Supersapiens

‘I am dead, I’m gone.” Dat zei Tadej Pogacar in de koninginnenrit woensdag toen hij op de laatste helling — de lange Col de Loze — Jonas Vingegaard moest laten gaan. Dood was hij niet. Wel weg, maar dan vooral tussen de oren.

Als de Sloveen fysiologisch inzicht zou hebben, dan zou hij weten dat woensdag zijn limiet niet werd aangegeven door een tiltgeslagen Krebscyclus, maar dat de rem tussen zijn oren zat. Vier van de meer dan vijf minuten verschil zijn voor rekening van een mentale breakdown, een gevolg van de oplawaai op dinsdag in de tijdrit.

Door een tegenstander met wie je een secondespel speelt, en van wie je hoopt dat hij op kraken staat, ineens op een door hem/hen gekozen moment, in de vernieling worden gereden, dat komt aan.

Korte klim, lange klim, plat, bergaf, Vingegaard reed overal sneller en nog geen klein beetje. Meer dan vier seconden per kilometer aan je broek krijgen in een tijdritje van 22 kilometer, terwijl je zelf een van de beste tijdrijders ter wereld — Wout van Aert — declasseert, halloooooh?

Afgelopen dinsdag is rond de klok van zes bij Pogacar de veer gebroken en die nacht heeft hij liggen piekeren.

…Oké, voorbereiding verstoord door die polsbreuk, maar dat kon toch het verschil niet zijn? Hoewel… Oké, Team Jumbo-Visma meet alles en probeert op alles en nog wat seconden en watts te winnen, maar is dat dan meer dan vier seconden per kilometer waard? Misschien… Maar wtf zeg, Jonas weegt lichter dan ik en trapt verdomd nog hogere absolute vermogens… wat valt daar tegen te beginnen? Iedereen zegt nu wel, een paar kilootjes verliezen en geen klassiekers meer, maar zo simpel bouw je mij niet om. Zou ik niet beter uit zijn buurt blijven?…

36 miljoen voor zes jaar, dat was de waarde van de contractverlenging voor Tadej Pogacar in 2021 na zijn tweede Tour-overwinning. Goede deal vonden ze in de Emiraten. Hij heeft sindsdien de Ronde van Vlaanderen, de Amstel, de Waalse Pijl, Lombardije, de Strade Bianche en nog wat klein grut gewonnen, maar daar deden de emirs het niet voor.

Sinds dat megacontract heeft UAE geen Grand Tour meer gewonnen. Erger nog, die Hollanders met die bleke Deen en die B-Sloveen gaan straks in Spanje voor drie grote rondes op rij. Iemand bij Team UAE zal het gelag betalen, let maar op.

Tja, en dat TJV, wat moet je daar mee? De verdachtmakingen zijn niet uit de lucht, met name in de Franse en Duitse pers. Niet altijd gehinderd door overdreven veel kennis beweren ze dat ze vandaag sneller klimmen dan de grote dopeurs van de jaren negentig en begin deze eeuw, bedoeld wordt de epo- en transfusiegeneratie. Dat is aantoonbaar niet waar, maar zelfs als ze vijfentwintig jaar na datum sneller zouden rijden zonder epo, dan is dat met de fenomenale vooruitgang in die sport niet meer dan normaal.

Wat is het dan wel? Team Jumbo-Visma doet alles zoals het ooit door de besten is gedaan, maar nog beter. Het is de teamdiscipline, de organisatie en de tactiek van US Postal gemixt met de marginale winsten en de calorieobsessie van Team Sky, overgoten met de gezonde arrogantie waarmee al menig Nederlands team door innovatie tot succes kwam.

Dat slimmer willen en kunnen zijn dan anderen zit hem in details die zich vertalen in enkele seconden, in een paar watt, maar veel details maken veel seconden en veel watt. De set-up van de fiets, de testing, het uitgekiende voedings- en supplementenpatroon (remember het bakpoederpapje van Maurten in maart dit jaar?), de hoogtestages, de grote pool aan capabele trainers en de voorbereidingen. Dat hebben ze allemaal veel beter voor elkaar dan de andere teams.

Als ze daarbij ook eens het geluk hebben in een Deense vismijn op een vergeten supertalent te vallen, geen gewone homo sapiens, maar een supersapiens, dan krijg je wat we nu zien: extreme dominantie. Supersapiens staat hier niet toevallig. Het is ook een merk en een van de official suppliers van TJV. Supersapiens meet via een patch het glucoseverbruik tijdens inspanning. Verboden sinds 2021 tijdens de wedstrijd, maar niet tijdens de training en reken maar dat de trainingsdata gediend zullen hebben.

Marginale winsten zitten ook voor een deel tussen die oren. Bij de winnaar, die weet dat hij van alles het beste heeft en die uitgekiend getraind is om de andere op zijn zwakte te pakken. Evengoed bij de verliezer, die weet wat de andere heeft, en hij niet. Hij rijdt met een gespoten Colnago, heeft een trainer die ver weg in Denver woont en een ploeg die kopieert. Hij verdient wel zes miljoen per jaar en is met afstand de leukste wielerkampioen in jaren. Maar sinds dinsdag weet hij dat hij van die andere nooit meer wint.