‘Boksen’

Als het kwaakt als een eend, waggelt als een eend, lijkt op een eend, dan heb je met een eend te maken hebt. Dat is een waarheid als een koe voor heel veel in het leven, maar niet voor boksen, zo is in de nacht van vrijdag op zaterdag nog maar eens bewezen.

Eerst en vooral, boksen is een aanfluiting van wat sport zou moeten zijn. Een sportieve strijd tussen twee mensen of teams of tegen tijd met respect voor de tegenstander, kan er niet in bestaan dat je hem knock-out tegen het canvas of bloedend door de touwen wil meppen.

Of ‘haar’ bloedend door de touwen wil meppen, want voor we het over de sportieve aanfluiting van de eeuw hebben, moeten we het misschien eerst even over de kamp tussen Katie Taylor en Amanda Serrano. U hoeft niet de hele kamp op Netflix terug te kijken, zoek gewoon op Taylor Serrano op het internet, klik op afbeeldingen en u zal het resultaat zien.

Een slachtpartij, dat is het geweest, geen andere woorden voor. Volgens kenners de beste kamp van de avond, maar nogmaals, als sport erin bestaat dat na de wedstrijd uit een onbekend aantal gaten in je lijf bloed gutst, sorry, neen.

De vrouwen hebben gebokst, dat moet je hen nageven en wie van bloedvergietend spektakel houdt, zal hebben genoten. De commentator op Netflix vond het Ali-Frazier-niveau. Het is te hopen dat beide dames alvast gezonder ouder worden dan Ali, die er al op zijn 54ste niet meer in slaagde om een hand te geven of twee zinnen na elkaar uit te spreken.

Ook Taylor-Serrano was een sportieve aanfluiting, maar dan vanwege het resultaat. Katie Taylor had uitgesloten moeten worden of minstens zwaarder bestraft voor kopstoten in de vierde en achtste ronde. Die eerste bezorgde Serrano meteen een Grand Canyon boven haar rechteroog.

Elke ronde werd die dichtgeplakt, maar Taylor zorgde er natuurlijk meteen voor dat die weer openging. Het bloed dat daardoor in Serrano’s oog terechtkwam, hinderde haar uitermate.

Los daarvan landde Serrano 324 slagen en Taylor 217. De uitslag? Unanieme jury vóór Taylor. Boksen is een door en door zieke, corrupte sport.

De ‘kamp’ tussen Jake Paul en Mike Tyson was daar ondanks een heel ander scenario ook een mooi voorbeeld van. Hoe kan je nu een 58-jarige ex-bokser in de ring zetten tegen een 27-jarige getrainde atleet? Hoe kan je een ex-sporter die ooit de beste van de wereld was maar daarna langs verschillende medische afgronden passeerde en die op een haar na miste, met een gerust gemoed in zo’n gevecht jagen, ook al brengt hem dat 20 miljoen dollar op?

Dat kan alleen als je zeker weet dat er geen ongelukken van komen. Zo echt als Taylor tegen Serrano was, zo fake was Tyson tegen Paul. Let wel, de eerste twee ronden zag het er nog een beetje echt uit. Toen zag je ook dat de jonge Tyson in twee minuten deze Jake Paul zo door de molen zou hebben gedraaid dat hij nooit nog in de buurt van een boksring had durven komen. Daarna werd het een komisch schijntoneel. Paul kreeg de fysieke bovenhand op Tyson, die zichzelf (naar verluidt) had klaargestoomd met anabole steroïden, maar daarbij was vergeten zijn uithouding te trainen, voor zover dat ook mogelijk was met die – ook dat nog – slechte knie en lage rugpijn.

