toe: “Onze prioriteit is niet winnen. We willen goed spelen, goed presteren en ik geloof in alle internationals, maar we moeten eerst onze groep rust geven, de gele kaarten beschermen en de licht gekwetsten laten recupereren. Dat is iets anders dan rekenen. Mijn ploeg zal niet afhangen van het resultaat in groep H, die om 16 uur speelt. Om 17 uur geef ik mijn ploeg aan de spelers. Doelman Thibaut Courtois blijft staan, dat is het enige wat ik nu wil prijsgeven.”

Ook collega Simon Kuper van de Financial Times gelooft niet in de kansen op een tweede wereldtitel voor Engeland. Hij beschrijft haarfijn de verschillende stadia van de Engelse deelname aan de worldcup. Dat doet hij in de internationale bestseller Soccernomics, met als ondertitel onder meer ‘Waarom Engeland verliest (en de anderen winnen)’.

Kuper: “Het begint al lang voor het toernooi: iedereen is ervan overtuigd dat het deze keer niet kan fout gaan voor Engeland. In het toernooi is het een eerste keer schrikken als we tegen een oude vijand moeten tegen wie we nog oorlog hebben gevoerd. Als voormalige wereldmacht hebben we veel voormalige vijanden. Fase drie is weer schrikken als we ergens in een wedstrijd het geluk niet aan onze kant hebben en pech ermee gemoeid is. Damn, we verliezen.

“Vervolgens zien we overal samenzweringen: iedereen belazert de boel, alleen wij niet. Resultaat: Engeland ligt uit de worldcup zonder dat het ook maar in de buurt van de cup is geweest. Gelukkig neemt Engeland in de volgende fase het normale leven weer snel op, waarna men op zoek gaat naar een zondebok. Die wordt ook steevast gevonden en met alle zonden overladen. De achtste en laatste fase heeft al te maken met het volgende WK want dat gaan we weer winnen, waarna alles van voren af aan begint.”

Kuper mag dan wat overdrijven, de resultaten geven hem gelijk. The Three Lions, zoals de Engelse nationale ploeg ook weleens wordt genoemd, zijn seriële losers. EK na WK, WK na EK, brengen ze er niks van terecht of sneuvelen ten laatste in de halve finale. Op
het vorige EK rekenden ze zich al rijk en speculeerden over een kwartfinale tegen gastland Frankrijk. In de achtste finale verloren
ze beschamend van IJsland. Dat was ongeveer een dieptepunt, maar nu gaat het beter. Nu kan de wereldtitel de uitvinders van het voetbal weer maar moeilijk ontsnappen.

De wedstrijd tegen België van vanavond heeft geen belang en toch zijn ze erin geslaagd om een vijandbeeld op te roepen. Wij hebben zowel in de Eerste als Tweede wereldoorlog netjes aan hun kant gevochten (enfin, althans in de Eerste) en Engeland uitgebreid geëerd – en nog steeds – om ons te bevrijden ten koste van hun vele offers. Desondanks zijn wij vanavond toch de vijand. Het was schrikken om uit de Engelse pers te vernemen dat Engeland-België, dat eigenlijk helemaal nergens om gaat, ineens een uiterst beladen brexit game is. En wij die dachten dat het Engeland A tegen Engeland B zou zijn.

Wat België te maken heeft met de brexit, is niet duidelijk. Nu ja, dat de Europese Unie in Brussel zit en Brussel de hoofdstad van de EU is, net zoals de hoofdstad van België, daar zal het wel mee te maken hebben. Als dat het redeneringsvermogen is van de brexiteers, wens ik de Engelsen veel geluk.

Je kunt niet alle Engelse dommigheden aan de tabloids wijten. De eerder serieuze The Daily Telegraph, destijds op de hand van brexit, vond er deze week niks beters op dan de FIFA te vragen hoe dat zat met brexitgezangen. Of ze daar aanstoot aan zouden nemen en zo ja, wat dan de straffen waren?

En de FIFA, waar ze ook niet worden geselecteerd op hun slimmigheid, liep natuurlijk in die val. Ze hadden zich net nog op vraag van Serviërs druk moeten maken om die Albanese Kosovaren, die zo nodig met hun handjes een adelaar moesten uitbeelden. Die hadden ze beboet en nu dit weer. Er kon een straf van komen, zei de FIFA, want het mag niet, aan politiek doen in de tribune of op het veld.

