Diversifiëring

Het was nu een keertje rustig. Geen rondgestuurde videootjes en appjes met bezwarend materiaal, geen speler die de selectie verdeelde, geen gedoe en een bondscoach boven alle verdenking…

De hypergetalenteerde Les Bleus leken op missie: in de finale Engeland, Duitsland, Spanje of wie dan ook op 14 juli even opzijzetten en 24 jaar na Euro 2000 een derde Europese titel ophalen en daarmee op gelijke hoogte komen van (West-)Duitsland en Spanje.

En dan was er die persconferentie van vorige zondag. Marcus Thuram was het eerst en het felst. “We moeten zorgen dat het Rassemblement National (van Marine Le Pen, HVDW) niet ‘passeert’.” Vervolgens kwam de kapitein van de ploeg aan het woord, de pas gearriveerde superster van Real Madrid, de enige echte Kylian Mbappé.

Hij pleitte eerst voor eenheid in het land, vervolgens was hij tegen ‘extremen’ en ten slotte zei hij schouder aan schouder te staan met zijn maat Thuram. Veel duidelijker kon niet, maar omdat hij het RN niet vermeldde kozen veel media ervoor om zijn uitspraken als verzoenend, soms zelfs in tegenspraak met Thuram, voor te stellen.

Franse internationals die zich mengen in een ander debat dan het sportieve, het doet denken aan vorig jaar. Volgende week, op 27 juni, is het een jaar geleden dat de Franse politieagent Florian M. de zeventienjarige Nahel Merzouk doodschoot in een auto toen die wilde wegrijden bij een controle. Het gevolg: gewelddadige protesten en de Parijse voorstad Nanterre die een week lang brandde.

Na de dood van de Frans-Algerijnse jongen namen de (zwarte) internationals Kylian Mbappé, Jules Koundé, Mike Maignan en Aurélien Tchouaméni het racisme bij de Franse politie op de korrel. Koundé ging nog een stap verder en beschuldigde de media van desinformatie en medeplichtigheid. Toen hij daarop werd gevild op sociale media bleef hij uithalen naar le système.

De gebroken neus van Mbappé mag dan nog net iets urgenter zijn, Frankrijk is sindsdien verdeeld over die politieke stellingnames van Mbappé en Thuram. Mbappé liet overigens uitschijnen dat hij hierover met de ploeg had gesproken en hun instemming had. Waarop rechts Frankrijk fulmineerde dat de nationale ploeg vooral moest voetballen en als ze dan toch wat te melden had over iets anders dan voetbal, ze de belangen moest dienen van de meerderheid en de natie.

De heftigste reacties waren nog verder rechts van het centrum te vinden: die migrantenploeg kan onmogelijk Frankrijk vertegenwoordigen. En toen viel het begrip ‘le grand remplacement des Bleus’, iets wat bij ons zou klinken als ‘de omvolking van de Rode Duivels’.

Dat zagen we eerder in Duitsland, waar figuren van de AfD zich al in 2016 openlijk distantieerden van hun ‘volksvreemde’ nationale selectie. Het ging toen zelfs zover dat ze hun leden vroegen de repen Kinder-chocolade met daarop de zwarte Jérôme Boateng en de geboren Turk Ilkay Gündogan te boycotten.Voorafgaand aan dit EK werd in Duitsland een poll opgezet met als vraag hoeveel niet-Duitse spelers de Mannschaft mocht tellen. De aanleiding was onder meer Gündogan die voor dit EK in eigen land de kapiteinsband van de Mannschaft draagt. Hij is sinds 2018, toen eerst Boateng en daarna Sami Khedira de band droegen, de derde captain ooit met niet-Duitse roots. Overigens, de Duitsers tellen zes spelers met niet-Europese roots in de selectie, zeven volgens de AfD die de Turk Gündogan meetelt.

De diversifiëring van de nationale selecties heeft zich doorgezet deze eeuw. Vooral het aanbod aan niet-blank/wit spelerspersoneel met niet-Europese roots valt op. Tien van de 24 aanwezige landen hebben minstens één voetballer met een kleurtje mee naar het EK. Wat ook impliceert dat veertien landen maagdelijk wit zijn. Elf daarvan komen uit Oost-Europa. Denemarken en Schotland zijn de uitzonderingen uit West-Europa. Het veertiende land met een ‘volkseigen’ selectie is Turkije.