Het mochten dan maar acht ronden van twee minuten zijn en geen twaalf of vijftien van drie minuten, boksen blijft een enorme fysieke totaalinspanning die alleen de allergrootste atleten tot een goed einde kunnen brengen. Dat einde was een sof: de langere, jongere Paul hield de kleinere, oudere Tyson makkelijk af, sloeg zelf af en toe eens, en won zodoende op punten. Halfweg was al gemorrel te horen, de laatste twee ronden werd dat boegeroep.

Neen, Jake Paul verdiende 40 miljoen dollar, maar heeft geen te beste beurt gemaakt. Vooral het boksen was de grote verliezer. Als de Amerikaanse boksscene met deze gearrangeerde kampen wilde tonen dat grote boksspektakels niet alleen in Saudi-Arabië plaatsvinden, is ze daar grandioos in mislukt. Dit was World Wrestling (catch) met vuisten.

Als boksen wilde bewijzen aan de wijde wereld dat het een topsport is die – onder welke vorm ook – op de Spelen van Los Angeles thuishoort, is het daar zeker grandioos in mislukt.

Volgend jaar beslist het Internationaal Olympisch Comité of boksen op het olympisch programma blijft. Olympisch boksen heeft op het eerste gezicht niks, maar bij nader inzien alles te maken met profboksen. Het is de wieg waarin de meeste profboksers ooit hebben gelegen.

Van een dilemma gesproken: neem boksen zijn olympische status af en de sport verdwijnt op termijn. Een goede zaak? Niet echt, want dan wordt dat vreselijke MMA de norm.

Totaalrenovatie

Neen, we moeten ons geen overdreven zorgen maken over de Rode Duivels, ook niet na de zwakke eerste helft van donderdagavond tegen Italië. Net zoals euforie niet op zijn plaats was geweest als ze pakweg met 3-0 hadden gewonnen.

België was niet op zijn sterkst en het resultaat van deze campagne zegt niks over het intrinsieke niveau dat de Belgische nationale selectie zou moeten kunnen halen op een groot toernooi. Met de nadruk op ‘zou moeten kunnen halen’, want in dat bedje zijn we natuurlijk wel ziek: boven onszelf uitstijgen op grote toernooien is geen Belgisch specialisme, en dat is zeer zacht uitgedrukt.

Even het geheugen opfrissen? Op de wereldbeker van Qatar in 2022 eruit na de eerste ronde en met de losersvlucht vol schaamrood op de wangen naar huis. Op het EK afgelopen zomer met de hakken over de sloot tweede geworden in de zwakste van alle groepen en dan uitgekomen tegen Frankrijk in de achtste finale − sinds 2018 weten we hoe die wedstrijden aflopen.

Overigens stonden de Rode Duivels op dat WK 2018 ook dichter bij een sof dan bij dat succesje, die derde plek die achteraf werd gevierd alsof wel twee wereldtitels werden behaald. Wat de acteurs van toen er ook over vertellen, die achtste finale tegen Japan (0-2 achter en dan de aansluitingstreffer cadeau van de Japanese doelman) win je nooit meer en die tegen Brazilië verdiende je niet te winnen.

Maar goed, we zijn nu 2024. Deze wedstrijd en die laatste van aanstaande zondag in Boedapest tegen Israël kaderen in een onding dat de Nations League heet. Dat is een toernooi zonder bestaansrecht dat moet dienen om de kas van de UEFA nog meer te vullen en de jaren met en zonder Europees kampioenschap budgettair gelijk te trekken.

Niet veel mensen die dat weten, u nu wel met dank aan deze column, maar de Europese UEFA en niet de wereldvoetbalbond FIFA is de rijkste sportbond ter wereld. De UEFA piekt naar 6 miljard euro omzet in EK-jaren en haalt in andere jaren minstens nog 4 miljard. De FIFA piekt ook bij worldcups, maar die brengen niet zoveel op als een Euro-toernooi, én de bond heeft moeite om in de andere jaren 1 miljard te halen.