Waarop The Daily Telegraph exclusief kon melden dat de FIFA brexitgezangen zou bestraffen. Al snel werd dat overgenomen door de boulevardpers en voor je het wist ontplofte Twitter. Een schande dat de lange arm van Europa tot bij de FIFA in Rusland reikte! Minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson was outraged. Hij repte met geen woord over de racistische gezangen met Hitlergroet van de week in een Russisch café.

Engelse voetbalsupporters zijn pro brexit, dat is geweten. In Frankrijk twee jaar geleden zongen ze al “Fuck off Europe, we’re all voting out”. Halfweg dat EK, op 23 juni tussen de groepsfase en de achtste finale in, koos Engeland voor brexit en bij de volgende wedstrijd zongen ze triomfantelijk “Fuck off Europe, we all voted out”. Om vervolgens een pak slaag te krijgen van IJsland. Misschien moeten de Belgen vanavond wel heel hard hun best doen.

Vandaag landen de Rode Duivels en hun gevolg in Kaliningrad, een Russische enclave met een rijke militaire geschiedenis. Het is Vladimir Poetins opgestoken vinger richting het Westen en de NAVO. ‘Kijk eens tot waar Rusland reikt.’

Kaliningrad mag dan zo groot zijn als Noord-Ierland, FC Baltika zit niet in FIFA 18, dus bestaat het niet voor de spelers. Jammer, want deze derde wedstrijd van de Belgen op de worldcup is met afstand de meest interessante van alle verplaatsingen en krijgt door de vreemde sportieve ontwikkelingen en speculaties nog een extra lading.

Theculturetrip.com, een reizigersplatform dat altijd iets weet te verzinnen, moet nu het antwoord schuldig blijven op de zoekopdracht ‘sports in Kaliningrad’. Antwoord: sport hebben we niet, maar je kunt massa’s andere dingen doen in Kaliningrad.

Er is wél sport in de enclave tussen Polen en Litouwen. Russisch tweedeklasser FC Baltika trekt gemiddeld 4.000 toeschouwers en krijgt nu en stadion van 35.000 zitjes, dat na de wedstrijd van morgen wordt gedownsized naar 25.000. Het is niet helemaal zeker of de Baltika Arena een lang leven beschoren is, want het werd gebouwd op het moeraseiland Oktjabrski in de rivier Pregolja en ingenieurs stelden zich ernstige vragen bij de haalbaarheid van een stadion op die plek.

De één miljoen inwoners van de enclave Kaliningrad, die genoemd is naar de stad, hadden het geld voor de transformatie van een wilderniseiland in een voetbalpark liever in duurzame infrastructuur gestoken, maar Vladimir Poetin had andere plannen. Voetballen in de Baltika Arena is zijn opgestoken middelvinger naar Europa, net iets minder dreigend dan de Iskander-raketten met hun kernkoppen die hij onlangs naar daar verhuisde.

Kaliningrad is een vergeten stad, een icoon uit de Koude Oorlog 1.0 en nu ook in de versie 2.0. De filosoof Immanuel Kant is er geboren, maar de populairste burger, hoewel hij daar vreemd genoeg niet is geboren en nooit heeft gewoond, is Woody Allen, wiens oorspronkelijke familienaam Königsberg is, de Duitse benaming van de stad.

Kaliningrad ligt halfweg tussen Brussel en Moskou. Het valt op hoe de meeste speelplaatsen van deze worldcup zich in de linkerhelft van dat gigantische land Rusland bevinden. Helemaal verwonderlijk is dat niet want achter de Oeral, wat wij gemakshalve Siberië noemen, wonen veel minder mensen. In Vladivostok gaan spelen was geen optie, maar Novosibirsk (derde stad) en Omsk (zevende stad) zijn miljoenensteden die het voetbalfeest aan zich hebben zien voorbijgaan. Tsjeljabinsk had ook nog gekund, maar soms worden speelplaatsen gekozen in functie van niet-sportieve en niet-organisatorische redenen.

Wat verklaart anders de keuze van het grauwe Rostov aan de Don, op amper 500 kilometer van Sotsji die andere speelstad? Het is de poort naar de Kaukasus, dicht bij Oekraïne en recent een van de belangrijkste uitvalsbasissen voor de troepen die de Krim in 2014 hebben ingenomen.

