Marktplaats.com

Moeilijk te zeggen of er ooit een onzinniger competitie in het leven is geroepen dan de CWC, voluit de Club World Cup. Die begint vanavond (zondagochtend bij ons) in Miami met Al-Ahly uit Egypte tegen Inter Miami uit u-weet-wel, of Emam Ashour tegen u-weet-wel. (Voor wie het niet weet, maar dit toch leest: tegen Lionel Messi.)

Emam Ashour, sterspeler van Al-Ahly, dat is gegoogeld. Het eerste wat op de site van BeIn Sports verscheen, was zijn huidige marktwaarde van 4 miljoen dollar. Daarbij stond vermeld dat met deze competitie dat bedrag zal stijgen. Waarmee meteen de bedoeling achter deze CWC duidelijk is gemaakt: marktplaats.com.

De Club World Cup bestond al, maar was een soort vriendschappelijk toernooi met zeven ploegen waar nauwelijks aandacht aan werd besteed. FIFA-topbons Gianni Infantino gooide het hele concept om en maakte er een vierjaarlijkse competitie van met 32 ploegen van over de hele wereld. Prijzengeld : 1 miljard dollar.

De achterliggende gedachte is dat de FIFA of de wereldvoetbalbond grip wil krijgen op het steeds lucratievere clubvoetbal, dat stilaan ook op een veel hoger tactisch en technisch niveau wordt gespeeld dan het vaak saaie interlandvoetbal. Het is Infantino ook een doorn in het oog dat de Champions League de UEFA jaarlijks klauwen vol geld opbrengt terwijl hij met zijn FIFA alleen winst maakt in de jaren van de ‘echte’ World Cup, die voor landen en voor mannen.

Maar wat kan er nu op tegen zijn om een mondiaal toernooi te organiseren onder clubs van de verschillende confederaties? Bijvoorbeeld dat het niveauverschil tussen Europa en Zuid-Amerika enerzijds en de rest van de wereld daarmee pijnlijk duidelijk wordt aangetoond.

Nog pijnlijker, in alle betekenissen van dat woord, is de belasting van de voetbalspelers. Die van Al-Ahly zullen het niet erg vinden om naast de Egyptische competitie, acht speeldagen ver, en de Afrikaanse Champions League nog wat extra wedstrijden te spelen. Idem voor Urawa Red Diamonds, Auckland City, Inter Miami, CF Monterey en Boca Juniors.

Helemaal anders is het voor Federico Valverde van Real Madrid en Enzo Fernández van Chelsea FC, die voor het einde van het toernooi de kaap van de zeventig wedstrijden in een seizoen zullen ronden met tussendoor twintig intercontinentale trips inclusief jetlags.

Valverde kan uitkomen op 78 wedstrijden en dat zou een nieuw record zijn. Om nooit te vergeten: ooit tikte een Belgische voetballer 72 wedstrijden weg in één seizoen om daarna nauwelijks nog een deuk in een pakje boter te trappen. Dat was Eden Hazard in zijn laatste jaar Chelsea voor hij naar Real Madrid trok.

Alle topsport vraagt het uiterste van zijn atleten en heeft het in zich om de elastiek te rekken tot die breekt, dat is inherent aan een prestatief milieu. Een professionele en door economische wetmatigheden gedreven sportcompetitie heeft daarop geantwoord met een beperking van de belasting. Denk in dat verband aan de Amerikaanse professionele sportcompetities of het tennis, waar topspelers al decennia in discussie gaan over de beperking van het minimale aantal toernooien waar ze moeten aan deelnemen. Dat alles gestuurd door de belangenvereniging van de spelers.

In het voetbal rapporteerde de luid roepende maar weinig beluisterde spelersvakbond FIFPro dat 70 procent van de Europese spelers niet aan de minimale vier weken vakantie en vier weken voorbereiding op het nieuwe seizoen toekomt. Als je weet dat voetbal de enige sport in de wereld is die zijn personeel als handelswaar tegen verkoopwaarde in de boekhouding opneemt, mag het vreemd heten dat niet meer zorg wordt besteed aan het gezond houden van ‘de stock’.

Het kan best dat het een aardig toernooi wordt, met weinig blessures en leuk voetbal, maar er zit alvast één ranzig randje aan deze Club World Cup: de onrust die zich stilaan meester maakt van de stedelijke centra waar veel migranten wonen en waar wordt gevoetbald. Toeval wil nu dat voetbal in de VS vooral een ding is van de latino’s en hispanics en dat die bevolkingsgroepen de meeste al of niet vermeende illegalen tellen.

De ticketverkoop viel tegen in de aanloop naar het toernooi, maar de organisatoren hoopten dat deze week recht te trekken. IJdele hoop. Deze week kwam de mededeling dat Immigration and Customs Enforcement (ICE) en Customs and Border Protection (CPD) de stadionbezoekers als een target beschouwen. Zo bar als het Estadio Nacional in Santiago de Chili in 1973 zal het wel niet worden, maar een eventuele razzia in het Hard Rock Stadium zou aardig in de buurt komen.