In dat circus van opbod tussen twee bonden en met zware verplichtingen in soms drie tot wel vier andere competities voor de echte werkgever, de club, moeten voetballers meedraaien. Wat niet helpt, is de druk van de media telkens als een nationale selectie zich presenteert, ook al is het voor een achteraftoernooitje.

Dat is in België niet anders. Omdat er dezer dagen niks anders te doen is in onze kleine fijne sportwereld dan rondjes draaien op een fiets in Gent en rondjes draaien op een fiets in de modder hebben de populaire kranten de grootste moeite om hun sportkaternen te vullen.

Gevolg: dubbele pagina’s na dubbele pagina’s worden gevuld met voorspellingen vooraf, analyses achteraf en − het allerergste − een puntenrapport met beoordeling voor de spelers. Een 4 geven voor een tiener en voor heel Vlaanderen afdrukken dat hij er niks van bakte en naast de bal schopte, nog een geluk dat de kinderrechtencommissaris geen sport leest of ze stond op haar achterste poten.

Tijd dus om die hele Nations League misschien op de echte sportieve waarde in te schatten en die is niet bijster groot. Bovendien was het kalf toch al verdronken. De sportieve prestaties hoeven niet te worden beoordeeld. De niet al te beste wedstrijd van donderdag tegen Italië is geen maatstaf voor wat moet komen.

Volgende afspraak is het kwalificatietoernooi voor de wereldbeker van 2026 in de VS, Mexico en Canada. Dat begint in maart 2025 en eindigt in november. Die wereldbeker wordt met 48 landen gespeeld, waarvan 16 uit Europa. Wie in november nog niet zeker is, krijgt nog een kans in maart van 2026.

De tegenstanders voor die kwalificatie zijn pas gekend op 13 december bij de loting. Met de status die de Duivels nu nog hebben (nummer zes op de wereldranglijst) zijn ze haast zeker van een haalbare poule. Na 13 december wordt het duimen voor genoeg fitte spelers.

Na 13 december begint het echte werk: een ploeg op de been brengen die in geen tijd die kwalificatie afdwingt en dan rustig naar dat WK kan toeleven. De grote vraagtekens blijven dezelfde: Kevin De Bruyne, Romelu Lukaku en de verdediging.

Kan de ene gezond blijven tot en met zo’n groot toernooi, wordt de andere nog ooit de oude en zullen we tegen die tijd, 11 juni 2026, een achterste lijn hebben zoals vroeger, met ballen aan het lijf?

Of is het tijd voor de totaalrenovatie: weg met de millennials van die gouden generatie die nooit goud won, laat gen Z met al haar praatjes het maar eens tonen?

Gajes

Misschien moeten we het nog eens hebben over de rellen van donderdagavond in Amsterdam en meer nog over de berichtgeving en de reacties. Voor wie het niet heeft meegekregen: Israëlische fans van Maccabi Tel Aviv gingen op de vuist met Amsterdammers die hen aanvielen, hoofdzakelijk jonge moslims.

Een aantal Israëliërs belandde in de grachten en/of moest Free Palestine roepen vooraleer ze een beetje met rust werden gelaten. Gevolg: vijf voetbalfans hadden verzorging nodig maar konden al snel de kliniek verlaten, 62 agressors werden opgepakt.

De Nederlandse premier Dick Schoof, woordvoerder van de echte Nederlandse premier, Geert Wilders, veroordeelde ‘de antisemitische aanval’: “Ik voel diepe schaamte over wat in Nederland is gebeurd.” Al heel snel kwam ook de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema (GroenLinks), met een ferm statement. “Haatdragende en antisemitische relschoppers en criminelen hebben Israëlische bezoekers belaagd en in elkaar geslagen.” Ze maakte de vergelijking met pogroms, razzia’s waar joden doorheen de historie het doelwit van waren.

De media gingen een dag later los. Wat wil je met iets dat tegen sluitingstijd gebeurt en absoluut nog in de krant moet? Weg met de nuances. Het Duitse Bild – ja, die dus – kopte: ‘Jodenhaat is terug’.