In dezelfde logica kadert de keuze voor Kaliningrad, genoemd naar een bolsjewiek, Michail Kalinin, een medestander van het eerste uur van Lenin en later Stalin, die wel hun naam in hun stad kwijtspeelden toen Leningrad Sint-Petersburg werd en Stalingrad Volgograd.

Militair bruggenhoofd

Kaliningrad heette eeuwenlang Königsberg/ Koningsbergen en was eerst de hoofdstad van Oost-Pruisen, tot het na de Eerste Wereldoorlog werd gescheiden van Duitsland. In de Tweede Wereldoorlog fungeerde het weer als Duits bolwerk om de Baltische Zee te controleren. Nadat de Britten de stad hadden platgebombardeerd in 1944, rolde het Rode Leger de laatste weerstand pas in april 1945 op. Bij de Potsdam-conferentie werd Königsberg toegewezen aan de Russen en kreeg het zijn USSR-naam.

Meteen werd het een militaire basis, de enige Russische haven die permanent ijsvrij is en die tot in 1990 niet door buitenlanders kon worden bezocht zonder speciale toestemming. Vandaag is het nog steeds een stevig militair bruggenhoofd voor de Russen midden in de EU. In oktober 2016 verbaasde Poetin het Westen en de NAVO nog maar eens toen hij de nieuwe Iskander-raketten naar Kaliningrad liet overbrengen, inclusief atoomkoppen. Die dingen kregen de weinig vertrouwenwekkende naam Satan II.

Het Westen protesteerde, maar Poetin bleef doof, ook in de zogeheten Kaliningrad-kwestie. Die bepleit een teruggave van de enclave aan Duitsland of aan het Westen, zeker na de uitbreiding van de Europese invloedssfeer met de Baltische republieken begin deze eeuw. Toen Litouwen nog tot de USSR behoorde, kreeg het ooit de vraag of het niet beter de oblast Kaliningrad erbij zou nemen. De gouverneur van toen weigerde omdat er te veel Russen woonden. Die wonen er uiteraard nog en die zien een tweede volksverhuizing niet zitten. Eind de jaren 40 werden Duitsers verjaagd uit de enclave, die werd herbevolkt met Russen.

Engeland-België is de vierde en laatste wedstrijd in Kaliningrad. De kans dat Poetin zich voor de gelegenheid laat zien in zijn eiland in het Westen is onbestaand. De president van de Russische federatie blijft op dit event op de achtergrond. Een vlot WK in zijn land, zonder dat hij om de haverklap in beeld is, maakt meer indruk.

Het dient gezegd: alles loopt op wieltjes. Voorlopig geen hooligans, geen in elkaar geslagen homo’s of zwarten en van politieke statements is ook geen sprake. Althans niet van Russische zijde. Ook in het akkefietje met de Kosovaren in de Zwitserse ploeg bleven de Russen opvallend afzijdig, al steunde het Russische publiek maar al te graag de Slavische vrienden uit Servië in die wedstrijd.

Granit Xhaka en Xherdan Shaqiri, die bij het vieren van hun doelpunten de Albanese tweehoofdige adelaar uitbeeldden door hun armen te kruisen met open vingers, is voorlopig de enige uiting van politiek op dit WK. De Serviërs werden pisnijdig en begonnen lichtjes overtrokken onmiddellijk over Den Haag en hoe Shaqiri en Xhaka daar voor het oorlogstribunaal zouden moeten verschijnen.

Arabische tv-discussie

Verder bleef het erg rustig, ook tussen sjiieten en soennieten, die iets harder en feller naar elkaar trapten dan anders, maar verder geen gedoe. De enige discussie in de Arabische wereld ging over tv-rechten. De Qatarese zender beIN heeft de rechten voor de Arabische regio, maar Saudi-Arabië weigert dat signaal over te nemen en vond er dan maar niks beters op dan de WK-wedstrijden te streamen via hun zender BeoutQ, die geen rechten heeft.

De Europese voetbalbond UEFA protesteerde, de mondiale bond FIFA vreemd genoeg minder dan de UEFA. Daar hebben de 20 miljard euro, waarmee Arabische consortia de FIFA willen steunen om een wereldwijde clubcompetitie in te richten, veel mee te maken.

