Mayonaise

Zou dit geen idee zijn? België-Zuid en België- Noord nemen het vooraf tegen elkaar op – dat mag op de Heizel, zo moeilijk doen wij in het noorden niet – en bereiden elk van hun geselecteerde atleten voor op de kampioenschappen, volgens de eigen filosofie. Zelfde vlag, maar eigen vlucht, eigen omkadering, eigen atleten, eigen geld, eigen visie op topsport. Hoe dat dan moet met de estafettes? Dat zal tijdelijk een dingetje zijn, maar als u de sportgeschiedenis er zou op naslaan, zult u merken dat gescheiden delegaties uit eenzelfde ‘land’ (Tsjechië en Slovakije na de splitsing en Oost- en West-Duitsland voor de hereniging) beter presteerden dan samen.

Voor de Belgische atletiek is dat misschien een oplossing, want hoe het verder moet na de wereldkampioenschappen is niet geheel duidelijk. Alle gekheid op een stokje, bovenstaand scenario is niét het antwoord op het treurspel (zie ook de zaterdagkrant) dat in Tokio werd opgevoerd. Maar wat dan wel?

Tot dit weekend leek het probleem zich te beperken tot een zure oprisping van Nafi Thiam. De drievoudige olympisch kampioene had sinds haar derde olympische titel in Parijs nog geen deuk in een pakje boter gesprongen, gegooid of gelopen en daar kwam in de directe aanloop naar Tokio ’25 weinig verandering in.

Het gezeur over pesterijen klonk dan ook een beetje als de vlucht vooruit, en dat werd bevestigd op dag één. In het laatste nummer van de meest compacte en belastende zevenkamp ooit finishte ze als allerlaatste, in een voor haar beschamende tijd. Haar eerdere prestaties die dag waren nog als redelijk te kwalificeren, maar Anna Hall was wel al gaan vliegen.

Je moet je afvragen waarom Thiam zich in een postolympisch jaar überhaupt al meteen weer in de strijd wilde gooien. Haar laatste hoogtepunt zou in het preolympisch jaar ’27 en olympisch jaar ’28 moeten liggen. Als er nu één recht had op een sabbatjaar, dan was zij het wel.

Het antwoord is simpel: inkomsten veiligstellen. Thiam heeft verzekeraar AXA, automerk Polestar, sportmerk Nike, horlogemerk Richard Mille en energiedrank Red Bull waar ze schatplichtig aan is. Schatplichtig in de betekenis dat ze haar willen zien en bij voorkeur willen zien presteren.

Bovendien trekt ze ook nog een salaris van ADEPS en collecteert ze her en der werkingsbeurzen voor haar trainingen en haar omkadering. Dat ze op de payroll van de Franstalige overheid staat, is een niet te verdedigen anomalie. Een topsportsalaris van de overheid (ADEPS, Sport Vlaanderen) is een hulpmiddel, noem het gerust een subsidie en subsidies dienen om in te grijpen waar de markt faalt. Nafi Thiam heeft dat salaris niet nodig met inkomsten van meer dan een half miljoen per jaar.

Van pesterijen was dus geen sprake, aldus bij monde van de voorzitter van de Franstalige atletiekbond LBFA, Jessica Mayon, die zo haar topatlete in de wind zette. Dat was vorige week. Ongetwijfeld heeft daarna de Leopold II-laan (hoofdzetel ADEPS) gebeld. En omdat Mayon en co. ook door ADEPS worden betoelaagd en betaald, en ze de perceptie tegen had, maakte Mayon een bocht van 180 graden.

Dit weekend luidde het plots anders. “Er waren er die Thiam niet wilden selecteren.” Lees: laat ik de Vlamingen onder de bus gooien. Dat ene zinnetje werd na dat ene beeld (de kine van Thiam op de stoep) de leading story bij de meegereisde media die wel vaker opschrijven en herhalen wat het beste bekt en de meeste clicks oplevert.

Mayon heeft als co-voorzitter van de uitgeholde Belgische atletiekbond in de raad van bestuur zelf mee beslist over de veelbesproken code of conduct waarmee de heisa begon. Vervolgens werd de chef de mission (Rutger Smith) de wei in gestuurd om de atleten te laten tekenen.

Bij sommigen werd de arm net niet omgewrongen, maar ze tekenden. Alles oké, tot bleek dat Thiam een uitzondering zou krijgen. Waarom Thiam en haar dikke sponsors wel en pakweg een Alexander Doom en zijn kleine geldschieters niet? De kans dat AXA de godin Thiam aan de kant zou schuiven omdat AG tijdens het WK haar foto zou gebruiken, was ook zonder haar vroege exit onbestaande.

De chef de mission (een rechtlijnige Nederlander) was nog maar net gewend geraakt aan de soms kromme Vlaamse manier van handelen, maar de windhaantactiek van de Franstaligen was de druppel te veel. Hij gaf zijn opdracht terug en bleef thuis.

Het zou Vlaams voorzitter Gery Follens (ook in Tokio en co-voorzitter samen met Mayon) sieren als hij de Vlaamse versie van de feiten uit de doeken zou doen, maar hij doet er voorlopig het zwijgen toe. Hij en Sport Vlaanderen hebben nu één opdracht: zorgen dat de mayonaise van Mayon niet pakt.