Thuiskomen

Deze week werd ons gemeld dat de Belgian Cats op 7 november hun kwalificatiewedstrijd voor het Europese kampioenschap basketbal zullen spelen in het Sportpaleis in Antwerpen, waar ze zich begin dit jaar wisten te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Het Sportpaleis nog wel, en men mikt weer naar 13.000 toeschouwers. Is dat niet wat veel eer voor een ploeg die de olympische verwachtingen niet heeft ingelost en slechts kon winnen toen van hen niks meer werd verwacht?

Vier van de zes wedstrijden op de Spelen gingen verloren. Eén wedstrijd (Duitsland) sliepen ze nog en om de medailles tegen Frankrijk en Australië werd winst weggegooid. Eén sensationele wedstrijd tegen Japan, die ze nooit meer kunnen herhalen, leverde een droomloting op tegen Spanje en die wonnen ze ook.

Die kwartfinale was het enige verschil tussen het parcours van de Belgian Cats op de Spelen en dat van de Rode Duivels op het EK. De lamzakken van Duivels, alleen goed in de poulefase tegen Roemenië, werden weggehoond. De arme meisjes van de Cats die zo hun best hadden gedaan werden Linde Merckpoel-gewijs in de armen gesloten.

Het is tekenend voor onze topsportcultuur, of eerder het gebrek eraan, dat we manifest falen niet durven benoemen. Het is maar een vraag en geen statement: zou het kunnen dat we milder zijn voor vrouwen- dan voor mannenploegen? Voer voor sportsociologen.

Volgende vraag. Moeten we mild zijn voor Kyara Linskens, ‘Kiki’ voor de vrienden? Als ze uit Rusland wegraakt begin november, zal ze dan antwoorden… Stop. Als Kiki uit Rusland wegraakt en als de douane in haar bagage geen vapecassette of wie weet geen toevallig op elkaar geplakte Haribo-beertjes vindt – nogal populair in Russische lgbtq+-kringen – en haar niet eventjes uit de rij haalt en… U weet hoe dat kan aflopen.

Als haar club haar laat gaan om mee te doen aan een competitie waaraan de Russen niet mogen deelnemen, en Kiki derhalve uit Rusland wegraakt, zal ze dan antwoorden op de vraag wat haar heeft bezield om in het foutste land van Europa en misschien wel de hele wereld te gaan basketballen?

Voorlopig is het de manager die haar naar daar heeft geloodst en haar contract, bij Koersk of all places, heeft onderhandeld en daar zijn percent(je?) op heeft gepakt, die in haar plaats het woord voert. “Wij doen niet aan politiek, wij doen aan sport, basketbal in dit geval.”

Zelden een dommere reactie gehoord. Hoe los van de realiteit kun je zijn om dat te antwoorden? Hoe wereldvreemd kun je zijn om, als je overal in Europa terecht kunt, uitgerekend in het met afstand meest verknipte sportland van deze eeuw te gaan ballen?

De eerste wedstrijd van november is tegen Litouwen, een land dat onder constante Russische dreiging leeft. Reken maar dat die ‘de Russin’ Kyara Linskens in de mot zullen hebben.

Fouter dan Rusland is lastig. Het belazert de sportkloot al een hele eeuw, meer in het bijzonder sinds het aantreden van Vladimir Poetin in 2001 als president. Eerst met gewone doping, later met fraude, ook corruptie, omkoping, weer doping en heel veel dreigen. Op de Olympische Winterspelen van Sotsji in 2014 kwam het allemaal samen.

Na Sotsji had de euro al kunnen vallen bij de buitenlanders die er hun roebel-dollars verdienden met sport. Niet zozeer omwille van die massale dopingfraude, want die kwam pas in 2016 aan het licht. Na Sotsji viel Rusland de Krim aan en pakte die af van Oekraïne.

Nu goed, de internationale reactie was nogal lauw en je kunt niet verwachten van sporters dat ze zich aan actuamagazines laven na een dagje afzien op training. Daarom kon je nog begrip opbrengen voor wie bleef.

Na de inval in Oekraïne op 24 februari 2022 was het hek van de dam. Iedereen die kon, liep er weg. Niet alleen voor de oorlog. Brittney Griner, de Amerikaanse basketbalspeelster en collega van Emma Meesseman bij Jekaterinenburg, was net een week eerder teruggekeerd naar haar Russische team. Of had dat althans geprobeerd.

Als zwarte Amerikaanse lesbienne van 2,03 meter viel ze sowieso al op. Ze werd een gewillig slachtoffer, helemaal na het vinden van cannabisolie in haar bagage, en werd opgesloten tussen moordenaressen in een vrouwengevangenis. Tien maanden zat ze daar vast, tot Poetin haar ruilde voor Viktor Bout, een wapenhandelaar die ooit vanuit Oostende opereerde.

Europese en Amerikaanse basketters die nu nog in Rusland spelen zijn van het pad af, tenzij ze Rusland steunen en dan is de conclusie dezelfde. Misschien moeten we Linskens in november het boek van Griner cadeau doen. Het heet niet toevallig Coming Home. Op 14 november verschijnt het als Thuiskomen in Nederlandse vertaling.