Guerillavoetbal

Nog even terug naar Extra Time van vorige maandag. Naar dat programma wordt steeds minder gekeken en dat is doodzonde. Er valt altijd wel iets te leren van die voetbaldieren, zeker voor een generalist als ondergetekende. Of iets om je aan te ergeren, maar dat hoort bij het vak en het voetbalspel.

Vorige week was Hannes Van der Bruggen van Cercle Brugge te gast. Voor velen uit het Gentse is hij voor eeuwig de jonge, pas 21 geworden Hannes Van der Bruggen van de kampioenenploeg van 2014-2015. Hij kwam de laatste twintig minuten van de kampioenenwedstrijd tegen Standard in het veld voor Moses Simon en hielp zo mee de 2-0 en de titel over de streep te trekken.

Helemaal terecht dat ze bij Extra Time nog eens benadrukten dat hij dat seizoen vijftien keer in de basis stond en negen keer inviel als defensieve middenvelder. Bijna tien jaar later (op 1 april wordt hij 31) is Van der Bruggen nog steeds dezelfde. Spreekt met twee woorden keurig Nederlands, eet met mes en vork, heeft geen tatoeages, voor zover zichtbaar althans. De ideale schoonzoon, ware het niet dat hij al in een relatie zit, zoals valt af te leiden van zijn WhatsApp-account. Op die profielfoto geen Dubai, geen D&G, geen Porsche, maar een jonge man en een jonge vrouw blij fietsend langs een Vlaams aardappelveld. Meer down-to-earth kan niet.

Als jonge gast plooide hij zich dubbel voor de ploeg. Als oudere, ervaren kracht is dat niet anders. Hij loopt gaten dicht, stuurt aan, is het verlengstuk van de coach op het veld. Bij Gent werd hij in de winter van 2017 naar de uitgang geduwd richting Kortrijk. Officieel gratis, maar in de realiteit diende hij als pasmunt voor Birger Verstraete en Samuel Gigot die de omgekeerde beweging maakten.

Toen hij twee weken geleden bij de hold-up van Cercle (met tien, 1-2 gewonnen bij Gent) werd vervangen, ging hij met een gerust gemoed van het veld langs de kant van de Gentse harde kern. De frustratie zat daar al eventjes boven het kookpunt, maar toch eerden ze hem met een applaus en hij bedankte beleefd.

Het ging in Extra Time uiteraard over het lichtjes aparte spel van Cercle. Analist-trainer Arnar Vidarsson hield niet van het verticale, directe voetbal, van de vele duels en het gebikkel. Vreemd, want de voetballer Vidarsson, zelf ex-Cercle, had wel in dat guerrillavoetbal van Miron Muslic gepast. Die directheid en verticaliteit – voetbal is geen schoonheidswedstrijd, zegt Muslic – is geen fabeltje. Ze is terug te zien in de statistieken. Gemiddeld passen de guerrillero’s van Muslic 335 keer per wedstrijd een bal. Club Brugge haalt de helft meer passes en Antwerp komt zelfs aan 565, 70 procent meer. De passnauwkeurigheid van Cercle ligt 20 procent lager dan Gent of Club Brugge, waartegen het twee keer won en twee keer gelijkspeelde.

De IJslander had een statistiek uitgevlooid: het aantal minuten effectieve speeltijd in de wedstrijden van Cercle. Gemiddeld 49 minuten van de 90, af en toe zelfs 100 beschikbare minuten, rolt de bal als de groen-zwarte vereniging tussen de lijnen staat. Bij Club Brugge is dat 56 minuten, en het gemiddelde in de Jupiler Pro League is 53 minuten.

Tot voor dit weekend beging Cercle van de acht ploegen die in aanmerking komen voor de Champions’ play-offs de meeste overtredingen: 347. Wie komt in de buurt van Cercle? Union, ook een team dat van direct spel leeft: 330. Cercle scoort ook erg hoog in de rubriek ondergane overtredingen: 311 keer is in zijn voordeel het spel stilgelegd.

Resultaat: in de 26 wedstrijden die Cercle tot dit weekend speelde, lag het spel 658 keer stil, of 25,3 keer per wedstrijd, terwijl het gemiddelde voor 1A op 22,9 ligt. De topploeg waarbij het spel het minst vaak stil lag? Antwerp: 19,8 keer per wedstrijd. Idem in het vorige seizoen, het kampioenenjaar, toen Antwerp nog eens het fairplayklassement (minste gele en rode kaarten) won.

Cercle zal dat klassement niet winnen en Hannes Van der Bruggen al helemaal niet. De ideale schoonzoon pakte in 2022-23 vier gele kaarten, dit seizoen zit hij aan negen. Zijn vereniging heeft al 55 gele kaarten. Ook hier staat Union dicht bij Cercle, met 57 kaarten. Twee ploegen met een herkenbaar systeem, met inwisselbare spelers, die het gevaar neutraliseren op de helft van de tegenstander.

Geen ploeg in België begaat meer fouten dan Cercle en toch heeft het dit seizoen nog nooit een strafschop tegen gekregen. Rode kaarten? Amper twee. Resultaatvoetbal, cynisch voetbal, slim voetbal, welk etiket je er ook opkleeft, Cercle heeft het verheven tot kunst. Dit Cercle Brugge zal nooit kampioen worden, maar als het in de hoogste zes blijft, zal het beslissen wie het wel wordt.