Sprintersvel

Een samenloop van omstandigheden… Dat was de uitleg van de organisator van Brugge-De Panne voor de vele valpartijen. De man heeft een naam, maar die doet er nu even niet toe omdat, zoals hij zelf zegt, niemand een koers organiseert om valpartijen te zien.

Als u onder een steen zat van woensdagnamiddag tot nu, probeer dan eens de finale terug te zien. De laatste vijf kilometer van de bijna tweehonderd volstaan, meer tijd hoeft u er niet in te steken. Of u kunt ook gewoon op Sporza de gruwelfoto’s van de geschaafde renners bekijken.

De wedstrijd kondigt zichzelf aan als ‘The Great Sprint Classic’. Of nog: ‘Sprintersfestival of waaierspektakel? Sprint Classic Brugge-De Panne schiet Vlaamse wielerweek op gang’. Het werd niet het ene (geen waaiers bij gebrek aan de juiste wind) en niet het andere. Dus geen sprint, omdat er in de laatste kilometers net iets te veel afgeschraapt sprintersvel aan het tarmac bleef hangen.

Bij Tim Merlier was er sprake van vel en een stukje van zijn knie. Lionel Taminiaux hield er een klaplong aan over, een andere een gebroken ruggenwervel. Al bij al viel de schade mee en dat is een goede zaak, maar het helpt de discussie over de veiligheid niet echt vooruit als bij dat soort crashes de renners steeds weer uit de doden opstaan en als halve helden nadien trots hun oorlogswonden showen. Anderzijds, wie hoopt op een echte dode in plaats van een halve om zo veiligheid bovenaan de prioriteitenlijst van het wielrennen te krijgen, die is ook niet goed wijs.

Bij de organisator deed het pijn aan zijn hart. Begrijpelijk, maar uit zijn uitleg bleek dat hij niet geschikt is voor die functie en zijn wedstrijd niet meer van deze tijd is. “Het peloton heeft het parcours driemaal afgewerkt voor de finish, maar in de laatste kilometers gebeuren zulke valpartijen. Het parcours is al jaren ongewijzigd en wordt door de UCI gecontroleerd. De renners wilden duidelijk allemaal alles geven om te winnen, jammer genoeg heeft dat tot ongelukken geleid.”

Wie zijn wedstrijd aankondigt als een sprintersfestival en in de laatste kilometers een versmalling legt, vraagt om moeilijkheden. Wie zich er vervolgens over verwondert dat renners alles geven om te winnen is van het pad af. En wie hoopt op de controles van de UCI om veiligheid te garanderen is naïef.

Hou op met die onzin. Hou op met dat soort onzinnige wedstrijden over onzinnige parcours met onzinnige aankomsten. Als het wielrennen niet slim genoeg is om in te zien dat dit geen sport meer is maar rodeo op twee wielen, kunnen we dan geen hogere instantie vragen om dit te verbieden op ons grondgebied?

Brugge-De Panne heeft Safe Cycling als partner. Hulde daarvoor, maar hadden die niet moeten ingrijpen en melden dat het geen goed idee is om dit peloton door deze laatste kilometers te jagen?

Jawel, dít peloton. Er is in dezen sprake van gedeelde schuld. De renners hebben zich als onnozelaars gedragen, het is niet anders. Zoek anders maar op ‘kopstoot Jonathan Milan’, die volgde op een duw van Alexander Kristoff en verbaas u er vervolgens over dat Milan zijn tweede plaats mocht behouden en dat hij ervan af kwam met een gele kaart.

Hij mag nog één gele krijgen binnen de volgende maand zonder dat hij wordt gestraft. Twee betekent veertien dagen schorsing. Rood, een flinke boete en een maand op de strafbank was hier op zijn plaats geweest.

Het probleem met veiligheid in het wielrennen is dat alle incidenten in één grote zak worden gedaan, waarna er mee wordt geschud en her en der slimme en minder slimme mensen met allesomvattende oplossingen komen aandraven. Bredere banden en andere versnellingen, allemaal goed en wel, maar de ene valpartij is de andere niet.

De meeste valpartijen zijn de schuld van het peloton, dus van de renners, dus van de ploegen. De zware val in Dwars door Vlaanderen van onder meer Wout van Aert, aanstaande woensdag een jaar geleden, lag aan de hoge snelheid van een opeengepakt peloton zeer goed getrainde, vanuit de volgauto opgehitste renners.

De val van Remco Evenpoel, Jonas Vingegaard en co. in de Ronde van het Baskenland lag enerzijds aan de renners, die toegaven dat ze veel te snel gingen, en anderzijds aan het wegoppervlak. Dat was niet heel effen, maar dat heb je op de weg. Wie effen wil rijden, moet naar de wielerbaan.

De val in De Panne van afgelopen woensdag is de schuld van organisatoren én renners. De aankomst van een wedstrijd die bijna altijd op een massasprint eindigt, verdient een andere aanloop op brede wegen. Het wordt nu toch echt hoog tijd voor een onafhankelijke keuringsinstantie. Als strengere voorwaarden betekenen dat wedstrijden als Brugge-De Panne er de brui aan geven, dan is dat maar zo.