Sportpaus X

Het is zondagavond 15 juli 2001 als op mijn kamerdeur in Hotel Mezhdunarodnyy in Moskou wordt geklopt. Een man in maatpak excuseert zich voor het late storen. Of ik toch even wil meekomen.

(Wijlen) Hein Verbruggen, lid van het Internationaal Olympisch Comité, zit mij in een suite op te wachten. Ik ken Hein als verdoken campagneleider van ook al wijlen Jacques Rogge, toen frontrunner in de voorzittersverkiezingen van de volgende ochtend. Samen hebben we die dag tijdens de receptie vanaf het balkon de laatste bewegingen bestudeerd van de andere kandidaten. Hein was er niet gerust op: “Ze belazeren de boel.”

Enkele uren later zit kingmaker Hein in de sofa en overhandigt mij een brief. Hij zegt: “Lees effe. Wat zal de internationale pers hiermee doen, denk je?”

Ik lees. Een IOC-lid vraagt aan de ethische commissie om een onderzoekje in te stellen naar de belofte van een kandidaat-voorzitter (de Koreaan Kim, weten we allemaal) die IOC-leden uit Afrika, Azië en Zuid-Amerika heeft beloofd dat hij als voorzitter zal zorgen voor een IOC-salaris van minstens 50.000 dollar per jaar.

De brief is kort, zakelijk, en is ondertekend door His Royal Highness Willem-Alexander of the Netherlands. Ik zucht en zeg: “Dit is een bom, het einde van Kim, het gaat nu nog alleen tussen Rogge en Pound.” Waarop Verbruggen: “Pound is kansloos. Jacques wint morgen in de tweede ronde.”

Het bestaan van de brief is een paar uur later bekend, de ethische commissie tikt Kim op de vingers. In de eerste ronde krijgt Rogge in de meest betwiste IOC-voorzittersverkiezing ooit al meteen 46 stemmen. Na het afvallen van Anita Defrantz, de eerste vrouw die ooit kandidaat was, krijgt hij in de tweede ronde dertien stemmen meer: 59 voor Rogge, tegen 51 voor de drie andere kandidaten samen.

Kim eindigt met de tweede meeste stemmen. De Nederlandse démarche was dus een gamechanger, onzeker of Rogge anders had gewonnen. De Koreaanse donderwolk Un Yong Kim vloog terug met hetzelfde vliegtuig en op dezelfde rij als ik. Gelabeld als een Rogge-man keek hij mij meermaals aan alsof hij mij wilde vermoorden. In 2004 zal hij voor corruptie naar de gevangenis moeten.

Rogge was nummer acht. Donderdag kiest het Internationaal Olympisch Comité zijn tiende sportpaus (v/m) sinds de oprichting in 1894. In het echte Vaticaan traden sinds 1900 elf pausen aan. Er is mondiaal geen exclusiever ambt dan voorzitter van de wereldwijde sportkerk.

Deze tiende verkiezing is nog meer betwist dan die van Rogge in 2001. De stemgerechtigde IOC-leden moeten met een eenvoudige meerderheid een nieuwe voorzitter kiezen uit zeven kandidaat-leden. Frontrunners zijn Sebastian Coe (Groot-Brittannië), Juan Antonio Samaranch jr. (Spanje) en Kirsty Coventry (Zimbabwe), maar het kan alle kanten uit.

Een itempje wordt de leeftijdslimiet van zeventig. Zelfs voor een voorzitter, tenzij door de executive board wordt voorgesteld om eenmalig voor vier extra jaren te verlengen.

Atletiekvoorzitter Sebastian Coe wordt 69 in september en moet dus al na twee jaar van die eenmalige verlenging gebruikmaken. In theorie kan Coe maar zes jaar aanblijven, terwijl de meest recente voorzitters als Jacques Rogge en Thomas Bach hun volledige twaalf jaar (acht en vier extra jaren) volbrachten.

Sebastian Coe is inzake cv de beste gekwalificeerde kandidaat en dat zou kunnen doorwegen als de leden rekening houden met wie ze straks voor Los Angeles 2028 naar dat vreselijke Witte Huis moeten afvaardigen. Coe is ex-politicus, ex-voorzitter van een nationaal olympisch comité, ex-ondernemer, ex-organisator van Olympische Spelen en tegenwoordig voorzitter van de grootste olympische sportbond, World Athletics.

Of hij het wordt, is nog maar de vraag. Rogge was de geprefereerde kandidaat van zijn voorganger Samaranch. Bach was dat niet van Rogge, maar die had vanaf 2011 door ziekte geen zin meer in achterhoedegevechten. Voor Bach, die tachtig van de huidige 109 leden zelf heeft gecoöpteerd, is de gedoodverfde opvolger niet Coe, met wie hij vaak overhoop lag. Wel Kirsty Coventry. Zij is 41, Afrikaanse (blank), moeder, ex-minister van sport en drievoudig winnares van zwemgoud.

Bach houdt van symboliek. Een dag voor het begin van de lente wil hij zijn opvolger kennen, die pas bij het begin van de zomer, op 21 juni mag aantreden. Voor deze historische verkiezing is het hele circus naar de Peloponnesos moeten verhuizen, inclusief een verplicht bezoek aan waar het allemaal begon, Olympia. Thomas Bach die voor zijn opvolging een vrouw regelt, dat vindt hij zelf een mooie en passende laatste verwezenlijking. Spreek hem eens tegen.