KDB en Pep

Filip Joos denkt dat Pep Guardiola niet echt van Kevin De Bruyne (meer) houdt. Ik denk dat Filip Joos dat verkeerd ziet. We zullen daar geen ruzie over maken, Filip en ik. Wij zijn van agree to disagree, zeg maar van de oude stempel.

Daar is een goede reden voor, dat hij dat anders ziet dan ik. Joos is de romanticus onder de voetbalkenners. Romantici hebben de grootste moeite om zich in te leven in analytische grote geesten als Guardiola, De Bruyne en (op lichtjaren volgend) kleinere analytische geesten zoals ondergetekende.

De nuances die Joos aanbracht over hun wederzijdse verstandhouding na de wedstrijd van afgelopen dinsdag tegen Bournemouth waren aanleiding voor een achterafsite om ‘Guardiola compleet afgemaakt na afscheid De Bruyne’ te koppen. Ocharme, die clickbaitverslaving toch.

Zeker wel, dat het ooit heeft gestoven tussen Pep en Kevin, dat die laatste meer dan één keer met een nijdige rode kop tussen zijn schouders van de Etihad Campus thuis zal zijn gekomen na een training of een wedstrijd waarin hij dingen moest doen die hem niet zinden.

Verder waren die twee gewoon twee handen op één buik, met meer goede kilometers samen dan slechte. Dat moet wel. Anders was het woelwater van Baarle-Drongen nooit negen seizoenen in Manchester gebleven. Het waren er tien, om correct te zijn, maar de Spanjaard kwam pas in zijn tweede seizoen bij The Citizens.

Bij de eerste namen die Guardiola op het wedstrijdblad zette, zat altijd een fitte De Bruyne. Hij was de metronoom, de deeltjesversneller van het grote City. Al die slopende, lange seizoenen het delicaatste stukje in de kernreactor, het middenveld van Guardiola.

Hij was ook het processortje dat af en toe mocht vastlopen, want evenveel keer als hij vastliep zorgde hij voor een atoomsplijting die geen ander ooit in gang had gekregen. De Bruynes grote sterkte was zijn fysieke en technische overmacht in combinatie met zijn vista, waardoor hij lijnen zag waarin hij ballen verstuurde die bij ontvangst van een opperste genialiteit bleken te zijn. De beste Belgische voetballer ooit, geen twijfel mogelijk.

Af en toe liep hij vast, ook bij de nationale ploeg. Geen Rode Duivel leed meer balverlies of leverde meer ballen in bij de tegenstander dan De Bruyne. Geen Rode Duivel creëerde ook meer. Tegenover elke drie mislukte openingen stond één geniale die uitmondde in een kans. Bij het beste City was dat ook vaak een doelpunt, vaker alvast dan bij de Rode Duivels

Dat de liefde tussen De Bruyne en Guardiola zal zijn bekoeld de dag dat de voetballer De Bruyne doorhad dat zijn diensten in de toekomst niet meer gewenst waren in het Etihad, dat is des mensen. Het is zijn goed recht om geen zin te hebben in het olifantenkerkhof, maar De Bruyne is analytisch en vooral zelfkritisch. Hij weet als geen ander dat hij zijn bevoorrechte plaats aan de top van de voedselketen kwijt is. Zijn vista heeft hij nog, zijn techniek ook, het is de fysiek die hem steeds vaker in de steek laat.

Dat heeft hij zelf benadrukt toen hij zijn hamstrings als een natte, uitgerafelde keukenhanddoek omschreef. Niemand herstelt helemaal van dat soort spierletsels. Altijd blijft wel iets hangen en opspelen.

Het gedrag van Guardiola bij die afscheidswedstrijd was helemaal niet raar. Het was het gedrag van een voetbaltrainer en alle voetbaltrainers huldigen hetzelfde basisprincipe: eerst ik, dan de spelers. Want spelers, zoals Trond Sollied ooit eens uitlegde nadat we twee flessen wijn hadden gedronken met twee, zijn niet te vertrouwen: vandaag zijn het je beste vrienden en morgen je ergste vijanden.

Guardiola is geen extraverte romanticus maar een analytische introvert. Die neigt naar extreem logisch redeneren, gedetailleerde analyse en een voorkeur voor interne reflectie. Analytische introverten werken graag zelfstandig, zijn detailgericht en kunnen worstelen met sociale omgevingen die veel interactie of druk met zich meebrengen.

Ja, introverte mensen kunnen goed samenwerken met andere introverte mensen. Introverte mensen delen vaak vergelijkbare voorkeuren voor rustige omgevingen, diepgaande gesprekken en gericht werk, waardoor een comfortabele en productieve omgeving voor elkaar ontstaat.

Ze kunnen ook elkaars luistervaardigheid waarderen en het vermogen om sociale afleiding te vermijden, wat waardevol kan zijn op de werkplek. Het zal misschien even duren voor De Bruyne dat doorheeft en dan nog zullen ze niet in elkaars armen vallen. Nergens voor nodig, als je maar weet wat je aan elkaar hebt/had.