20180627_De-Morgen_Kaliningrad

Nooit in de nationale ploeg gespeeld, toch niet bij de grote jongens. En ook nooit gevoetbald. Maar wel op de bank gezeten, zij het zeer zelden. En ooit de vraag gekregen van de coach om te verliezen.

Wat die bank betreft, laat u vooral niks wijsmaken. Geloof die toneeltjes niet en luister niet naar de praatjes: niemand zit graag op de bank, iedereen haat die plek. Nergens in een sportstadion of -hal zit je slechter. Nog liever doodziek met diarree op het toilet of als journalist in de perstribune dan op de reservebank. Ik haatte het. Ik ben er zelfs ooit eens in slaap gevallen omdat de wedstrijd van mijn ploeg mij absoluut niet interesseerde als ik zelf niet meedeed. Het is maar één keer gebeurd en toen de coach dat doorhad – hij wilde dat ik mij ging opwarmen en ik antwoordde met een lichte ronk – kregen we ruzie.

Arme man, ik heb nog met hem te doen, maar ook arme ik. Elke dag dat de coach je meldt dat je niet speelt, is een aanslag op je zelfbewustzijn, een diskwalificatie van je capaciteiten. Of die al of niet vermeend zijn, maakt niks uit, het is een kras op je ziel, een regelrechte vernedering. Op de training niet bij de eerste ploeg ingedeeld worden, niet met de beste ploegmaats maar met de andere kneusjes moeten oefenen. Moeten wachten tot de eerste ploeg het tactisch helemaal voor mekaar heeft om dan vast te stellen dat de tijd om is. De aandacht niet kunnen trekken van de coach omdat hij geen oog heeft voor jou. Het is sportief doodgaan.

Op de bank ben je nooit vrolijk. Dus: als je bij doelpunten van de eerste elf de hele bank ziet opspringen, weet dan dat ze geconditioneerd zijn om dat te doen. Alleen de kneusjes, blij om erbij te zijn, of de geblesseerden of de zopas vervangen spelers, springen met hun volle goesting recht. De rest zegt “fuck, tisniewaar” en springt ook recht omdat het moet. Anders krijgt de coach van een of andere overijverige gatlikker te horen wie niet spontaan het veld is opgelopen en niet heeft meegedaan met het indianendansje.

Dansen als een ander scoort, iemand die nota bene op jouw plek speelt, is het toppunt van hypocrisie. Niet dansen zal door coaches en teambuilders dan weer worden uitgelegd als het toppunt van egoïsme, maar die weten niet wat het is om daar te zitten. De beste coaches geven je het gevoel dat je erbij hoort, hoewel je steeds minder minuten krijgt. Als ze je toch een keertje opstellen, wil je voor hen door het vuur. Die coaches moeten nog worden geboren.

Hoe zit dat nu met de Belgen? De situatie is dermate eenvoudig en tegelijk gecompliceerd dat je als bankzitter die ineens wordt opgesteld onmogelijk een goed gevoel zal overhouden aan die wedstrijd tegen de Engelsen van morgenavond.

Voetbalspelers mogen dan in hun virtuele PlayStation-wereld leven, misschien is het ook bij hen al doorgedrongen dat ze in een positie zitten waarin kan worden gerekend en gespeculeerd. Dan krijg je een keer een kans om te tonen wat je waard bent, weliswaar met een B-ploeg met de andere bankzitters, en dan hebben de media het over niks anders dan eervol tweede worden om vooral Brazilië niet te treffen. Eén onnozele wedstrijd krijg je om je te bewijzen en uitgerekend dan is het beter om niet te winnen, het noodlot kan onmogelijk wreder.

Zoals geen enkele bankzitter graag op de bank zit, is geen enkele bankzitter zo gek om opzettelijk minder zijn best te doen. Dat werkt zo niet. Of je gaat er helemaal voor, of je laat het hangen. Dat laatste is snel genoeg te merken.

Een bankzitter die het morgen laat hangen, tekent zijn sportief doodvonnis. Daarom zullen de elf van Rode Duivels B er morgenavond vol voor gaan. Roberto Martínez kennende en zijn bezorgdheid om zijn imago, zal hij nooit een speler vragen om het voetje terug te trekken met de achterliggende gedachte om toch maar niet eerste van de groep te worden.

Wat Martínez natuurlijk wel kan, is de ploeg zo in de wei sturen dat ze een vogel voor de kat zijn voor de Engelsen, die zichzelf zo goed vinden dat ze hun voet het hele toernooi niet meer van het gaspedaal willen halen.