Het meest gekleurde land is Frankrijk met 19 op 25, daarna komen Nederland met 16, Engeland met 11 en zowaar de Rode Duivels met 10. Engeland en België zijn de landen die deze eeuw hun selectie het snelst hebben zien verkleuren.

Op Euro 2000 hadden Engeland en België respectievelijk drie en twee spelers (de Mpenza’s) met niet-Europese roots in de ploeg. Frankrijk, Nederland, Engeland en België samen hadden in 2000 22 spelers van kleur, een kwarteeuw later zijn er dat 56. Wie Spanje donderdag zag en België (op een goede dag) ziet aanvallen, kan dat onmogelijk betreuren.

De code gekraakt

Euro 2024 en voetbal kunnen wachten. Eerst moeten we het nog even hebben over dat andere Euro 2024, de Europese kampioenschappen atletiek die eindigden op woensdagavond met een sessie waarin het Belgische eremetaal in een uur werd verdubbeld.

Oef. Zes. Sportieve baas van het atletiek Rutger Smith had op zeven medailles gehoopt. Nog even herhalen: goud voor de inmiddels lichtjes legendarische Nafi Thiam in de zevenkamp, de 4×400 mannen en de surprise van de chef, een 400 metertitel voor Alexander Doom; zilver voor 1.500 meterloper Jochem Vermeulen; en brons voor zevenkampster Noor Vidts en de 4×400 vrouwen.

Die zeven van Smith, dat was niet lukraak gekozen. België heeft nooit eerder meer dan zes medailles gehaald op een EK atletiek. En zes stuks hadden we al een keer, in Berlijn in 2018. Toen waren er ook drie gouden medailles (Thiam, 4×400 en marathonloper Koen Naert), twee zilveren (Bashir Abdi en een Borlée) en één brons (een andere Borlée).

Met andere woorden: Berlijn 2018, waar België als vijfde land eindigde en de Russen zes medailles wonnen als ‘neutralen’, was kwalitatief nog net iets beter dan Rome 2024 (zevende land). Dat is dan ook de enige relativerende noot bij deze al bij al zeer goede Europese kampioenschappen.

We komen van ver. Tien jaar geleden in Zürich ging België naar huis met een bronsje, behaald door een negentienjarig meisje dat het jaar ervoor in Gent een juniorenwereldrecord had gevestigd dat door een vergeten dopingcontrole niet kon worden gevalideerd. Dat brons in Zürich was voor Nafissatou Thiam. De 4×400 eindigde toen zesde in de finale. Oké, 2014 was de laatste keer dat Rusland als land bij het atletiek mocht aantreden en het haalde toen vijftien medailles. Die concurrentie viel nadien weg, tot op heden.

Nafi Thiam, die twee jaar na Zürich in Rio olympisch kampioene werd, is nu goed op weg om haar derde olympische podium op rij te scoren. Met nog wat progressie en zonder blessures kan dat een derde goud op rij worden, een nooit geziene krachttoer op de atletiekplaneet.

Een olympische medaille voor de 4×400 wordt al wat lastiger, maar is zeker mogelijk. Zelfde verhaal voor hun slotloper Alexander Doom. Laten we hopen dat ook hij heel blijft. De anderen moeten gaan voor finales en dan maar lopen/sprinten/springen/gooien en kijken waar het schip strandt, zoals die Jochem Vermeulen op de 1.500 meter.

Cédric Van Branteghem, tegenwoordig CEO van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC), werd als voormalig 400 meterloper gevraagd naar commentaar bij de prestatie van Doom. “Hij heeft de code van de 400 meter gekraakt”, zei Van Branteghem, waarmee hij bedoelde dat Doom de baanronde in zijn benen, armen, lichaam en hersenen heeft opgeslagen. Vierhonderd meter hardlopen met een gemiddelde van meer dan 32 kilometer per uur, met zeven in je nek hijgende windhonden die jou als konijn zien, dat vereist beheersing, meesterschap en vooral mentale sterkte.

