Lamborghini 4×4

Zou er een sport te vinden zijn op deze planeet waarover commentatoren ongestraft meer journalistieke onzin mogen verkondigen dan veldrijden? Let wel, dat ligt vooral aan de sport. De commentatoren proberen ook maar hun werk te doen en ons te vermaken. Wellicht zijn ook zij al lang bij dat een veldrit zoals die van gisteren in Zonhoven maar een uurtje duurt.

Niet mee eens? Dan kent u vast een andere sport waarin de tweede als overwinnaar wordt bejubeld. Waarvan die commentatoren zeggen “wie tweede wordt, heeft eigenlijk gewonnen”. Pijnig de hersenen en sla de sportencyclopedie open. In het biatlon destijds met Ole-Einar Björndalen? Op de 100 en 200 meter sprint met Usain Bolt? In het zwemmen met Michael Phelps? Laat maar. Het antwoord is neen.

Zelfs in de grote rondes dit jaar, door Tadej Pogacar op meesterlijke wijze gewonnen, heeft niemand Jonas Vingegaard winnaar van de Tour genoemd. En probeer nu maar de tweede van de Giro voor de geest te halen. Neen? Dat was Daniel Martinez, de Colombiaan van Bora-Hansgrohe. Niemand heeft het een nanoseconde in zijn hoofd gehaald hem een winnaar te noemen.

Dat de tweede plaats van Thibau Nys gisteren telde als een overwinning. Zo werd even gesuggereerd. Daar was de kleine van Sven het niet mee eens en dat siert hem. Hij had het over zichzelf en het gevoel dat hij er aan overhield. Dat was een goede race van Thibau en hij analyseerde goed: Zonhoven is een parcours waarop je je vermogen kwijt kan.

Dat was heel goed zichtbaar daar in Zonhoven, en al lang voor de start. Mathieu van der Poel was in zijn Lamborghini gearriveerd, daarbij de media en de steeds weerkerende vragen als “wat denk je?”, “hoe voel je je?”, “wanneer zal je tevreden zijn?” op meesterlijke wijze ontwijkend. De Lamborghini is van het type Urus (een 4×4, maar dan een rappe). Er zit een 4.0-liter twinturbo achtcilinder onder de motorkap en het systeemvermogen bedraagt 650 pk met 850 Nm koppel.

Van der Poel had net voor de start de auto geruild voor de Canyon-crossfiets maar daar was nauwelijks iets van te merken. Het was alsof hij nog steeds in de Urus zat en de rest in een Fiatje 500. Starten op de derde rij, bij de eerste bocht twintigste, vijftig meter verder bij de tweede bocht derde, bij bocht nummer drie al tweede. De Urus gaat van 0 tot 100 in 3,5 seconden, zijn eigenaar op de fiets moest daar niet voor onderdoen.

Welgeteld één minuut en zestien seconden na de start dook hij via een andere lijn onder Toon Aerts door in de befaamde zandkuil van Zonhoven en kwam zo op kop. Vijfhonderd meter verder reed Aerts al op zes seconden. Urus van der Poel was uit het zicht en de rest van het veld zou hem pas terugzien na de aankomst.

De eerste drie ronden pakte hij telkens zestien seconden voorsprong, vervolgens nam hij wat gas terug en deed er nog eens een halve minuut bij in de resterende vijf ronden. Waar voor werd gevreesd, de totale declassering en ridiculisering van het crosspeloton 24-25, was een feit: Van der Poel had er een dikke minuut voor nodig.

Dat moet ook voor hem een record zijn. Er zijn jaren geweest – één om precies te zijn – dat hij zijn eerste cross niet won, andere jaren dat het wat duurde tot hij voorop geraakte en nog andere jaren dat hij pas halfweg van de tegenstand af geraakte. Zesenzeventig seconden duurde het in Zonhoven en de Lamborghini 4×4 had alle Fiatjes ingehaald en achtergelaten.

Het werd een masterclass, een demonstratie, om bang van te worden als collega-veldrijder. Of vijftig kilometer daarvandaan een verkoudheid op te doen, zoals Wout van Aert spontaan overkwam. Diens afzegging voor Mol vandaag is een domper op de vreugde. Die vier confrontaties van de twee wereldkampioenen van de laatste tien jaar (uitzondering: bij hun afwezigheid Pidcock in Fayetteville 2022) zijn er maar al drie meer.

Van Aert werd vorig jaar ook meermaals zoek gereden, maar Van Aert gaf nooit op. Hij bleef rijden tot hij zwart voor de ogen zag en soms was er zelfs een echte wedstrijd in de wedstrijd, zoals in Herentals, waar Van Aert in extremis platviel en in Benidorm, waar hij won.

Ook nu weer krijgen we twee wedstrijden voor de prijs van één als Van der Poel aan de start staat. Een tijdrit voor Van der Poel en daarachter de strijd om de ereplaatsen om met de beste veldrijder aller tijden samen op de podiumfoto te mogen staan.

Als Zonhoven een voorbode is voor die andere tien crossen die Van der Poel nog rijdt, stevenen we af op een mix van topsport (Van der Poel) en topvermaak (de rest). Misschien moeten we bij die andere alleskunner eens aandringen om te komen veldrijden. Wat als Tadej Pogacar…?