Olympisch vredevol

---

Volgend jaar organiseert Parijs de Olympische Spelen. Fantastische stad zonder meer – laatst nog vastgesteld bij een preolympische verkenning – maar of het ook fantastische Spelen worden?

Het is de derde keer dat de olympische familie Parijs aandoet. In 1900 koos baron Pierre de Coubertin meteen voor zijn thuisstad en in 1924 landde het circus er al opnieuw. 2024 komt dus precies honderd jaar na de redelijk tumultueus verlopen Spelen van 1924, de eerste editie die last had van de mondiale geopolitiek en de eerste die politiek werd gerecupereerd.

De Amerikanen arriveerden met een grote ploeg op een hele grote boot, waarop ze zowaar konden ‘trainen’, een nieuw fenomeen waar de Europeanen en vooral de Britse gentry op neerkeken. Bovendien zonderden ze zich af, hadden ze geen boodschap aan het eerste olympisch dorp en logeerden ze hoofdzakelijk in de chique Parijs hotels.

Toen er tegelijkertijd ook nog eens vanuit de VS kritiek kwam op Frankrijk omdat die overwinnaar van de Eerste Wereldoorlog in weerwil van eerdere afspraken het Duitse deel van de Elzas maar bleef bezetten (en daar nooit meer is vertrokken) ging het hek helemaal van de dam. Bij de openingsceremonie werden de Amerikanen massaal uitgefloten, een primeur voor de olympische beweging.

De openingsceremonie volgend jaar zou op de Seine moeten doorgaan, iedereen welkom, 600.000 bezoekers moeten de parade van de atleten (een boottocht dus) kunnen aanschouwen. Dat lijkt tegen de huidige geopolitieke achtergrond steeds minder een goed idee.

Na negen rustige Spelen, waarbij alle landen (een akkefietje niet te na gesproken) zich van hun beste en vredevolste kant presenteerden, wordt alles weer anders. In de voorbije twee jaar is de sport vijftig jaar terug geflitst, terug naar de tijd van boycots, politieke kapingen, lange oorlogen en polarisatie alom.

Vorige week vergaderde het Internationaal Olympisch Comité in Mumbai in India en nam het daar een aantal besluiten. Bij ons werd vooral gefocust op de mogelijke introductie van cricket, flag football en lacrosse op de Spelen van Los Angeles in 2028, maar veel vroeger die week passeerde nog een ander bericht. De Mongoliër Saeid Mollaei mag veranderden van nationaliteit: hij wordt Azerbeidzjaan en zal dus volgend jaar voor Azerbeidzjan aantreden.

Dat is dan zijn derde paspoort, want Mollaei is van geboorte Iraniër. Op het WK in Tokio in 2019 verordonneerde zijn overheid dat hij de halve finale moest verliezen, om zo niet in de finale tegen de Israëliër Sagi Muki te moeten vechten. Goed voor België, want hij moest verplicht verliezen van Matthias Casse en die vocht (en verloor) de finale.

Mollaei ontvluchtte Iran en kreeg asiel in Duitsland. Muki feliciteerde hem voor zijn moed en op zijn beurt bedankt Mollaei de Israeliër voor zijn steun. Ze gingen daarna zelfs samen op de foto en noemen zich sindsdien best friends.

Zo olympisch vredevol zal het er volgend jaar niet aan toe gaan. Zoals de oorlog in de Gazastrook één lange strafexpeditie dreigt te worden, komt er geheid protest van moslimatleten, misschien zelfs boycots van moslimlanden. De Israëlische ploeg zit na de aanslagen van München 1972 nu al verstopt in het midden van het atletendorp binnen een aparte veiligheidsperimeter waar ook de Amerikanen deel van uitmaken. Je kan er van op aan dat in Parijs de hele veiligheidskwestie nog een stukje erger wordt, evenals de protesten en boycots tegen de Israëliërs.

Nog een beslissing die tussen de plooien van sportgebeuren viel: het IOC heeft het Russische olympisch comité (ROC) geschorst. De reden? Omdat ze de zogeheten ‘olympische raden’ van de bezette gebieden Loehansk, Donetsk, Cherson en Zaporizja bij hun eigen ROC hadden gevoegd.

Het IOC haastte zich om eraan toe te voegen dat er nog geen beslissing is genomen over de deelname van onafhankelijke Russische atleten, maar ook dat is een kwestie van tijd. Straks zal de lat zo hoog komen te liggen dat geen enkele Russische atleet er nog over kan.

Neem nu de voorwaarde om openlijk te verklaren dat ze niks te maken hebben met die hele oorlog van hun land. Welke Rus of Russin zal dat aandurven? Stel je voor, naar Parijs afreizen na een niet al te beste voorbereiding, daar een pakje slaag te krijgen – Rusland presteert elke Spelen slechter – en dan terug moeten vliegen naar Moskou nadat je openlijk Poetin en het Rode Leger bent afgevallen. Zover zal het hopelijk niet komen. Ook nog afgelopen week raakte bekend dat de Russische dopingbestrijding nog steeds niet voldoet. In Parijs horen geen Russische atleten thuis, ook geen ‘brave’. De wereldsport is al een tijdje beter af zonder Russen.