Onwaarschijnlijke heldin

David Hubert ontslagen bij Anderlecht, als u dat belangrijk vindt mag u dat vinden.

De Rode Duivels ingemaakt als Bleke Duiveltjes, als u dat aan uw hart hebt laten komen, feel free.

Maar hét belangrijkste sportfeit van de voorbije week, en waar deze rubriek wild van wordt, is toch de verkiezing van Kirsty Coventry als voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité (IOC).

Laat het tot u doordringen. Sinds de creatie van de moderne olympische beweging in 1896 als Vaticaan van de sport waren er meer echte pausen in Rome dan sportpausen in Lausanne. De tiende sportpaus is nu een… pausin, als dat woord tenminste bestaat.

In de sport, een vermaak dat ooit is uitgevonden op maat van de mannelijke hormoonspiegel, is de hoogste autoriteit een vrouw en dat voor de komende acht jaar, met een mogelijke verlenging van vier extra jaren. Een 41-jarige vrouw werd gekozen door een exclusieve club van toch vooral oudere mannen.

Een moeder van twee nog wel, een paar maanden geleden bevallen van haar tweede. Wel de tweede voorzitter op rij in het bezit van gouden medailles, net als haar voorganger afkomstig uit de atletencommissie.

Een Afrikaanse ook, een blanke weliswaar en lid van een minderheid. Er wonen maar 40.000 blanken op een bevolking van ruim 11 miljoen in Zimbabwe. Dat is het vroegere Zuid-Rhodesië, waar geen officiële apartheid bestond maar waar in de praktijk de zwarte bevolking evenzeer werd geschoffeerd en gekleineerd als in Zuid-Afrika.

In die zin moeten de Britten na de degradatie van hun Seb Coe niet komen klagen. Coventry heeft Britse roots. Haar ouders, die een chemische fabriek bezitten, en zijzelf hebben hun adoptieland omarmd. Ze zijn gebleven, zelfs toen de zwarte Robert Mugabe de blanke Zimbabwanen decimeerde door hen te verjagen uit het land.

Coventry is wel degelijk Afrikaanse en sinds deze week nog meer de trots van Zimbabwe. Dat land heeft ooit acht olympische medailles gewonnen. Zeven daarvan zijn van Coventry. Toen ze terugkwam na haar eerste goud van Athene 2004 werd ze met alle egards overladen door de president, maar ook de bevolking stond rijendik langs de kant van de weg.

Vandaag lopen in Harare en wijde omstreken twintigjarigen rond met namen als Kirstee Coventree Kavamba, Threemedals Chinotimba, Swimmingpool Nhanga, Freestyle Zuze, Backstroke Banda, Goldmedal Zulu, Gold Silver Bronze Ndlovu en Individual Medley Mbofana.

‘An unlikely hero’ was de kop van een verhaal dat destijds verscheen in Swimming World. Dat was ze als heldin van haar land, dat was ze ook toen ze in het IOC als lid van de atletencommissie werd opgenomen. Aanvankelijk raakte ze daar niet verkozen. Pas nadat ze klacht had ingediend tegen twee atleten die iets te veel reclame hadden gemaakt in het olympische dorp (een verboden praktijk) kwam zij boven aan de lijst van verkozenen te staan.

Sinds donderdag is Coventry meer dan ooit die heldin met een onwaarschijnlijk traject. Nooit eerder heeft een vrouw in een mannenbastion zo brutaal het glazen plafond doorbroken. Haar verkiezing wordt nu afgedaan als verrassend, maar dat is te wijten aan de blindheid en vooringenomenheid van een groot deel van de olympische pers.

Er is bijvoorbeeld die Noord-Europese (slechte) gewoonte om de Engelstalige gespecialiseerde pers naar de mond te praten. De olympische pers is niet zelden ook atletiekpers en die hebben zich blindgestaard op de kandidaat uit die wereld, smooth talker Coe. Welnu, ‘superkandidaat’ Coe heeft een luizige acht stemmen gekregen in de eerste ronde. Daarmee was hij niet de slechtst presterende: Johan Eliasch en Feisal al-Hussein (elk 2), David Lappartient en Morinari Watanabe (elk 4).

Nooit eerder vertoond is de absolute meerderheid die Coventry (49) in de eerste ronde kreeg, zij het met maar één stem op overschot. Die snelle meerderheid is haar geluk geweest. In dat soort verkiezingen wordt in de eerste ronde niet zelden uit sympathie gestemd, waarna het ernstig begint. Hoe langer een verkiezing duurt, en deze had heel lang kunnen duren, hoe verleidelijker voor de onbeslisten om van kandidaat te wisselen.

Dat is niet gebeurd en dus krijgt Donald Trump straks voor Los Angeles 2028 te maken met een vrouw. Wie daar een verzwakte positie van het IOC in ziet, is ook fout. Niemand – niet Coe, niet kleine Samaranch die gelukkig niet is verkozen maar 28 stemmen kreeg van de oude garde – niemand kan die blaaskaak in het Witte Huis straks het hoofd bieden. Dat wordt een editie die de olympische beweging met toegeknepen billen zal moeten uitzitten.