Ten eerste, het is vreselijk dat sport wordt misbruikt om geweld te plegen. Ten tweede, voetbal brengt het slechtste in de mensen naar boven, al is het inmiddels ook duidelijk dat voetbal slechtheid aantrekt en faciliteert.

Ten derde, geen enkel politiek meningsverschil, of een meningsverschil tout court, mag een vrijgeleide zijn om elkaar in de prak te slaan. Ook niet om elkaar in de toppen van de tenen te beledigen en uit te dagen. Maar ten vierde, alles heeft een context en die is hier compleet verloren gegaan.

Het is duidelijk dat Amsterdam en Nederland zich serieus hebben verkeken op het bezoek. Afgezien van de terechte vraag of het oorlogvoerende Israël en zijn teams wel nog in sportcompetities thuishoren, had Amsterdam alvast de Maccabi-fans moeten weigeren. Men dacht wellicht dat een Joodse club op bezoek bij een Nederlandse club die wordt aanzien als een Joodse club geen risico inhield. Onterecht. Ajax is geen Joodse club, maar speelde vanaf 1907 in de Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost, het stadsdeel waar de meeste Joden woonden. Vandaar die associatie.

Uiteindelijk lag het probleem niet eens bij het bezoek aan de club Ajax, maar het bezoek aan de stad Amsterdam. Het taalgebruik van de politici en de media over die rellen getuigt van een gebrek aan kennis of van manifeste onwil om de bredere context te zien.

Dat ging van ‘onschuldige voetbalfans’ of ‘voetbaltoeristen’ in de Israëlische media, tot ‘bezoekers van onze stad’, aldus de burgemeester, tot ‘fans die een voetbalwedstrijdje komen meepikken aangevallen door horden islamitische hooligans op scooters’.

Van hooligans was geen sprake. De agressors hadden niks met voetbal, maar hebben zich niettemin schandelijk misdragen. Evengoed kan je niet spreken van voetbaltoeristen of onschuldige voetbalfans als het om Maccabi Tel Aviv gaat. Veel racistischer en extremer vind je niet in het Israëlisch voetbal of het zou Beitar Jeruzalem moeten zijn.

De Maccabi-fans zijn berucht om hun anti-Arabische sentimenten. Dat uit zich in het beledigen van elke Arabische speler die door de eigen club wordt aangetrokken en apengeluiden voor zwarte spelers, eigen of andere club, het maakt niet uit. ‘Dood aan de Arabieren’, is daar een mantra. Een club die ‘dood aan de Joden’ zou zingen, wordt door de UEFA uitgesloten.

Maccabi behoort ook tot de stoottroepen van Benjamin Netanyahu. Betogers in 2020 en 2021 tegen de omstreden grondwetswijzigingen van Netanyahu werden door Maccabi-fans met stokken en gebroken flessen aangevallen.

Dit weekend doken meer en meer beelden op van wangedrag van Maccabi-fans in Amsterdam. Voorafgaand aan de wedstrijd werden Palestijnse vlaggen van gevels getrokken, Arabisch uitziende locals en taxichauffeurs uitgedaagd, vergezeld van gezangen, bijvoorbeeld over waarom de scholen in Gaza dicht zijn (omdat er geen kinderen meer zijn).

Wie in deze heikele tijden dat gajes – Jiddisch-Hebreeuws voor uitschot – toelaat en vooral toelaat te provoceren, mag er zich niet over verbazen dat ander gajes zich geroepen voelt te reageren.

En wie het nu heeft over een pogrom en een Kristallnacht omdat vijf extreemrechtse dronken racisten in het koude Amsterdamse water werden geflikkerd, kan misschien eens overwegen om de militaire acties in Gaza als een genocide te bestempelen.