Het goud van Doom was, samen met dat van Thiam, de knapste prestatie ooit van een Belgische atleet op een recent EK atletiek. Het verheugende aan Rome 2024 is dat die twee niet langer alleen staan. Als Doom de code van de 400 meter heeft gekraakt, dan kent een deel van de Belgische topatleten alvast de code van het presteren.

De medaille van de 4×400 bij de vrouwen belooft niks voor de Spelen van Parijs, echt niks, maar je kunt er wel een prestatiecultuur op bouwen. Net zoals die groeide bij de aflossingsploeg van de mannen kan dat nu ook bij de vrouwen. Dit moet je vasthouden, voeden met nieuw talent en niet laten doodbloeden zoals de 4×100 vrouwen van Peking.

Een beetje haaks op dat nieuwe besef dat die anderen ook maar twee armen en twee benen hebben, en dat je vooral bij jezelf te rade moet gaan, stond het geklaag van Thomas Van der Plaetsen over het rankingsysteem in de tienkamp. Hij scoorde 8.084 punten en werd elfde. Dan kun je alleen maar vaststellen dat hier het verhaal eindigt.

Van der Plaetsen (31ste op de wereldranglijst) verbaasde zich er ook over dat er niet langer 32 maar nog slechts 24 olympische startbewijzen zijn. Ze mogen dan de goden van het stadion zijn, twee keer 24 meerkampers is veel te veel volk voor de atletiekhemel.

Twaalf goden en twaalf godinnen zouden ruimschoots volstaan voor een discipline die in tijden van hyperspecialisatie door de grote sportsystemen niet meer voor vol wordt aangezien. Zelfs World Athletics wil er niet meer aan. In de plannen voor een Ultimate Championship, waar meer geld dan ooit te vangen valt, is van meerkamp geen sprake.

Kevin De Bruyne

Hij stond dit weekend op de cover van L’Équipe Magazine. Wie nu denkt ‘et alors?’ weet niet waar de klepel hangt op planeet sport. De cover van ‘Le Mag’ is in de regel voorbehouden voor Fransen, en als er geen Fransen meer zijn voor wereldsterren uit wereldsporten.

Gravend in het geheugen staat mij bij dat eerder drie Belgen in de sport deze eer te beurt is gevallen. Ik denk aan Eddy Merckx, Nafi Thiam en uiteraard – noblesse oblige met L’Équipe als organisator van de Tour de France en andere grote wedstrijden – Remco Evenepoel. Hoewel, ik ben zeker van een verhaal maar niet zeker van de cover, behalve dan bij Merckx.

Soit, in het blad staan is al heel wat, de cover sieren in het laatste nummer voor aanvang van een Europees kampioenschap voetbal met Frankrijk als een grote favoriet is de ultieme consecratie. Het verhaal van acht pagina’s binnenin is overigens één grote lofdicht op Kevin De Bruyne.

Dat De Bruyne niet alleen big in the UK maar evengoed grand en France is, getuigt de uitspraak van zijn naam bij voetbalwedstrijden op de Franse zenders. Ooit was dat De Brwien, vandaag is dat De Bruineuh en dat lijkt er al heel wat beter op.

De kop van het De Bruyne-verhaal is: ‘Un géant parmi les siens’. Vertaald: een reus onder de zijnen. Goed gevonden, zonder meer. De reporter had verkozen naar Drongen af te reizen en zo staat het ook in het blad, als Drongen. Alsof hij het eerst over London zou hebben en pas later in het verhaal over Londres, verschijnt de oude Franse naam Tronchiennes pas op de derde pagina. Nóg meer eer.

En dan die laatste zin in de inleiding: “Il n’y a pas plus humble que lui sur la planète foot.” Niemand bescheidener dan hij op de planeet voetbal. Dat klinkt mooi, maar zoals veel in het leven is dat niet altijd en helemaal waar.

Natuurlijk, humble of bescheiden is hij in de betekenis van niet willen opvallen. Wat een contrast met het verhaal na hem in dat nummer. Dat gaat over de Franse internationals en hoe ze zich op en top gestyled door hun stilisten hadden aanboden bij het EK-trainingskamp in Clairefontaine in outfits waarmee alleen voetballers (of NBA-spelers van wie ze kopiëren) op straat durven te komen.

