Achteraf-uitleggers

Weekendsportkrant 1.

Twee pagina’s interview met een technisch directeur van een voetbalclub, gevolgd door een halve pagina over een assistent-coach.

Iets verder: bijna dubbele pagina met de recentste ex-trainer van de regerende kampioen.

Aan het eind: een column over trainers.

Weekendsportkrant 2.

Na wat onzin over wielerprijzen waar geen kat nog interesse in heeft, al helemaal de renners zelf niet (ten bewijze het afgelaste gala), een interview van twee pagina’s met een trainer.

Iets verder: een goed verhaal – elk verhaal over hem is goed – over de trainer van Bayern München, dat is een Belg.

Volgende pagina: een verhaal over de recentste ex-trainer van de regerende kampioen.

Dat laatste onderwerp is niet het enige wat de twee sportkaternen met elkaar gemeen hebben. Beiden besteden ze aandacht aan Marc Overmars, technisch directeur van Antwerp, al verschilt de insteek meer dan lichtjes.

In de ene krant staat hoe hij met zijn verzwakt hart voor Antwerp heeft gekozen en wordt terloops vermeld dat er een boek is verschenen waar zijn dickpic-schandaal van bij Ajax “weer eens wordt opgerakeld”.

Niet zo in de andere sportkrant. Er was meer aan de hand dan een dickpic, aldus het boek, het ging over driehonderd pagina’s expliciete teksten aan Ajax-personeel. Het heeft er alle schijn van dat die driehonderd pagina’s berichten de echte redenen zijn om niet meer terug te willen naar Ajax en niet dat zijn geteisterd hart zich beter zou voelen op de Bosuil.

Maar nu de hamvraag van dit stukje: hoe komt het dat we in de weekendkranten nooit meer dubbele pagina’s lezen met iemand die een hoofdrol zou kunnen spelen in de speeldag die eraan komt? Een gesprek met of een verhaal over een voetballer dus, en als het even kan geen meeloper maar een bepalende speler.

De fixatie op trainers en aanverwanten is ontstaan in het tweede decennium van deze eeuw. Nog niet zo heel lang geleden zou je in die sportkaternen verhalen hebben gelezen met Bryan Heynen, Thorgan Hazard, Hans Vanaken en anderen. Nog niet zo heel lang geleden kon je gewoon naar een midweektraining gaan, bij voorkeur als het zonnetje scheen, en daar een uurtje of wat rondhangen om daarna een speler aan te schieten.

Of hij tien minuutjes had. Die had hij meestal. Bij een koffie of wat fris. En dan had jij je verhaal, want die tien werden vijftien minuutjes en soms het dubbele. Met de introductie van gesloten trainingen, persattachés en woordvoerders is dat veranderd. Die moeten hun salaris waarmaken en dat doen ze door controle uit te oefenen op wat verschijnt.

O wee de media die daar niet in meegaan. Dan wacht de zwarte lijst of de interview-vergeetput. Vandaar het overaanbod trainers op de sportpagina’s. Wekelijks worden die naar een perszaaltje, soms een heus auditorium gesommeerd om daar hun visie op de aanstaande wedstrijd te geven. Soms kun je hen ook langer spreken. Soms.

Ach, trainers. Net als analisten zijn het hineininterpreteerders, achteraf-uitleggers van iets wat niet liep zoals het vooraf door hen was voorspeld. Soms vloeien trainers en analisten in elkaar over: dat zijn de Hein-interpreteerders.

Een mens heeft bij voorkeur zo weinig mogelijk gemeen met Bart Verhaeghe, maar met de inwisselbaarheid van trainers heeft hij een punt. Formeer, koop desgevallend een wel gevoede, goed opgevoede, uitgekiende groep talenten, betaal die degelijk, en iedere aap met een hoedje en een tactisch bord zal zijn wedstrijdjes winnen.

Uiteraard zijn er trainers die meer kunnen dan anderen, die het keer op keer waarmaken. Of die spelers beter maken, de zogeheten teachers, immens respect voor dat slag. Anderen vallen dan weer ongenadig door de mand als ze na jaren triomferen met een uitgekiende groep talenten een net iets mindere verzameling in handen krijgen.

Die kunnen zich daarna alleen nog interessant maken door raar uit de hoek te komen. Denk in dat verband aan José Mourinho. Tot welke categorie Arne Slot behoort, de jury is er nog niet uit. Liverpools wondercoach van vorig jaar werd meteen kampioen nadat de vorige wondercoach was vertrokken. Hij werd net niet heilig verklaard.

Zes maanden verder is Slot de kop van Jut, past zijn voetbal niet bij de club aldus de professionele achteraf-uitleggers en moet hij zich zorgen maken nadat hij zes van zijn laatste zeven competitiewedstrijden heeft verloren. “You’re getting sacked in the morning”, zong de Kop hem toe.

In het verlengde daarvan, Vincent Kompany bij Bayern München: toptrainer of tijdelijk eigenaar van een dikke konijnenpoot? Ik wil het eerste geloven, maar zie, zaterdag 0-2 na twintig minuten. Uiteindelijk wel 6-2. Vooralsnog een toptrainer.