Red Flames

De Red Flames hebben vrijdagavond laat een complete blamage voorkomen door in hun derde en overbodige wedstrijd te winnen van Portugal.

De Red Flames, dat is Belgiës nationale vrouwenvoetbalploeg en die waren op het voorbije Europese kampioenschap aan de slag. Dat ‘voorbije’ slaat in de eerste plaats op de Belgische deelname. Het toernooi zelf komt nu in de knock-outfase en gaat nog wel even door. De finale wordt op zondag 27 juligespeeld, als ook de Tour de France zijn beslag krijgt.

Dat allemaal zonder de Red Flames, die in de poulefase na laat verlies tegen Italië (0-1) en een zeperd tegen Spanje (6-2) waren uitgeschakeld. Portugal werd wel geklopt (1-2), maar op dat moment was zowel Portugal als België zeker van een retourticket.

Dat kan gebeuren. In een eindtoernooi met maar zestien ploegen en geen incentives voor de beste derdes zouden ook de Rode Duivels zomaar kunnen sneuvelen. Anderzijds haalden de Red Flames in de vorige editie (2022 in Engeland) wel de kwartfinales. Daarin verloren ze door een Zweedse goal in blessuretijd. In de poule hadden ze drie jaar geleden nipt van Frankrijk verloren, gelijkgespeeld tegen IJsland en met 1-0 gewonnen van Italië.

Dat de Red Flames drie jaar later verliezen van Italië en nu kansloos zijn tegen Frankrijk, en er dus niet bepaald op vooruit zijn gegaan, is niet alleen een vaststelling op papier. Het is een realiteit dat vrouwenvoetbal in de ons omringende landen de laatste jaren ernstiger wordt genomen. De professionaliseringsgolf die door het Europese vrouwenvoetbal trekt, is in België niet eens een rimpeling waard.

Misschien dat het ooit verandert, maar mijn favoriete kijkstuk wordt het nooit, dat vrouwenvoetbal. En ik ben niet alleen, als ik de reacties hoor en lees. Dat doet hier niet ter zake. Smaken verschillen en die 230.000 kijklustigen die op 3 juli op België-Italië afstemden hebben ook het recht om ernstig te worden genomen. Niet het minst geldt dat voor de speelsters die hun stinkende best doen. Overigens zakte dat kijcijfer vreemd genoeg naar slechts 160.000 voor de toch wel erg cruciale tweede wedstrijd tegen Spanje.

Of dat ‘ernstig nemen’ ook inhoudt dat VRT Canvas in plaats van een mooie natuurdocu de noordse clash Noorwegen-IJsland uitzendt, is een aparte discussie waard. Het is alvast koren op de molen van de critici die vinden dat vrouwenvoetbal ons in de maag wordt gesplitst.

Wat successen losmaken, dat leerden de Belgian Cats (dat is de nationale ploeg in het vrouwenbasketbal) ons op het recente EK. België speelde daar de halve finale tegen Italië op vrijdagavond voor 354.000 kijkers. De finale op zondag tegen Spanje haalde er 825.000 en was daarmee die week het op één na best bekeken programma in Vlaanderen.

De Red Flames wilden op hun EK verder surfen op het enthousiasme na de prestaties van de Belgian Cats. Dat is niet gelukt. De Flames mogen blij zijn als ze hun twintigste plaats op de FIFA-ranking behouden. Ter vergelijking: de Cats zullen bij de nieuwe FIBA-ranking wellicht bij de eerste vijf staan. De Yellow Tigers (dat zijn dan weer de nationale volleybalvrouwen) staan op achttien, maar staan vijf plaatsen te laag.

Vrouwenbasketbal en nog meer -volleybal zijn wereldwijd veel breder uitgerold dan vrouwenvoetbal. In theorie zou het makkelijker moeten zijn om in voetbal flinke progressie te maken, zeker met België, de tiende voetbaleconomie op mondiaal vlak. Als de Rode Duivels in hun FIFA-ranking op acht staan, is er geen enkele goede reden waarom het Belgische vrouwenvoetbal zo achterop zou moeten hinken.

De vrouwelijke voorzitter van de Belgische voetbalbond hebben we nog niet gehoord over de Red Flames. Die heeft het vast te druk met haar mandaat bij de FIFA, waarvoor ze 250.000 euro vangt. De CEO van de voetbalbond, Peter Willems, raakte niet verder dan de gemeenplaats dat de Beneliga van onder het stof moet worden gehaald.

Moeilijk is het niet hoor, dat vrouwenvoetbal in België een duw in de rug geven. Van de voetbalwereld zelf zal het niet komen. De nationale overheid heeft dan weer alle tools in handen, niet het minst met de 200 miljoen euro aan lastenverlagingen die ze het profvoetbal jaarlijks schenkt.

1. Verplicht elke profclub om een vrouwenploeg in leven te houden met minstens twintig minimumcontracten en een werkingsbudget dat minstens de helft bedraagt van het jeugdbudget.

2. Organiseer een competitie waarin talentontwikkeling centraal staat en verliezen niet tot sportieve en economische drama’s leidt.

3. Profclubs die weigeren om een vrouwenploeg op te richten betalen voortaan de volle pot aan belastingen en sociale lasten op hun mannensalarissen.