KDB liep vorige week in zijn korte broek en sweater op sportschoenen (tot en met de sokken alles neutraal grijs) op de veldjes van KVE Drongen rond en ging zo later op de foto met de winnende U15 van Manchester City. Niet zeker of hij dat ook met de andere finalist had gedaan als die had gewonnen, want dat was toevallig zijn eerste grote club KAA Gent die hij de rug toekeerde.

Nog een overigens: het verhaal gaat óver Kevin De Bruyne, het is niet eens een interview. Twee quotes van de middenvelder, op acht pagina’s, en voor de rest pa De Bruyne, ma De Bruyne, jeugdkennissen en organisatoren van de KDB Cup die over Kevin De Bruyne praten. Hoofdverhaal én cover, faut le faire.

Daarom zou het zo verschrikkelijk jammer zijn, zo vreselijk tekortdoen aan zijn imago van oervoetballer en bescheiden medemens, als hij deze zomer, of de volgende als hij einde contract is, zou kiezen voor Saudi-Arabië.

Daarom: niet doen, Kevin De Bruyne. Wees grootser dan dat. Een tip: lees eens wat over dat land, over de gebruiken aldaar, het religieuze fanatisme, de dictatuur, de maatschappij, de beperkte bewegingsvrijheid.

Oké, dochter Suri zal nog maar vier of vijf zijn als ze daar landt, en hoewel je al abaja-sets kunt kopen voor kleuters is het nog geen verplichting. Afgezien daarvan, denk twee keer na, drie mag ook. Oké, Jeddah schijnt mooi te zijn. Medina mag je als buitenlander sinds kort bezoeken, ook mooi. En dan is er nog de natuur van Al-‘Ula natuurlijk en Hegra dat daar in de buurt ligt. Vervolgens Riyad, Al-Diriyah en de stranden als je tenminste het geluk hebt dat de staatskas van Mohammad bin Salman je ergens bij een team in de buurt van de Rode of de Arabisch Zee posteert.

En dan dat voetbal. Die tijdstippen waarop wordt getraind. Dat leven in die luxegevangenis van die compound. Je vrouw Michèle ziet een exotisch avontuur wel zitten? Weet dat niet alleen niks juist is aan Saudi-Arabië, maar ook niks exotisch.

Een suggestie. Jullie zijn getrouwd in Sorrento. Hulde voor die keuze. Doe eens gek en ga bij Napels voetballen. Die kunnen je geen 75 miljoen euro per seizoen betalen, dat niet, maar wil jij niet heel graag geliefd zijn? Welnu, sinds ‘Ciro’ Mertens dragen ze daar alle Belgen op handen, laatst nog gemerkt. Sono belga was goed voor gratis limoncello. Voor jou zal dat iets meer zijn.

Witte mannen kunnen niet springen

Celtics prevail in game 1 romp. Vertaald: Celtics te sterk in stoeipartij in eerste wedstrijd. Of zoiets.

We hebben het over de NBA-finales die donderdagnacht zijn begonnen in Boston en zondag hun vervolg kennen met een tweede wedstrijd in Boston. Waarna het circus voor twee wedstrijden naar Dallas verhuist en als het dan nog niet gedaan is (met Dallas) terug naar Boston, weer naar Dallas en finaal game 7 in Boston.

Even terzijde. Als u ooit in een opwelling van enthousiasme na het lezen van deze werv(el)ende column naar de site van de NBA zou surfen, een aanrader, weet dan dat die gekke Amerikanen het bezoekende team eerst vermelden. Dallas @ Boston 89-107 betekent gewoon dat Dallas een pakje slaag kreeg in de Boston TD Garden.

Jammer dat het hier nog niet is voorspeld, maar wellicht maakt Dallas Mavericks geen kans tegen Boston Celtics. Boston heeft in de conference finals tegen Indiana niet te best verdedigd, maar dat hoefde niet. Als de Celtics het willen, kunnen ze een tegenstander vastzetten en vooral hun sleutelspelers uit de wedstrijd houden.