Kooivechter

Allemaal zaten ze er grandioos naast: de opiniemakers, de Amerika-kenners, de hobbypeilers, de professionele peilers, de politieke analisten. Het zou op zijn minst spannend worden en nadat heel lang Donald Trump het voordeel had, werd dat ineens in een aantal strijdstaten Kamala Harris. De mensheid met het hart op de juiste plaats kon weer hopen. Niet dus.

Voor u afhaakt en zich afvraagt wat dit met sport te maken heeft en waar deze column zich nu weeral mee bemoeit, één man (non white), een sportjournalist, had het juist. Meer zelfs, al maanden weet ik deze man op dezelfde nagel slaan, steeds harder, tot op een punt dat ik was afgehaakt met lezen nadat ik nog maar eens een nieuwsberichtje had binnengekregen over hoe Trump de jonge blanke mannen als een rattenvanger van Hamelen (gepikt van kolonel Roger Housen) achter zich wilde krijgen.

Zijn naam is Karim Zidan, Egyptenaar van geboorte, opgegroeid in Toronto waar hij politieke wetenschappen studeerde, bezieler van de website Sports Politika. Begonnen als journalist in gevechtssporten, raakte hij al snel geïnteresseerd in de intersectie van sport en politiek.

Hij woonde ook een tijdlang in Rusland tijdens onder meer de annexatie van de Krim. Dat feit, samen met de moord op oppositieleider Boris Nemtsov en de opkomst van de Tsjetsjeense dictator Ramzan Kadyrov, opende zijn ogen.

Naast bijdragen over hoe de politiek de sport misbruikte in The New York Times en The Guardian bleef hij de wereld van de brutaalste aller gevechtssporten trouw. Drie keer werd hij genomineerd voor sportjournalist van het jaar, dan nog bij de MMA godbetert.

Hoe die mixed martial arts en meer in het bijzonder de belangrijkste competitie, de UFC, een hoeksteen werden van het succes van Trump, dat heeft hij helemaal van naald tot draad voorspeld, onder meer in zijn driedelige podcast In The Red Corner.

Woensdagochtend Amerikaanse tijd begon Trump aan zijn overwinningsspeech. Nadat eerst Elon Musk was gepasseerd, vroeg hij een kalende man op het podium. Die trok meteen van leer. “Dit is wat er gebeurt wanneer de machine achter jou aankomt. Niemand kon hem stoppen, hij bleef maar vooruitgaan, hij gaf nooit op, hij is de grootste volhouder en de hardst werkende man die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Dit is karma, ladies and gentlemen. Hij verdient dit.” Heil Donald.

Die kale, ladies and gentlemen, was the one and only Dana White, president van de UFC, een vechtcompetitie waarvan de waarde door Forbes op 12 miljard dollar wordt geschat. UFC zit bij WME-IMG, tegenwoordig Endeavor, een mediabedrijf dat ook World Wrestling controleert en ooit uit het Trump-imperium de Miss Universe-verkiezingen kocht.

UFC is dan weer een afkorting die staat voor Ultimate Fighting Championship. UFC organiseert kooigevechten, in een zogenaamde octagoon of achthoek. Als u wilt piepen waar dit over gaat, probeer dan een search op Jon ‘Bones’ Jones en highlights.

U zult een zwarte man zien die als de beste kooivechter aller tijden wordt beschouwd en wiens specialiteit het is om mensen naar het canvas te trekken en daarna zolang op hun hoofd, lijf en leden, maar toch vooral hun hoofd te slaan tot het bloed in alle richtingen spat. Waarna de ref besluit dat het genoeg is en de dweilers de octagoon komen schoonvegen voor de volgende slachtpartij.

MMA is de favoriete sport van veel jonge mannen. Jaja, in de VS, hoor ik u denken. Wel, niet helemaal. Donderdag maakte ik kennis met mijn klas aan de VUB en vroeg ik wie hield van MMA. Er gingen toch wel meer dan tien vingers de lucht in, op een klas van vijftig. Ze lachten een beetje meewarig toen ik argumenteerde dat de finaliteit van een sport er nooit mag in bestaan om tot bloedens toe het licht uit de ogen van de tegenstander te slaan.

