Remco RIP

Remco Evenepoel heeft zaterdag zijn laatste koers in dienst van Soudal-QuickStep gereden. Hij kan met zijn pas afgestudeerde Oumi een welverdiende vakantie nemen en hopelijk op reis gaan. Zeven jaar heeft hij voor de ploeg(en) van Lefevere gereden.

Zeven! Het is alsof hij er gisteren kwam aanwaaien. Die zeven seizoenen leverden in 2019 een eerste grote overwinning in de Clásica San Sebastián op, gevolgd door twee monumenten – twee keer Luik-Bastenaken-Luik – en één grote ronde, de Vuelta. Daarnaast veel kleinere rondes en Belgische, Europese en wereldtitels op de weg en in het tijdrijden, en dubbel olympisch goud.

Ogenschijnlijk verloopt de scheiding ordentelijk en berusten alle partijen in de royaal afgekochte vrede. De toekomst zal het uitwijzen of het Remco RIP wordt. Oud zeer is er zeker. Niemand is vergeten hoe drie jaar geleden pa Evenepoel al een rondje liep langs enkele koersprominenten met de vraag voor welke ploeg zijn zoon zou moeten rijden om de Tour te winnen.

Dat was in augustus 2022. Een maand later werd Remco Evenepoel wereldkampioen in Wollongong, waar hij in de aanloop naar de wedstrijd luidop piekerde dat hij van ploeg moest veranderen. Dat het nog drie jaar duurde voor Red Bull-Bora-Hansgrohe hem kon losweken uit Wevelgem, daar is maar één uitleg voor: de gewezen boekhouder Lefevere weet hoe hij een contract moet betonneren.

Het WK van Wollongong, waar favoriet Mathieu van der Poel haast in de cel belandde, is vooralsnog de enige wedstrijd die Evenepoel won en waarin ook ene Tadej Pogacar meereed. De Sloveen werd er zeventiende in het peloton dat op 2:21 van de Belg over de streep rolde. “Saaie wedstrijd op een saai parcours”, foeterde Pogacar laatst nog.

Er was nog één wedstrijd waarin Evenepoel won mét Pogacar aan de start. Dat was Luik-Bastenaken-Luik in 2023. Alleen reed de Sloveen toen niet uit omdat hij vroeg in de wedstrijd in een put reed, viel en daarbij zijn hand brak.

Zaterdag zei Evenepoel dat zijn palmares er nog mooier zou uitzien als er geen Pogacar was. Er zo maar vanuit gaan dat tweede plaatsen zonder Pogacar eerste plaatsen zouden zijn geworden, is kort door de bocht.

Evenepoels winstkansen zouden zonder Pogacar zijn gestegen, maar de wedstrijden zouden ook anders zijn verlopen, wellicht veel opener en minder voorspelbaar. Niet zeker of de – excuseer – chaoot Evenepoel genoeg koersslim geweest zou zijn om die naar zijn hand te zetten. Het omgekeerde is wel zo goed als zeker: Evenepoel heeft zijn mooiste koersen gewonnen omdat Pogacar niet meereed, zoals bijvoorbeeld op de Olympische Spelen.

Evenepoel verlaat ook zijn trainer Koen Pelgrim die hem zeven jaar schema’s stuurde en hem bracht waar hij nu staat. Hij rekent op zijn nieuwe trainer Dan Lorang om de kloof met Pogacar te dichten. Dat is geen geschenk voor de 45-jarige Luxemburger.

Er is meer dan één kloof, waarover hebben we het? Die in het groterondewerk? Vergeet het. Dat is geen kloof, maar een ravijn. Die in het klassieke werk? Die is kleiner, maar of die zomaar te overbruggen is en of je dat wel moet willen, daar zullen de specialisten het nooit over eens geraken.

Trainingsleer is complex, maar het is ook geen combinatie van raketwetenschap en hersenchirurgie. Wat die trainers doen, is ongeveer hetzelfde. Ze testen de atleet op zijn verschillende drempelwaarden en stellen op basis daarvan trainingsschema’s op in functie van de doelen.

Wat heeft Remco Evenepoel niet, dat Tadej Pogacar wel heeft, behalve dat gigantische verschil in mentale sterkte en rust? Het is duidelijk dat hij minder lang zijn hoogste wattages kan trappen. Toen zaterdag in ‘Lombardije’ Jay Vine op kop begon te sleuren, reed Evenepoel al met zijn shirt open. Hij deed nog wel even alsof het hem niet veel deed door ostentatief zijn bril op zijn helm te zetten, maar zijn mimiek was toen al die van een vis die het droge zag aankomen.Toen Vine met een elleboog zijn baas aanmaande om er een lap op te geven en zelf aan de kant ging, gaf Remco Evenepoel geen krimp. Hij reed gewoon door, deed alsof hij niks had gezien en Pogacar niet meetelde.Ik wens de trainer succes die met Evenepoel aan de slag gaat om die kloof dicht te rijden. De ‘conditie’, om een onwetenschappelijke term te gebruiken, bestaat niet. Er zijn meerdere ‘condities’ en die zijn communicerende vaten. Breng je de ene op een hoger niveau, dan gaat dat meestal ten koste van de andere.

Evenepoel staat op een kruispunt in zijn carrière: hij wil ergens nóg beter in worden, zonder ergens anders slechter in te worden. Als dat verkeerd wordt aangepakt, is hij terug naar af.