Dat is precies wat donderdag is gebeurd met de in deze play-offs tot nog toe schitterende Kyrie Irving, die 6 op 19 gooide en 0 op 5 van achter de driepuntlijn. Daardoor kwam al het gewicht eens te meer terecht op Luka Doncic, en aan zijn 46 procent gewone doelpogingen, 33 procent driepunters en uiteindelijk toch nog dertig punten hadden de Mavs niet voldoende. Nog een statistiek: Irving 3 assists, Doncic maar 1; Boston 23 assists, Dallas 9.

Dallas Mavericks is een raar team. Je kunt ervan houden en je kunt het haten. Niet alleen omwille van coronawappie Irving, die in 2021 en 2022 weigerde zich te laten vaccineren en ook niet weet of de aarde plat dan wel rond is maar die namens Pepsi evengoed de hoofdrol speelt in de hilarische Uncle Drew-filmpjes.

Ook heb je de hoofdaandeelhouder. Dokter Miriam Adelson is een grote Donald Trump-supporter en fanatieke aanhanger van de Israëlische oorlog tegen Gaza en Hamas. Neen, dan waren de Mavs toch iets meer een out-of-the-boxfenomeen toen libertariër Mark Cuban (nu voor 24 procent eigenaar) nog het hele team bezat.

Onder Cuban koos Dallas destijds voor Dirk Nowitzki, de Duitser die hen in 2011 kampioen maakte. Sindsdien is ‘Durk’ een godheid in en rond Dallas. Doncic moet zijn opvolger worden. ‘Loeka’ wordt beschouwd als een genie, zijn bijnaam is Magic. Als je weet dat de vorige Magic in de NBA ene Earvin ‘Magic’ Johnson was, dan weet je het wel hoe hoog Luka Magic staat aangeschreven.

Nogmaals, het zal niet volstaan voor zijn eerste ring. De Celtics zullen dat niet laten gebeuren. Het traditieteam uit het oosten vindt dat het meer recht heeft op een kampioenschapsring dan de Mavs. Die hebben één titel, de Celtics zeventien. Als mederecordhouder samen met Los Angeles Lakers en na twee verloren finales in 2010 en 2022 wordt het hoog tijd dat ze alleen de rangschikking aanvoeren.

Dan is er nog een dingetje. Basketbal is de meest ‘zwarte’ van de grote Amerikaanse sporten. Alleen is het aandeel Afro-Amerikanen van 77 procent in 2010 gezakt naar 70 procent vorig jaar. Hoewel die perceptie bestaat, zijn niet meer Europeanen actief maar is de aandacht voor de overzeese spelers (Jokic, Doncic, Sabonis, Markkanen, Vucevic, Wagner, Porzingis) wel toegenomen. Volgens de zwarte Amerikaan is die buiten proportie.

Victor Wembanyama, Rudy Gobert en Giannis Antetokounmpo zijn de andere Europese sterspelers, maar zij krijgen dispensatie omdat ze Afrikaanse roots en dezelfde huidskleur hebben.

Wat ook steekt: al zes jaar op rij is een niet-Amerikaan verkozen tot beste van de competitie, of most valuable player. Drie keer was dat de Serviër Nikola Jokic van Denver Nuggets, ook dit seizoen overigens. Een bleke blanke, randje lompe Europeaan. En dat in een sport waarin atletisch vermogen een essentieel onderdeel is van de sport en de boutade white men can’t jump als hét credo gold.

Doncic blinkt ook niet uit in sprongkracht. Hij weegt ongeveer tien kilogram te zwaar en sjokt over het veld, maar zijn balbehandeling is ongeëvenaard, evenals zijn inzicht in het spel. Hij is de Europese kopie van Magic Johnson in zijn betere jaren, een dubbele meter die als metronoom de ploeg dirigeert.

Tot donderdag. De meeste analisten vonden de terugkeer uit blessure van Kristaps Porzingis de bepalende factor voor de zege van de Celtics. Dat is een Let van 2,18 meter. Witter dan wit en randje lomp, jawel. Commentaar van zijn zwarte teamgenoot Jrue Holiday: “Zelfs onze blanke spelers verdedigen.”