Dat heeft hij niet helemaal in de hand. Er zijn teams waarbij de tweede garnituur het ineens veel beter deed dan de eerste, die in elkaar klikten als nooit tevoren en die zich van de tactiek van de coach, die hen al die wedstrijden daarvoor niet nodig had, geen bal aantrokken. Dat heeft ook iets: rebellie in het positieve. Het is dan aan de coach om van de bank op te springen, terwijl hij denkt “fuck, het is niet waar” en dan hypocriet te juichen.

Nadat Duitsland op het vorige WK al de traditie doorbrak door als Europees land te gaan winnen in Zuid-Amerika en in de finale een Zuid-Amerikaans land te kloppen, is de kans reëel dat Brazilië het kunstje van 1958 nog eens overdoet en als Zuid-Amerikaans land komt winnen op Europees grondgebied.

Staat dat dan niet haaks op de voorspelling hierboven? Neen, Brazilië is een uitzondering op de verpletterende vaststelling dat de andere continenten er eigenlijk nauwelijks nog aan te pas komen. Europa heeft zeventien wedstrijden gewonnen, acht gelijkgespeeld en zes verloren. Vier van die zes verlieswedstrijden waren tegen ploegen van andere continenten: tegen Nigeria (IJsland), Senegal (Polen), Mexico (Duitsland) en Uruguay (Rusland). Europa heeft met ongeveer 60 procent gewonnen wedstrijden nooit beter gepresteerd dan op dit WK, uitgezonderd dan in Italië in 1934.

Nog maar eens een bewijs dat het complete nonsens is om vanaf 2026 een worldcup met 48 in te richten, waarvan 9 Afrikaanse, 8 Aziatische, 6 Zuid-Amerikaanse en 6 Midden-Amerikaanse landen. Neem nu de continentale Zuid-Amerikaanse bond, de Conmebol. Eerst laten ze zich allemaal omkopen en vervolgens krijgen ze een geschenk van de nieuwe bazen van de FIFA: ze hebben maar tien leden in hun bond en daarvan mag straks 60 procent naar het WK. In Europa zal dat net geen 30 procent zijn.

Bijna alle continenten verdubbelen hun aantal deelnemers; in Europa stijgt het van 13 in de formule met 32 landen tot 16 in die met 48. Je kan dat fantastisch vinden als je voorstander bent van positieve discriminatie voor de derde wereld, maar we hebben het over topsport en dat is de ultieme meritocratie, die tot in het extreme kwaliteit bevoordeelt en waardeert. Een worldcup is geen OCMW voor arme voetballanden.

Anderzijds is het de verdomde plicht van de FIFA met al haar miljarden om in achtergestelde regio’s met gerichte investeringen de sport naar een hoger niveau te tillen. De FIFA deelt nu al geld uit, maar dat dient vooral om de lokale potentaten tevreden te stellen en te overhalen op de zittende macht in Zürich te stemmen. Vooral Afrikaanse landen slagen er WK na WK maar niet in om hun voetballend potentieel te benutten.

Ten eerste zijn alle moslimlanden die de ramadan streng volgden ongenadig naar huis gespeeld. Wie daar een verband in ziet: Noord- Afrikanen worden altijd snel naar huis gespeeld, ook als er geen ramadan is. Ze kunnen het niet, punt uit.

Wat sub-Sahara Afrika betreft, als Senegal en Nigeria niet minimaal gelijkspelen donderdag tegen Colombia en Argentinië – absoluut geen makkelijke wedstrijden – overleeft geen enkel Afrikaans land de eerste ronde. Dat ligt níét aan het beschikbare talent, noch fysiek, noch voetballistiek, zelfs niet tactisch. Dat is vaak de dooddoener: een ploeg met allemaal Afrikanen zou tactisch tekortschieten.

Als dat laatste klopt, heeft dat minder te maken met de intellectuele voetbalcapaciteiten van de spelers dan met de organisatorische en technologische capaciteiten van de omkadering. Afrikaanse teams apen de Europese na, maar die komen steeds weer met iets nieuws. Elke ploeg heeft tegenwoordig wel live videoanalyse en krijgt onderweg suggesties over waar welke ruimte hoe en door wie het beste wordt bespeeld. Drones bij de training zijn een gadget, maar bij Afrikaanse teams wordt nog met de natte vinger gewerkt. Europa wordt te snel te slim voor de rest van de voetbalwereld.

