De Ketting van Sir Bradley

Aan de uitgeverijen: wilt u voortaan boeken die u als belangwekkend promoot uitbrengen in het begin van de week, hooguit in het midden, maar nooit aan het eind?

Als een mens – en een journalist is dat ook – aan het uitbollen is van weeral eens een zware week is het uitermate vervelend om op vrijdagavond laat nog een boek te moeten downloaden. Natuurlijk speelt fomo hier een centrale rol, maar het plan was niet om op zaterdag ten behoeve van dit stukje nog een heel boek te lezen, al is doorbladeren een betere omschrijving.

Aan de sportsterren: u hebt recht op één biografie. Misschien twee als u het waard bent om tussentijds te worden geboekstaafd. En in die biografieën, wilt u dan meteen alles op tafel gooien? Niet zoals Thomas Dekker, die in zijn eerste boek te weinig tot helemaal niks losliet en in zijn tweede boek veel te veel. Zich afrukkende ploegmaats, dat hoeft ook niet.

Randverzoekje meteen: gedraagt u zich eens een beetje meer tijdens en na uw carrière, probeer bijvoorbeeld eens wat evenwicht in te bouwen. Als het plegen van en later schrijven over uw uitspattingen de bedoeling is om ons een afkeer te laten krijgen van topsporters, dan bent u goed op weg.

We herhalen: hooguit twee biografieën dus en zeker geen vijf zoals van en over Bradley Wiggins, van wie ik The Chain vrijdag via Amazon aankocht. Prijs: 27 euro, en dat voor een e-versie. Eerder verschenen van hem al My Time, In Pursuit of Glory, My Hour en My Story. Nu dus The Chain.

Dé vraag: heeft hij iets nieuws te melden? Ja en neen, al heeft één Britse zelfverklaarde onderzoeksjournalist het wel over een explosieve onthulling. Dat gaat over de veelbesproken jiffy bag, het mysterieuze pakketje met medicatie dat ooit door Team Sky of British Cycling – die private entiteit en de staatsploeg liepen naadloos in elkaar over – zou zijn besteld. Door de Britse tabloids is dat retroactief onmiddellijk in verband gebracht met de Tour-overwinning van Wiggins in 2012.

Al die tijd ging het gerucht dat het zou gaan om een corticosteroïde, waar hij omwille van zijn seizoensallergie een attest voor had, maar er waren geen sporen terug te vinden van die bestelling, dus bleef het een flou verhaal. Nu zegt Wiggins dat het pakje niet voor hem was, maar dat hij bijna zeker weet dat het testosteronpleisters bevatte. Hij geeft ook niet aan voor wie het was bestemd, maar je kunt tussen de regels lezen dat hij denkt in de richting van de wielerbaanploeg, wellicht de sprinters.

Een andere onthulling zijn de details over zijn eerste trainer Stan Knight, die hem heeft misbruikt. De man is in 2003 overleden, de boulevardpers deed het af als verzinsels, maar na Wiggins’ getuigenis zijn nog andere slachtoffers op het voorplan getreden. Voor ‘Wiggo’ was dat het begin van wat hij de ketting (the chain) noemt van gebeurtenissen die zijn leven hebben gedefinieerd.

Vervolgens: de vertroebelde relatie met zijn vader Gary tot en met diens dood in januari 2008 in Australië. Het was moord, zegt Bradley, maar daar is geen bewijs voor. Vervolgens zijn Tour-overwinning in 2012 en de ook al troebele relatie met Chris Froome, recent bijgelegd.

Later zijn scheiding van zijn eerste en tweede vrouw en de relatie – ook even gebrouilleerd – met zijn kinderen. Ten slotte: zijn faillissement. Dat alles ten gevolge van massief cocaïnegebruik. “Ik snoof lijntjes op mijn olympische medailles.”

Zit er iets Belgisch aan zijn verhaal? Jawel. Gent en vooral later zijn liefde voor de Ghent Six Days en Het Kuipke, waar hij zijn pa terugzag, komen er vaak in voor. Een leuk detail is alvast dat hij aanvankelijk gewoon Belg was, want geboren in Gent. Vanaf zijn zesde werd hij Brit. We hebben een Tour-winnaar gemist, dat is het minpuntje van het verhaal, maar tegelijk zijn we gespaard gebleven van heel wat onnodig drama. Eén VDB volstaat.

De moeder van Wiggins zou hem tot Brit hebben genaturaliseerd omwille van de verplichte legerdienst die in ons land nog steeds geldig was. Maar, zo schrijft Wiggins in het boek, dat verhaal klopt niet, want ik heb later gehoord dat die legerdienst al in 1972 was afgeschaft. Wat dan ook weer niet klopt, want de Belgische verplichte dienst is pas in 1992 opgeschort.

Opvallend is wel weer – na Jan Ullrich – de rol van Lance Armstrong. De verguisde superheld boekte hem een vlucht naar Colorado. Toen een dronken Wiggo daar wonder boven wonder was geraakt, nam Armstrong hem in huis en zette hem op een dieet van sport en gezond eten. Zo kwam hij weer boven water en is hij nu al anderhalf jaar zonder drugs of alcohol. Toch een lezenswaardig verhaal, zelfs op zaterdag.