De bro’s van de gen Z en de millennials hebben Trump weer aan de knoppen van de wereldmacht USA geholpen, dat is een behoorlijk pijnlijke vaststelling. Dat was tactiek en een spin-off van die tactiek bestond erin om naast die blanke jonge mannen en de macho latino’s ook de grote UFC-achterban van jonge moslims te targeten.

Zij die Khabib Nurmagomedov of Islam Makhachev, allebei uit Dagestan, of andere moslimvechters zoals Belal Muhammad, een Palestijn, verafgoden, zouden zo worden overtuigd dat Trump de juiste man op de juiste plaats is die hun ‘waarden van echte mannen’ zou verdedigen.

De grootste en gemeenste politieke kooivechter aller tijden had het goed gezien. Kan het hem schelen dat straks de NBA- en WNBA-kampioenen niet naar het Witte Huis zullen komen. Die van de UFC zullen zich maar wat haasten.

Volley Vlaanderen

Het is wat met die sportbonden de laatste tijd. De grote voetbalbond moet besparen. De minder grote wielerbond moet ook besparen. Kan makkelijk, er is daar meer vet dan soep. En, groot voordeel, die nationale koepelbonden ontsnappen aan elke vorm van controle.

Iets andere koek is het met de Vlaamse sportbonden, waar Sport Vlaanderen kan ingrijpen. Atletiek Vlaanderen wil de topsportwerking herstructureren, rationaliseren en verhinderen dat ze al te drastisch moeten besparen, maar word tegengewerkt door het verzuilde veld. Sinds vorige week weten we dat het ook hommeles is, en nog geen beetje, in het kleine maar fijne volleybalwereldje.

Donderdag was er een algemene vergadering en daaraan voorafgaand een personeelsvergadering. Het ordewoord was niet dat de vergadering plaatsvond in de ene of andere zaal van het Eurovolleycenter. Neen, het personeel moest verzamelen onder aan de trap in de traphal.

Daar werden ze in twee groepen opgesplitst en zo ging het naar twee verschillende zaaltjes. In het ene vijf personeelsleden en in het andere de rest. De rest kreeg te horen dat hun vijf collega’s in het andere zaaltje jammer genoeg werd meegedeeld dat ze per direct werden ontslagen.

De vijf kregen op dat eigenste moment van de nieuwe algemeen directeur de boodschap: het spijt ons zeer maar het kan niet anders, maak uw bureau leeg, u hoeft niet meer te komen. Het is een scène die je verwacht op Wall Street, niet in het volleybal in Vilvoorde, niet met mensen die hun hele ziel en zaligheid geven om een sport vooruit te helpen.

Stel je voor. Je hebt een benoeming in het onderwijs maar je passie is volleybal. Je vraagt je detachering aan en gaat bij Volley Vlaanderen werken. Na x aantal jaar vraagt het onderwijs je te kiezen: komt je terug of blijf je weg? De passie is te sterk en je blijft weg, ondanks de veel meer uren en veel minder vakanties. En dan, op een donderdag, vind je jezelf terug in het verkeerde zaaltje. “Maak uw werkplek leeg en u hoeft niet meer te komen.” Vijf contractuele personeelsleden weg en één zelfstandige.

Nu, er moest iets gebeuren. De jaarrekeningen waren onverbiddelijk: de voorbije drie boekjaren is in totaal net geen 1,8 miljoen euro verlies gemaakt. In het coronajaar 2020 werd nog winst gemaakt. In de tien jaar daarvoor heeft het volleybal goed geboerd en werden gelukkig reserves aangelegd. Die reserves en bestemde fondsen zijn in twee jaar voor de helft opgegeten door het verlies.