Daarom is het te hopen dat Senegal wel doorgaat. Die hebben een zwarte bondscoach en dat is pas een rariteit op een WK. Aliou Cissé maakt indruk met zijn dreadlocks, maar ook hoe hij Senegal laat voetballen. Zestien jaar geleden was hij de aanvoerder van het team dat op de worldcup in Japen en Zuid-Korea de Fransen in hun openingswedstrijd klopte en later op strafschoppen de kwartfinale verloor van Turkije.

Moedig van zo’n man hoe hij zijn status van volksheld op het spel zet om de Leeuwen van Teranga te coachen. Dat ze af en toe in het nieuws komen met godbetert een opwarmingsdansje is voor de puristen van de sport vloeken in de kerk. Vergeef het hen, het toont dat ze lak hebben aan alles en dat is een instelling die te prijzen valt.

Senegal zou overigens de beste tegenstander zijn die de Belgen kunnen treffen. Stevige bonken achterin, af en toe een flinke hijs uitdelend over heel het veld, maar wel willen voetballen.

Was er een WK voor aanvallen, dan haalden de Rode Duivels de laatste vier. Over een week begint ook het WK verdedigen. Als België nog stappen zet in de defensie, is alles mogelijk.

Naam: Rode Duivels.
Adres: Le Méridien Moscow Country Club.

Functie: kandidaat voor de wereldtitel (zegt men).

Na de doodnormale 3-0 tegen Panama hebben de Belgen zaterdag in het Spartak-stadion met een wervelende 5-2 hun visitekaartje afgegeven voor de verdere worldcup. Of ze daarmee een van de kandidaten op de wereldtitel zijn, willen noch bondscoach, noch spelers gezegd hebben. Binnen- en buitenland zijn alvast verguld met hoe dat landje van honderd jaar saai voetbal ineens maximaal bijdraagt tot de spektakelwaarde van the beautiful game.

In Romelu Lukaku heeft België zelfs een kandidaat-topscorer. België en topscorer, tot voor een paar jaar kwamen die twee begrippen in geen kilometer bij elkaar in de buurt. In een tot nog toe doelpuntenarm toernooi, gekenmerkt door strafschoppen en standaardsituaties, scoorde België als enige land zeven doelpunten uit veldspel. Tegen kneuzen misschien, maar je moet ze er altijd nog instampen.

België is Nederland en de Rode Duivels zijn Oranje geworden. Niet de counterversie met vijf achterin van 2014 of de schoppers van 2010, maar het Nederland dat in het laatste kwart van de vorige eeuw als geen ander land het internationale voetbal beroerde en beïnvloedde met gedurfd spel.

De 3-4-3 van Martínez is niet zo vernieuwend als de 4-3-3 zonder libero van Michels en Cruijff, maar de insteek blijft dezelfde:
wij willen de bal, wij willen aanvallen, wij willen een doelpunt meer maken dan de andere ploeg en dan winnen wij. De neutrale toeschouwers zaterdag in de Otkrytie Arena konden hun pret niet op. Af en toe zetten ze “Rossiya, Rossiya” in, maar dat leek verdacht veel op “Belgiye, Belgiye”.

Geen blinde euforie

Moeten de Rode Duivels en bij uitbreiding alle Belgen hun bescheidenheid afleggen? Wie Tunesië, dat bijna gelijk speelde tegen Engeland, een pak rammel verkoopt, bovendien met van het beste voetbal dat op dit WK al te zien was, kan zich niet langer verbergen. Kunnen we dan nu enthousiast worden over de kansen van een nationaal team op een mooie prijs?

Nog niet, vindt Kevin De Bruyne, die meteen waarschuwde voor euforie. “Tunesië probeerde zelf aan te vallen en daardoor konden wij makkelijker druk zetten. Als we er dan drie tegen drie kunnen uitkomen, zijn wij heel gevaarlijk.” Het pleit voor die spelers dat ze zich niet gek laten maken. Thibaut Courtois vergeleek met Hongarije op het EK, twee jaar geleden: “Die wilden ook voetballen, terwijl iedereen weet dat je tegen ons laag moet spelen.”

