Eden Hazard (en)fin

Romelu Lukaku is heel eloquent, maar zou die alles geloven wat hij zelf zegt? Zoals: “En toen dacht ik aan LeBron James en alles wat hij heeft meegemaakt.”

Jeetje, Rommeke. Je bent international en een wereldspits op voorwaarde dat je goed in je vel zit – laat daar geen twijfel over bestaan – maar LeBron James speelt interstellair, op en naast het veld. Sportieve prestaties? Je staat niet op de foto. Filantropie? Nog niks gehoord van de Romelu Foundation. Wel veel gedoe rond transfers of uitleenbeurten die al of niet doorgaan. Ook veel hoon (Engeland) en haat (Milaan).

Wat hoogmoedige vergelijkingen betreft, is hij er wel op vooruitgegaan, onze nationale rots/spits. Om zijn situatie te verklaren, verwees hij vroeger nogal eens naar Michael Jordan. Dat was pas heiligschennis, gelukkig eenmalig, en hij heeft op tijd beseft dat hij dat best achterwege laat.

Romelu Lukaku had ook een licht pathetische boodschap voor Eden Hazard. Voor de jonge lezers van deze rubriek: Eden Hazard was een bovenmatig begaafde voetballer van Belgische nationaliteit die er vier jaar heeft over gedaan om er eind vorige week achter te komen dat hij is gestopt. Voornoemde sjotter had al die tijd een lidkaart van Real Madrid waarvoor hij in 76 wedstrijden is komen opdraven. Hij speelde daarin in totaal 3.736 minuten, wat eigenlijk neerkomt op 41 wedstrijden.

Hoeveel Real Madrid heeft betaald aan Chelsea om hem over te nemen, de bedragen willen nogal eens verschillen: minimaal 100 miljoen euro, maximaal 165 miljoen euro. Transfermarkt houdt het op 115 miljoen euro.

Nemen we 100 miljoen, en doen we daar nog eens 100 miljoen bij voor vier jaar salaris, 200 miljoen dus, dan heeft Hazard zijn club Real Madrid 53.000 euro per minuut gekost. Dat is bijna 900 euro per seconde. Hij doet daarmee beter dan Michael Jordan, die op zijn top 171 euro per seconde verdiende bij de Chicago Bulls, maar daar drie jaar lang wel honderd wedstrijden per seizoen voor in actie kwam en telkens met een titel als gevolg.

Eden Hazard mag dan van die 900 euro per seconde na aftrek van transfersom, belastingen en sociale lasten maar een kwart hebben gezien, hij is onmiskenbaar de grootste miskoop in de geschiedenis van het voetbal. En aangezien voetbal de enige sport is die mensen verkoopt, de grootste miskoop in de geschiedenis van de sport. Nooit is een club zo bedrogen geweest in een topaankoop. Nooit heeft een speler zo weinig teruggegeven aan een club die zoveel heeft betaald. Nooit heeft een begaafde voetballer zo weinig gedaan met het talent dat hem genetisch was toebedeeld.

Is dat streng voor Eden Hazard? De voetbalwereld zal vinden van wel, maar de voetbalwereld hanteert zelden de normen die gelden voor andere topsport. Ze zongen de voorbije week unisono zijn lof, bezongen zijn prestaties uit het verre verleden (die niet tellen, topsport lijkt op de beurs), al viel ook af en toe een nuance te horen. Peter Vandenbempt eindigde met “Eden, plus était en vous”.Dat was er boenk op. Gemeten langs de onverbiddelijke meetlat van de topsport was Eden Hazard – hoe zeggen we dat voorzichtig? – een luiaard. Vil, cancel, het is niet anders: een luiaard. Je verandert niet van werkgever die daarvoor flink de portemonnee heeft getrokken – een promotie in zijn geval in de zomer van 2019 van Chelsea naar Real Madrid – om dan op je nieuwe werk te arriveren met acht kilo overgewicht.

Dat hij de twaalf maanden voor zijn supertransfer in de buurt kwam van zeventig gespeelde wedstrijden, kan niet als excuus gelden. Of hooguit tijdelijk. Dat hij daarna door Thomas Meunier onhandig van het veld werd geschopt ook niet. Of hooguit tijdelijk. Dat hij vervolgens de ene na de andere blessure kreeg, is ook geen excuus.

Of misschien heel even, tot het besef doordringt dat het tijd is voor een mentale switch. Omdat in tien jaar tijd de sprints aan hoge intensiteit zijn verdubbeld, ook voor de spitsen die de eerste verdedigers zijn geworden, en daar een ander soort atleet voor nodig is, dat in het moderne voetbal ook de prima ballerina’s hun poot moeten zetten. Omdat zijn immense talent niet langer volstond en hij bijgevolg harder zou moeten gaan werken.

Het lag misschien niet in zijn karakter om die switch te maken, maar je moet het toch vooral zijn softies van trainers aanrekenen dat ze hem niet op het juiste pad hebben gekregen, te beginnen met Zidane in zijn eerste twee jaar Madrid. En wat te denken van onze bondscoach Roberto Martínez die hem telkens weer niet alleen opriep, maar ook opstelde, en zelfs kapitein maakte tot en met op dat rampzalig verlopen WK van vorig jaar.