Hoog tijd dat het tij werd gekeerd. Afhankelijk van wie je hoort krijg je verschillende analyses, maar een groot deel van de vuilnis wordt nu in de hoek geveegd van de vorig jaar ontslagen algemeen directeur Geert De Dobbeleer en zijn ‘grootheidswaanzin’ om de EK’s volleybal mee te organiseren in België.

Volgens insiders is dat laatste EK voor de vrouwen in augustus en september van vorig jaar alvast niet de grote oorzaak van de financiële put. Het personeel van de bond draaide weliswaar overuren op kosten van de bond, dat wel, maar voor het event zelf nam de externe promotor alle financiële risico’s voor zijn rekening.

Waar lag dan het paard gebonden? Vooral de kosten voor topsport swingen al jaren de pan uit. Twee getuigen zeggen hetzelfde. “De directeur topsport stelde zijn jaarplanning voor aan de raad van bestuur en aan het eind volgden twintig Excel-files waarin een kat haar jongen niet meer terugvond. Onze financieel bestuurder had geen enkele notie van Excel of van financiën. Alles passeerde. Zelfs wij in het veld zagen dat er aan overspending werd gedaan.”

Volley Vlaanderen had op dat moment een dubbel probleem. Enerzijds een compleet incompetente raad van bestuur, waarin geen enkel profiel met voldoende kwaliteiten om een complexe werking van zowel breedte- als topsport te beoordelen op haar merites en good governance. Dat is een oud zeer bij de meeste sportbonden dat heel moeilijk op te lossen is.

Anderzijds het gebrek aan financiële competenties in de administratie zelf. In maart 2023 schreef het boekhoudkundige adviesbedrijf SBB dat het wegvallen in 2021 van de vaste kracht op de boekhouding tot problemen had geleid. Zo keek SBB de rekeningen na van 2021 en vond dat het verlies niet de 35.000 euro bedroeg uit het jaarverslag, dat was nog te overzien, maar na ‘boekhoudkundige correcties’ was opgelopen 364.000 euro.

Een maand later trok het personeel zelf aan de alarmbel en waarschuwde Sport Vlaanderen. Sindsdien staat het volleybal onder curatele. Donderdag viel de eerste hakbijl. Eén op de drie van het personeel weg en de topsportwerking gehalveerd. Te vrezen valt dat dit niet zal volstaan.

Vincius Jr.

‘Als Vinicius de prijs niet krijgt, dan behoort die aan Dani Carvajal toe. Omdat dit niet het geval is, respecteert de Ballon d’Or Real Madrid niet zoals het hoort. En Real Madrid komt niet als het niet wordt gerespecteerd.”

Dat was een beetje samengevat de verklaring. De boycot werd door Real Madrid in de nacht van zondag op maandag bekokstoofd en maandagochtend wereldkundig gemaakt.

Hoe Real-voorzitter Florentino Perez te weten is gekomen dat niet Vinicius Junior maar Rodri, nu van Manchester City maar nota bene een ex-speler van het gehate Atlético, de Ballon d’Or zou winnen, schijnt een raadsel te zijn. Er waren zogezegd maar twee mensen op de hoogte van wie had gewonnen, de hoofdredacteur van de organiserende krant L’Equipe en de productieleider van de uitzending.

Wie dat gelooft, heeft nog nooit een verkiezing meegemaakt. Zodra de stemmen zijn geteld wordt de uitslag gelekt. ‘Geheimen’ worden doorgaans door elk van de ingewijden aan minstens drie mensen doorgegeven. Vergezeld van: niet doorvertellen. En dat gaat zo maar door.

Nike geloofde op dat moment nog dat het rap-rap gouden schoentjes in elkaar moest flansen voor zijn ster op noppen, de insiders wisten beter. Rodrigo Hernández, 28 jaar en 1m91, was de uitverkorene.