De Tunesisch bondscoach Nabil Maâloul was hard voor zichzelf en zijn team: “We zijn belachelijk gemaakt. We stonden wel goed en we kunnen ook voetballen, maar fysiek waren de Belgen superieur.”

Misschien was Tunesië wat naïef. Het speelde zoals de Amerikanen op het WK 2014 en – Courtois heeft gelijk – de Hongaren op het EK 2016: vrank en vrij. Ze werden allemaal opgegeten. Tunesië was verplicht met open vizier te spelen wilde het nog een kans maken om door te stoten. Dat kwam door een gunstige uitgangspositie, die België in de groep over zich had afgeroepen door ruim te winnen van een superverdedigend Panama.

De kans is onbestaande dat toekomstige tegenstanders vanaf de achtste finales, die met knock-out worden gespeeld, nog van die opendeurdagen zullen organiseren. De volgende groepswedstrijd tegen Engeland moet even niet worden meegerekend. Dat wordt een hele rare met veel vervangingen, want beide ploegen zijn al geplaatst en hebben er alle belang bij om geen eerste te worden in de groep (zie ‘Het dilema van Kaliningrad hiernaast). De volgende wedstrijd van belang is op 2 of 3 juli in Rostov of Moskou tegen een ploeg uit groep H. Dan begint de worldcup pas echt voor Belgium en zijn Red Devils.

Martínez op missie

Bondscoach Roberto Martínez glom van trots en wil dat het nog beter gaat in de toekomst. Tot het einde van de wedstrijd bleef hij fanatiek coachen en zich boos maken als iets hem niet zinde. De man is op een missie: bewijzen aan de wereld dat hij de topcoach is van een topland, dat kans maakt om heel ver te geraken in deze worldcup.

“Ik ben vooral tevreden met het spelplezier dat ik bij mijn team zag. Uiteraard hebben we dat te danken aan de Tunesiërs, die investeerden in deze wedstrijd, maar dat is juist het toernooi. Wij stonden op voorsprong en nu staan we nog meer op voorsprong.”

Het blijft voor een Belgische journalist een verrassende vaststelling dat de nationale voetbalelf al na drie speelhelften zeker is van de tweede ronde op de worldcup. Vorig WK bleef het bikkelen tot aan het eind van elke wedstrijd. Mertens scoorde in de tachtigste minuut tegen Algerije voor een 2-1 en Origi net voor affluiten tegen Rusland (1-0). In groep G, de zwakste op papier, is een snelle kwalificatie dan ook geen wereldwonder, maar het geeft wel aan dat deze ploeg wellicht sterker en zelfbewuster is dan de versie van Brazilië.

En dan nu de minpunten. De efficiëntie aan beide zijden van het veld ontbrak in het pretpark Spartak. Er werden onnodig kansen gemist, wat zuur kan opbreken, en te veel kansen weggeven, wat dramatisch kan zijn. Die snelle 2-1 op een vrije trap via de later zo ongelukkige AA Gent-speler Dylan Bronn (ligamentair letsel of knie verdraaid moet verder onderzoek uitwijzen) kon gelden als een wake-upcall. De kansen die de Tunesiërs nog bij elkaar voetbalden na de 2-1 waren niet min.

Dedryck Boyata bleek verdedigend uitstekend, maar laat hem aan de bal tegen een sterkere tegenstander en het wordt sidderen en beven. Straks tegen echte voetballanden móét Kompany, Vermaelen of allebei in de ploeg, al was het maar voor de gemoedsrust van doelman Courtois, die niet verdient dat twee ballen achter hem belanden.

Een sterke tegenstander die goed heeft gekeken, zal nu echt wel weten waar België te pakken is. Wat die goeie tegenstander dan misschien niet weet, is dat België straks kan omschakelen. De dominante ploeg van de groepsfase kan probleemloos een reactieploeg worden. Dát is tactische flexibiliteit en die heb je nodig om prijzen te winnen.

Ik zal het héél simpel proberen te houden met de verschillende scenario’s voor het verdere verloop van het WK voetballen. Dat wordt zoals inmiddels bekend nog tot 15 juli in Rusland gehouden en zal door België worden gewonnen. We vlooien hier even uit hoe dat het best wordt geregeld.

