Pseudoprestaties

Deze week had deze krant een verhaal over steeds extremer wordende ambities op het vlak van duursport en het gevaar daarvan op de gezondheid van de non- tot middelmatig getalenteerden.

Horen we inmiddels niet te weten dat ‘te’ bijna altijd slecht is? En dat met name onze motor baat heeft bij geregelde, afwisselende maar niet al te zware belasting, vooral niet uren aan een stuk?

De schade riskeert dubbel te zijn. Gewrichten zien af en vooral lopers die genetisch voorbestemd zijn of te zwaar en/of technisch slecht lopen zullen op termijn één of meerdere nieuwe knieën of heupen moeten laten steken. Dat euvel is te repareren en hier te lande ook te betalen.

Daarnaast ziet de motor af en in de leidingen die naar die motor lopen – we hebben het over de kransslagaders en het hart – kunnen verkalkingen optreden. Dat staat dan nog los van de hartritmestoornissen die in verschillende vormen voorkomen en die vooral fietsers/wielrenners lijken te treffen.

Wat zeggen de cardiologen er meteen bij? Het is nog altijd ongezonder níét te sporten dan extreem te sporten. De gezondste optie is zoals hiervoor staat: regelmatig sporten met een afwisselende belasting van lijf, leden en motor én – wordt te vaak vergeten – op de voeding letten.

In België hebben recent een aantal ultrasporters de actualiteit gekaapt. Tandarts Karel Sabbe is de bekendste en spreekt het meest tot de verbeelding met zijn verpulverde records op alle continenten en als zeventiende finisher ooit van de Barkley Marathons, de exclusiefste sportwedstrijd ter wereld.

Marathon Woman en wetenschapster Hilde Dosogne liep vorig jaar elke dag een marathon. Wie een keer een marathon liep en daarna nooit meer kan zich dat niet voorstellen. En nog minder bij wat Matthieu Bonne, ook recordhouder in meerdere ultra-lijstjes, recent presteerde: 485 kilometer lopen in 48 uur.

Je kunt dat gekkenwerk van drie gekken noemen, ze deden het toch maar. Of het gezond is? Voor een klein aantal stervelingen zal het hopelijk niet ongezond zijn. De meesten moeten daar niet aan denken en vooral niet aan beginnen.

Devote bewondering hoeft niet. Dat geldt overigens voor alle sportprestaties. Wat al helemaal niet moet/mag en wat we vooral tot in de eeuwigheid moeten bestrijden, is sportprestaties die geen prestaties zijn op een hoop gooien met echte prestaties.

Het zal wel op een koude steen vallen, maar ik lanceer hierbij een oproep richting de media. Gelieve voor eens en voor altijd de strapatsen van de gebroeders Van Impe, Robert en Arno, niet langer in één adem of in één artikel te vernoemen met de prestaties van de drie die hiervoor staan. En ook Average Rob, alias van Robert Van Impe, niet langer in één fotomontage met Dosogne en Bonne af te drukken.

De gebroeders Van Impe zijn geen atleten. Het zijn hypers van pseudoprestaties. YouTube-fenomenen voor hele generaties sedentairen die de kostbare tijd waarin ze zouden kunnen bewegen doorbrengen met naar filmpjes te kijken van influencers die hen laten geloven dat zij buitengewone exploten leveren.

Het enige dat klopt aan Average Rob is dat adjectief average. Hij is een matig getalenteerde hobbysporter en zijn broertje is volstrekt ongetalenteerd. Dat is te zien The Toughest Footrace on Earth, de film over hun deelname aan de Marathon des Sables. Een generatiegenoot van de Van Impes die van zijn redactie een laptop heeft gekregen en daar stukjes mag op tikken concludeerde dat de broers Van Impe bovengemiddeld grote meneren zijn.

Pseudosporters, dat zijn het. Mijn ongetalenteerde buur die op zijn veertigste was beginnen te sporten heeft drie keer na elkaar de Marathon des Sables uitgelopen. Gelopen, niet gewandeld. En dan die Ironman van de YouTube-broers. Arno Van Impe deed er dik vijftien uur over en Robert Van Impe twaalf en een half uur.

Als u zegt ‘doe het hen maar na’, ik weet wat twaalf en een half uur waard is. Ik deed even lang over mijn (enige) Ironman. Als 53-jarige aan schouder, rug en knie geblesseerde ex-volleybalspeler. Blij dat ik het heb gedaan, zelfs een beetje trots, dat wel, maar het stelt als prestatie echt helemaal niks voor.

De broers Van Impe hebben zich nu een nieuw doel gesteld. Ze willen de Olympische Spelen halen. Ik dacht meteen aan de Special Olympics, waar ze bepaald niet kansloos zouden zijn, maar neen, ze willen naar de echte Spelen, die van 2028. “Ik geloof oprecht dat er een discipline is waar we nét goed genoeg in kunnen worden”, zegt Rob.

Onaangepast duursporten is slecht voor het hart, maar was het al bekend dat je er ook hersenverdwazing van kan krijgen?