Waarom Real Madrid vond dat Vinicius Júnior of in tweede instantie Dani Carvajal de prijs had moeten krijgen, ligt voor de hand. Real Madrid won de Champions League – met dank aan Vinicius – en Carvajal won die uiteraard ook en werd bovendien Europees kampioen met Spanje.

Alleen hebben de honderd of wat journalisten uit de honderd beste voetballanden van de wereld verder gekeken dan de prijzenkasten en zich wellicht ook laten leiden door het imago van de drie.

Rodri was de metronoom van Spanje en van Manchester City, dat dan wel de Champions League niet won, maar wel kampioen werd in Engeland. Rodri is ook de anti-ster, bescheiden, beleefd. Bij Villarreal bleef hij wonen in een studentenappartement terwijl hij voor een MBA studeerde. Later bij Atlético arriveerde hij nog in zijn tweedehandse Opel Corsa. Geen sociale media, vooral geen Instagram, Rodri is de klassieke pre-Beckham/Ronaldo-voetballer.

Carvajal is andere koek. Die wordt constant gesignaleerd in uiterst-rechtste nationalistische kringen en is een openlijke aanhanger van VOX, dat zijn roots heeft in fascistische Madrileense middens die nog altijd generalissimo Franco vereren. Met die achtergrond zit hij gebeiteld bij Real.

Vinicius heeft een dubbel probleem. Zijn haast permanente aanklacht tegen het racisme dat hem maar al te vaak te beurt valt is terecht en ook oprecht. Hij is jammer genoeg niet de enige die te klagen heeft.

Vorige zaterdag zijn tijdens de klassieker tegen Barcelona (0-4) de zwarte aanvallers van Barcelona – Yamal en Raphinha – racistisch bejegend door de Real-aanhang. Vinicius bleef stil. Het wordt een probleem als hij die strijd alleen op zichzelf betrekt en het doet voorkomen alsof hij het enige en grootste slachtoffer is.

Zie ook zijn houding op het veld. Fenomenaal snel en handig aan de bal, een mooie dribbelaar, wordt hij vaak te hard aangepakt. Maar evengoed speelt hij de kloon van Neymar en laat zich voor het minste vallen. De hele body language van Vinicius, als hij weer eens rechtklautert, straalt misprijzen en arrogantie uit, en wekt ergernis op. Precies het tegenovergestelde van Rodri.

Hijzelf had ook een verklaring maandag toen het Madrid-vliegtuig aan de grond bleef omdat hij de Ballon d’Or niet zou winnen. “Ze zijn er niet klaar voor.”

Waarvoor niet dan? Voor Real Madrid? Die wonnen zowat alle prijzen maandagavond, behalve dan de Ballon d’Or en de prijs voor beste speler van minder dan 21, de Kopa-trofee. Die ging naar Yamal.

Voor een Ballon d’Or voor Real Madrid? Deze eeuw won Real Madrid negen keer de trofee met zes verschillende spelers, onder wie Cristiano Ronaldo die hem vier keer kreeg. Deze keer hadden ze vier spelers in de eerste tien. Alleen geen enkele op één. Dat krijg je dan als je alle beste spelers in je club wil.

Niet klaar voor een Braziliaan misschien? Dat is al even geleden, dat klopt, van 2007 meer in het bijzonder toen Kaká hem won namens AC Milan. Maar eerder deze eeuw waren al Ronaldinho (Barcelona) en Ronaldo I (Real) aan het feest.

Of bedoelt hij niet klaar voor een voetballer van kleur? Dan moet hij het palmares maar eens bestuderen. Al in 1965 kreeg Eusébio de prijs. Daarna duurde het dertig jaar voor George Weah hem won, dat wel. Gevolgd door Rivaldo, Ronaldo (twee keer), Ronaldinho en Karim Benzema in 2022 (ook bij Real). Een voorspelling: in 2025 wint hij hem ook niet.