Treurspel in Tokio

Als de Amerikaanse zevenkampster Anna Hall geen foute sushi heeft gegeten gisteren na de competitie, loopt ze vandaag ongehinderd naar de gouden medaille op dit WK. Van de Nafi Thiam van dag één hoeft ze alvast niet bang meer te zijn.

Die haalt niet het olympische niveau dat we van haar gewend zijn. Halfweg is 336 punten het verschil tussen Hall en Thiam. De Belgische staat op een voor haar erg ongewone zesde plek na de eerste zevenkampdag. Zelfs dat podium halen wordt nog een dingetje.

Er zullen er een paar in de top van de Ligue Belge Francophone d’Athlétisme (LBFA) en Belgian Athletics een zucht van verlichting hebben geslaakt. Aan hun pesterijen (aldus het kamp-Thiam) zal het niet hebben gelegen.

Met name die bedroevende 25.52 op de 200 meter − een seconde trager dan gewoonlijk − kan niet worden verklaard door mentale problemen. Wat er goed, fout en een beetje scheef ging in de eerste vier proeven, dat kwamen we van haar niet te weten.

Het gebeurt wel meer dat ze de mixed zone tussen de twee dagen mijdt als de pest, maar als Thiam vanavond (deze namiddag) haar uitleg zal doen, kan ze het gehannes met de atletiekautoriteiten niet inroepen om haar nederlaag te verklaren. Komt ze er toch op terug, dan zal ze erg ongeloofwaardig klinken.

Anna Hall is de nieuwe standaard in de zevenkamp, nadat Nafi Thiam dat bijna negen jaar lang is geweest. Dat is geen schande. Hall haalt een constant niveau dat Thiam nooit heeft gehaald en dat ze misschien in haar beginjaren ooit had kunnen bereiken, als ze toen adequaat was begeleid door verschillende specialisten.

Of zijzelf, dan wel haar trainer van toen Roger Lespagnard die boot hebben afgehouden, of allebei, zullen we misschien ooit te weten komen als ze haar memoires schrijft. Vaststaat dat iedereen met kennis van speerwerpen haar techniek van toen een bijna garantie op een blessure noemde. Wat ook gebeurde en waarna ze nooit meer haar niveau van 2017 haalde.

Gedane zaken nemen geen keer, Thiam heeft drie olympische titels, twee wereldtitels en drie Europese. Dat doet niemand haar na. In Europa blijft ze in haar specialisme zevenkamp nog wel even de maat der dingen, gezien de bloedarmoede in de meerkamp, misschien wel tot er bij haar een been of arm afvalt.

Afgezien van haar eigen conclusie na haar troonsafstand als koningin van de zevenkamp, zou het goed zijn als er lessen worden getrokken uit het treurspel dat een deel van de Belgische delegatie in Tokio heeft opgevoerd. Wat ook de reden is, wat ook de achtergrond, of de context, eventueel het verleden, een slimme bond zorgt voor de best mogelijke omkadering van het koninginnenstuk van de delegatie.

Dat de fysio van Thiam geen pasje kreeg voor het trainingsveld is beschamend, welke uitleg daar ook voor wordt verzonnen. Een grote blunder die uiteraard werd overbelicht door het kamp-Thiam en gretig opgepikt door de media. Een drievoudig olympisch kampioene die op het trottoir wordt behandeld door haar fysio was een sterk beeld waartegen geen communicatie van welke bond ook het kon winnen. Een slimme bond vermijdt dat soort toestanden.

Een slimme bond zorgt ook voor een vaste lijn met Thiam en co., meer met co. dan met Thiam desnoods. De atlete is groot geworden door haar ding te doen op haar manier en communicatie is nu eenmaal niet haar fort, hoewel ze in de aanloop naar Tokio wel een aantal keer opvallend spraakzaam was.

In Tokio nam ze de gelegenheid te baat om de bond te beschuldigen van pesterijen, oud en nieuw zeer. Dat had allemaal met haar entourage moeten zijn doorgesproken, op voorhand en ver weg van de procedures die gelden voor standaardatleten. Thiam is niet standaard. Ze heeft truken en grillen (aldus de bobo’s) maar ze heeft nog meer prijzen.

In hoeverre haar entourage − lees haar management − de zaken op de spits heeft gedreven, zullen we dat ooit te weten komen? Voor het imago van de bonden zou het goed zijn als alle stappen om tot een vergelijk te komen openbaar worden gemaakt.

De code of conduct werd als een commercieel wurgcontract weggezet, terwijl de LBFA en Belgian Athletics daarin niet verder gingen dan pakweg het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité (BOIC) vorig jaar rond Parijs. Als het klopt dat Thiam alleen in de week van het WK in Tokio geen reclame-uitingen kon voeren met haar eigen sponsors, ter bescherming van die van de atletiekbond, dan was dat een redelijk verzoek.

Dat verandert niks aan de sportieve conclusie na dit WK: als ze naar L.A. ’28 wil, met een redelijke kans op succes, moeten Thiam en co. terug naar de tekentafel.