Hyperkapitalisme

‘We hebben met Pacific Media Group succesvol geïnvesteerd in verschillende Europese voetbalclubs sinds 2016, waaronder OGC Nice (Frankrijk), Barnsley FC (Engeland), Thun (Zwitserland), Esbjerg (Denemarken), KV Oostende (België) en AS Nancy Lorraine (Frankrijk).”

Zo staat het nog ergens op LinkedIn bij New City Capital, een consortium waaronder Pacific Media Group ressorteert.

Helemaal up to date is de info niet, want ook FC Den Bosch zit in de portfolio en in april van dit jaar werd in Polen GKS Tychy toegevoegd. Nice is dan weer verkocht. Voor honderd miljoen euro nog wel aan Jim Ratcliffe van Ineos. Dat was een klapper, want PMG kreeg vijf keer wat het destijds had betaald en daar was het de investeerders ten slotte om te doen.

In zo’n constructie dienen de andere clubs om de kosten te spreiden, spelers te stallen, al of niet uit te lenen en fondsen te verschuiven. Gaat het ergens fout, slaan de uitslagen tegen, zakt ergens een club, dan gaat het ergens anders ook wel weer goed. Soms. Bij PMG ging het bijna altijd fout. De voetbalholding is een voorbeeld van worst practice en wordt overal uitgekotst door de fans.

Pacific Media Group werd in ons land wel eens voorgesteld als ‘de Amerikanen van Oostende’ maar de investeerders bestaan voor minstens de helft uit Aziaten, vooral dan Chinezen. Alleen het allereerste seizoen in Nice ging het PMG voor de wind. Nadien volgde alleen maar verlies, zowel op het veld als in de portemonnees.

Een investering zoals Pacific Media Group in zeven verschillende voetbalclubs, al of niet via een meerderheidsaandeel, heet met een technische term Multiple Club Ownership, afgekort MCO. Het is een groot raadsel waarom die praktijk, die zelfs in de Verenigde Staten streng verboden is, wordt toegelaten door de voetbalbonden.

In het voetbal kan één en dezelfde eigenaar investeren in verschillende clubs, op voorwaarde dat die niet tegen elkaar Europees kunnen uitkomen en zelfs dan kan er nog wat worden geritseld bij de UEFA, zo bleek recent nog met Brighton en Union. Meestal
is er bij zo’n MCO wel sprake van een hoofdclub, waarvan het belang primeert boven de andere delen van de constructie, en een carrousel van kleinere satellieten die rond die ene grote club draaien. Pacific Media Group heeft geen hoofdclub meer en heeft van alle multiclubs zowat het slechtste track record met alleen maar verlieslatende, onsuccesvolle clubs in de portefeuille.

Na de overname van FC Thun is de club meteen gezakt. Esbjerg ging van de eerste naar de derde klasse in Denemarken nadat PMG er binnenwandelde en AS Nancy zit in vierde klasse in Frankrijk. Esbjerg, Barsnley en Nancy zakten alle drie een reeks aan het eind van het seizoen 21-22. Een jaar later was het de beurt aan KV Oostende, dat zestiende werd en als een van de drie degradanten naar 1B werd verwezen.

Amper enkele maanden na de degradatie staat KV Oostende na zeven speeldagen van de dertig op de dertiende plaats op zestien ploegen. Opnieuw in acuut degradatiegevaar en promotie kan het nu al vergeten, maar dat is het minste van de bekommernissen bij het voormalige FC Coucke.

Pacific Media Group wil af van zijn Oostends eigenaarschap en zoekt een overnemer. Twee weekends geleden verscheen een dubieuze Rus in de tribune naast de Amerikaanse hoofdaandeelhouder Paul Conway.

Vorige week moest KVO dan voor de handelsrechtbank verschijnen in het kader van een depistage. Dat is een onderzoek dat de kamers voor handelsonderzoek van de rechtbanken van koophandel in het kader van het faillissementsrecht voeren bij ondernemingen als die hun rekeningen niet meer kunnen betalen.

Langs alle kanten wordt KV Oostende bestookt door deurwaarders en er is al verschillende keren beslag gelegd op de rekening vanwaar de salarissen worden betaald. De ene schuldeiser is al slimmer dan de andere en geraakt aan zijn centen, maar de bottom line is dat KV Oostende tot diep over de oren in de schulden zit.

Je vraagt je toch af wat er achter steekt als UEFA- voorzitter Alexander Ceferin zelf vindt dat we in het voetbal niet te krampachtig moeten reageren op nieuwe investeringsvormen als meervoudig clubeigenaarschap. Hoewel die niets te maken hebben met clubliefde of lokale verankering of de sociale rol van sport of inclusie – check de spotjes van de UEFA – kunnen we die volgens Ceferin maar beter omarmen.

Je vraagt je ook af of we in België – waar de voetbalclubs nog steeds royaal worden gesponsord via (para)fiscale gunstregimes – niet meer kunnen doen vanuit de overheid en de voetbalinstanties om dat soort hyperkapitalisme tegen te gaan.