Volksgericht 

Nog maar twee voetbalcoaches ontslagen. Zo stond het vorige week op een sportpagina ergens in een krant. En een dag later werd de derde ontslagen, Óscar García bij OH Leuven.

Volgens de gespecialiseerde pers is er een grote kans dat de vierde kop deze week rolt. De in extremis verloren wedstrijd tegen Israël op die mistige herfstavond in dat lege stadion in Boedapest in die onzinnige Nations League heeft die gespecialiseerde pers en hun analisten doen besluiten dat de maat vol is: bondscoach Domenico Tedesco moet weg, en beter snel.

De dynamiek achter het ontslag van een clubtrainer is redelijk duidelijk, maar daarom niet eenduidig. Altijd spelen wel de resultaten op de achtergrond. Altijd zullen ook de kleedkamer, of althans de cruciale figuren in die kleedkamer, het laatste woord hebben in die beslissing.

Bij een bondscoach ligt dat enigszins anders. Uiteraard blijven resultaten vooropstaan, en de sfeer in de selectie blijft belangrijk, maar een bondscoach wordt zelden puur op die twee aspecten van zijn functioneren beoordeeld. De brede publieke opinie is evenzeer belangrijk want die is verantwoordelijk voor de begeestering rond de nationale ploeg. Begeestering bepaalt of publiek en sponsors mee aan boord willen en hopelijk gaandeweg steeds enthousiaster worden.

Daarom hebben minstens drie media na de wedstrijd tegen Israël niet zelf flagrant geroepen om het ontslag van de bondscoach, maar lieten ze dat over aan een poll. Dat is pervers. Een bevraging op een site over een persoon en of die mag aanblijven of niet is niks anders dan de 21ste-eeuwse schandpaal.

Succes verzekerd en dus was de uitkomst dat meer dan 90 procent de bondscoach weg wil. Die 90 procent wordt dan voorgesteld als een representatief staal van de bevolking, maar dat is het natuurlijk niet. Het gemiddelde IQ en EQ van voetbalsupporters is zo al niet bijster hoog, en dat van de zogeheten respondenten die sites afschuimen om gretig te klikken op dat soort vragen ligt ongetwijfeld nog lager.

Niemand met een beetje beschaving in de genen zal het in zijn hoofd halen om bij de vraag ‘moet Tedesco weg?’ op neen te klikken. Ook niet op ja overigens, want het antwoord op die vraag kan nooit van een volksgericht komen.

Het kan best dat Tedesco niet langer de juiste man op de juiste plaats is. Het kan ook dat hij zijn selectie niet helemaal meer in de hand heeft. Zoals de baasjes soms alle kanten opliepen – als ze tenminste opdaagden en konden of wilden lopen – behoort dat tot de mogelijkheden.

Ik weet het niet en ik denk in alle eerlijkheid dat ook de gespecialiseerde voetbaljournalisten en gespecialiseerde analisten het niet weten. Juist omdat ze gespecialiseerd zijn in een sport als voetbal, die wekelijks trainers in de gele/bruine/grijze zak aan de deur zet, denken ze dat ontslag nu ook weer de oplossing is.

Als de raad van bestuur straks beslist over het lot van Tedesco zou het hen sieren als ze een grondige analyse maken van wat hem verweten wordt en wat hem echt te verwijten valt.

Neem nu de klacht dat hij spelers toestaat om à la carte wedstrijden met de nationale ploeg eruit te pikken, in functie van hun conditionele staat. Toen hij dat de eerste keer niet toestond (herinner u Thibaut Courtois) kreeg hij eerst lof en nadien na een mindere wedstrijd het verwijt dat hij met zijn grote trainersego voor de beste doelman ter wereld geen uitzondering kon maken. Nu hij daarvan heeft geleerd en om een goede reden (en niet om een gril) voor een andere topper wel een oogje dichtknijpt, is het ook niet goed.

Neen, de resultaten waren in 2024 niet wat men ervan had verwacht. Te snel naar huis op het Europese kampioenschap (achtste finale eruit tegen Frankrijk na slecht voetbal in de poules) en derde na Frankrijk en Italië in een zware groep van de Nations League. Die Nations League, daarvan werd met instemming van de inmiddels bedankte technische directie beslist dat die zou dienen om te experimenteren en door te selecteren.

Dat de sfeer rond de nationale ploeg niet meer dezelfde is, dat het allemaal wat minder luxe is dan onder het vorige bewind, dat de spelers dat voelen, dat klopt ook. Maar kun je dat de bondscoach verwijten?

Een groep die door een te late verjonging zoekend is naar evenwicht voor haar tegenstrijdige belangen, het management dat hem aanstelde verdwenen, een bond die moet besparen waardoor de vijfsterrenomkadering deels verdween en – ook dat nog – sportieve pech, zo is Tedesco ongemerkt in een perfecte storm terechtgekomen. Het zou de raad van bestuur sieren als ze daar doorheen kijken.