Märchenkönig

Vincent Kompany is trainer geworden zonder theoretische bagage, zonder praktijkervaring, zonder didactische achtergrond. Meestal mislukt dat.

Dat zinnetje stond drie jaar geleden in een column op deze eigenste plek. Wat stond er nog…

… Kompany had nul ervaring. Hij had het Guardiola-systeem in de vingers en in het hoofd en hij had de tactische oefeningen de laatste seizoenen meticuleus genoteerd. En voor wat hij was vergeten, kon hij Pep nog wel eens bellen als dat moest. Voor Anderlecht en al zijn problemen woog deze Vincent Kompany te licht.

Of nog… De vragen die toen zijn gesteld, gelden vandaag nog steeds. Is deze nieuwbakken trainer/coach wel genoeg teacher om een onervaren ploeg te smeden van enerzijds jongeren uit de eigen kweek en anderzijds huurlingen? Zijn speelstijl was alvast te hoog gegrepen. De grootste fout die een beginnend trainer kan maken, is een spel willen spelen dat zijn spelers niet aankunnen.

Verder werd ook nog de vergelijking gemaakt – zondigen tegen de willen-lopen-alvorens-te-leren-gaan-theorie – dat zijn grote voorbeeld Pep Guardiola bijvoorbeeld eerst coach was van Barcelona B toen hij de A-ploeg overnam. En als uitsmijter werd zijn verhuis naar Burnley gekwalificeerd als de tweede vergissing (na Anderlecht dus) in zijn jonge carrière. Als dat maar goed zou komen.

Het kwam goed, en hoe. Burnley speelde The Championship op een hoopje met gedurfd aanvallend voetbal en dat in een bastion van schoppers en lopers. Daarna ging het mis, maar eigenlijk ook niet. De promotie naar de Premier League werd gevolgd door een onmiddellijke afstraffing en degradatie, maar daar stond wel 35 miljoen euro aan parachutegeld tegenover. En wat gebeurde er dit seizoen? Burnley gaat weer op naar de Premier League. Kompany’s eenjarige passage heeft dus wat losgemaakt.

Zelfde verhaal in Bayern, waar hij geen jonge kleedkamer vond zoals in Anderlecht, of B- en C-voetballers zoals in Burnley, maar één en al scepticisme. Bij spelers, bestuur voor wie hij de zevende keuze was, bij de media die de keuze niet begrepen en finaal ook bij het publiek. Kompany zette daartegenover een meer dan halfvol glas.

Bayern viel al snel als een blok voor Kompany en goot dit weekend meer dan een half glas bier over zijn hoofd. Onze media wilden aanvankelijk elke twijfel en elke zucht van een analist die anders wilde zijn nog wel eens uitvergroten. Wie anderzijds naar Bayern-aanhangers met hersenen luisterde en wie de reacties van de spelers monitorde, kon niet anders dan vaststellen dat Vince the Prince de nieuwe Koning van Beieren is. Lang niet zo gek als Ludwig II, maar evengoed een Märchenkönig, een sprookjeskoning.

De grote verdienste en de grote groei van de trainer Kompany is dat hij het zogezegd verwaande sterrenensemble van de Rekordmeister mee heeft gekregen in zijn verhaal. In de tien jaar na Pep Guardiola, die in 2016 de club verliet, versleet FC Hollywood maar liefst zeven trainers.

Deze zou wel eens langer kunnen blijven aan de Säbener Strasse en in de Allianz Arena dan zijn leermeester, maar wellicht niet zo lang als die zes seizoenen die Ottmar Hitzfeld tussen 1998 en 2004 uitzong. Daarvoor is Koning Kompany te groot, te goed, te ambitieus. Manchester City of een andere grootheid van het Engelse voetbal, daar ligt zijn lotsbestemming. Hoewel, is FC Barcelona hem als achterkleinzoon van het Cruijffiaans gedachtegoed niet nog meer op het lijf geschreven?

Wat er ook van zij, de trainer Kompany zal nooit meer zonder werk zitten. Hij heeft voor zichzelf een naam gemaakt, meer nog met de manier waarop Bayern zich in de Champions League presenteerde en er vol voor ging, dan met die zoveelste titel in de Bundesliga. Kompany staat voor een positief verhaal en wie ook maar vijf minuten de kans had om met de man te praten, zal dat beamen.

Het was een voorrecht om sportjournalist te zijn geweest in een tijdperk waarin je met inspirerende figuren als Kompany ook nog gewoon kon afspreken.

Een interview in Hamburg? “Kom maar af. Wel een nadeel: ik ben gekwetst. Maar ook een voordeel: ik heb tijd.” Veel later, afgeklopt na een bezoek samen met bondscoach Georges Leekens aan zijn captain in Manchester: “Wil je naar Manchester komen voor een interview? Oké, tof. Regel het maar mijn personal assistant.”

Wat volgde was bij high tea een lang en tof gesprek over het voetbal en het leven, je kon het geen interview noemen, op een locatie met standing door hem uitgezocht. Elk woord goed gekozen, elk woord bruikbaar. Goede antwoorden, diepe inzichten. Toen al, als voetballer. Nu ook als voetbaltrainer. Een nieuwe topcoach is geboren.