België zit in groep G en daarvan gaan de eerste twee door. Groep G is gekoppeld aan groep H en ook daarvan gaan de eerste twee door. De eerste van G speelt in de achtste finale tegen de tweede van H en omgekeerd. In groep H zitten Polen, Senegal, Colombia en Japan. Normaal zou Colombia die groep moeten winnen, maar na speeldag twee gaat Japan aan de leiding.

België heeft dus de luxe te kunnen kiezen tegen wie het in de achtste finales wil. Dat is nieuw en we hebben even in de eigen arm moeten knijpen om te checken of het geen droom was. België mag rekenen, maar nog een ander land rekent ook mee en dat is Engeland. Eerste of tweede worden in de groep is niet alleen van belang voor de tegenstander, maar ook voor de speelplaats en voor de speeldatum.

Eerste worden, betekent een dagje eerder aan de bak en nog wel in Rostov aan de Don. Een grauwe industriestad naar het schijnt. Als de Belgen Moskou verkiezen, worden ze beter tweede in hun groep. Die tweede speelt op 3 juli zijn achtste finale tegen de eerste van H in het Spartak-stadion, op 15 kilometer van het basiskamp. Dat stadion is België zaterdag heel erg goed bevallen.

Dat is niet het enige. Met een toernooi moet je altijd verder kijken dan je neus lang is, maar ook weer niet te ver. Dat is een beetje het dilemma van België. Tweede worden in de groep is niet alleen voor de achtste finale te verkiezen, het geeft je de bijna-garantie dat je niet in de helft van Brazilië zit (dat normaal E zal winnen) en dat je die ten vroegste in de finale tegenkomt.

Meer zelfs, aangezien Duitsland in F wellicht niet op één zal eindigen maar op twee, gaan die óók naar de tabelhelft van Brazilië voor een onderling duel in de achtste finale. Met de huidige stand van zaken kom je in de kwartfinale tegen een ander land uit de groepen E en F en dan lijkt Mexico de meeste kans te maken om in de kwartfinale de Rode Duivels te treffen. Ook geen sukkels, maar op de een of andere manier altijd te pakken naarmate een toernooi vordert, toch meer dan Brazilië en Duitsland.

Met andere woorden, als er niks spectaculairs verandert, is de tweede plaats in groep G een cadeau zo groot als een huis. Je speelt tot en met de finale nog drie keer in Moskou en één keer in Samara en je vermijdt ook nog eens het redelijk ongenaakbare Brazilië en toernooiploeg Duitsland.

Probleempje: ook Engeland weet dat en zij hebben met hun uitvalsbasis in Sint-Petersburg nog minder goesting om eerst naar Rostov (achtste finale) en dan naar Kazan (kwartfinale) te reizen. Voor de halve finale mag je aan die kant van het speelschema wel nog eens terug naar het mooie Sint-Petersburg.

België-Engeland in Kaliningrad, aanstaande donderdag, zou weleens de grootste schande – de shame game in het jargon – in de geschiedenis van het WK kunnen worden sinds Oostenrijk en West-Duitsland het in 1982 op een akkoordje gooiden om allebei te kunnen doorgaan. Met dit verschil dat hier geen akkoord mogelijk is omdat je te maken hebt met tegengestelde belangen, met twee ploegen die vooral niet willen winnen of als het kan eervol willen verliezen.

Als ik bondscoach ben van België, dan zou ik die wedstrijd willen verliezen. Nog beter, gelijkspelen: gezicht gered en eerste plaats net gemist op basis van het doelsaldo, what a pity. Als ik bondscoach ben van Engeland, móét ik die wedstrijd verliezen om toch maar niet eerste te eindigen.

Als het de bedoeling is tweede te eindigen, staat België op voordeel en dat komt hierdoor. Tot de 6-1 van Engeland tegen Panama leek het alsof België aan de leiding zou staan van de groep, maar dat is niet langer het geval. België en Engeland staan nu helemaal gelijk (zelfde punten, zelfde aantal doelpunten, zelfde saldo) en als het donderdag ook een gelijkspel wordt, blijft Engeland bovenaan staan zolang België meer gele kaarten heeft gepakt dan Engeland (die stand is 3-2, zeg maar in ons voordeel).

De conclusie van speeldag twee in groep G zou weleens kunnen zijn dat het dom was van de Engelsen om te allen prijze zes keer te willen scoren tegen Panama. Als het 0-0 staat donderdag en de Engelsen beginnen te schoppen om geel te krijgen, dan weten we hoe laat het is.