Waarom ik niet warm ben geworden van die maand in Rusland, tijdens de voorbije worldcup, is niet helemaal duidelijk. Tenslotte was de derde plaats van de Rode Duivels historisch, althans binnen de context voetbal. Het kan aan het logies hebben gelegen. Misschien lag het aan het land. Wellicht ook aan de journalistiek die daar moest worden bedreven.

Speler 1 dient zich aan op de persconferentie. Krijgt vragen. Antwoord: meu. Speler 2 komt. Krijgt vragen: meu. Dan komt de coach. Krijgt twee keer zoveel vragen en antwoordt: meu, meu. Dat alles nadat de pers welkom was om de intrede op het oefenveld en de opwarming vijftien minuten lang te volgen. Vervolgens houden de mooie jongens van de tv stand-ups en zeggen: meu, meu, meu.

Misschien was dit een beetje een lange intro om u mee te delen dat ik het heb geprobeerd, maar dat het weer niet is gelukt: warm worden. Deze keer van de Nations League, die helemaal nergens om gaat, toch niet als je België bent. Tenzij we ons niet gewoon kunnen plaatsen voor het EK van 2020, dát zou pas een verhaal zijn.

Let nu goed op, want het wordt een beetje ingewikkeld. Er worden de volgende maanden twee Europese competities door elkaar gespeeld: die Nations League en vanaf de nieuwe lente beginnen ook de kwalificaties voor het EK 2020. Daar doen 55 landen aan mee, net als aan de Nations League.

De Nations League heeft de 55 onderverdeeld in zeer goede voetballanden (divisie A), goede, minder goede en slechte (divisie D). Alleen de twaalf landen uit divisie A (waaronder België) kunnen de Nations League winnen. De rest doet mee om te promoveren of te zakken. Zo zakken de vier slechtste van divisie A naar B en de vier beste van B gaan volgend jaar naar A.

O ja, ook dat nog: elke divisie is onderverdeeld in vier groepen. België speelt in zijn groep twee keer (uit en thuis) tegen IJsland en Zwitserland. De winnaars van de vier groepen van divisie A spelen in juni van volgend jaar in een final four om de eindwinst en die levert niks op, behalve geld voor de bond (en dus voor de spelers).

Met die groepsfase zijn we al klaar in november van dit jaar en in maart van 2019 gaat alweer de kwalificatie voor het EK van start en die duurt tot maart 2020. Nu wordt het helemaal ingewikkeld: twintig landen kunnen zich hiervoor plaatsen en wie daar niet is in gelukt en toch goed zijn best heeft gedaan in de Nations League (dat is wat kort door de bocht, op Wikipedia vindt u de hele uitleg) mag nog eens een gooi doen naar de resterende vier EK-tickets in de Nations League play-offs, die in maart 2020 worden gespeeld.

“Wij willen de Nations League winnen”, zei recordinternational Jan Vertonghen van de week. Dat is de meu waar ik het over had. Eigenlijk had hij willen zeggen: “Zijn ze gek geworden, nóg een toernooi met inzet erbij, worden we al niet genoeg belast?” En nog: “Als we niet oppassen en we winnen te veel, mogen we nog eens in juni opdraven voor een stage en die final four, waar we niet eens het beleg op onze boterham mee verdienen.”

De Nations League is een amechtige poging van de Europese voetbalbond UEFA om grip te krijgen op een serie vriendschappelijke landenwedstrijden waar ze tot nog toe zelf niet beter van werd. Mooi meegenomen: de Nations League is een tegenzet tegen de FIFA, die vindt dat één WK elke vier jaar niet volstaat en denkt aan formules voor meer mondiaal interlandvoetbal, waar zij beter van worden. Niet onbelangrijk misschien, van de Nations League worden de voetballers niet beter.

Gezapige oefenpartijtjes tussen twee landen die afspraken maken over hoeveel spelers ze zullen wisselen (en soms hoeveel goals er mogen vallen) zijn nu vervangen door wedstrijden met inzet, weze het dan voor kruimels. Coaches zullen die willen winnen omdat ze daarop worden afgerekend, en daarom zullen coaches ook niet onvoorbereid aan de start willen komen. Dat kon je donderdag al zien bij Duitsland-Frankrijk: saai, gesloten voetbal. Löw mag niet meer en Deschamps wil nooit meer verliezen in een wedstrijd met inzet. Dus: 0-0.

Neem nu de Rode Duivels. Behalve vier keer tegen Zwitserland en IJsland deze herfst in die Nations League spelen ze ook nog
eens vriendschappelijk tegen Nederland in oktober. En omdat Roberto Martínez graag nog eens een troepenschouw hield voor die levensbelangrijke maar bepaald onzinnige Nations League, die dinsdag voor de Rode Duivels van start gaat met IJsland-België, werd gisteren vriendschappelijk gevoetbald in Schotland. Verliezen was geen optie. En zo houdt het nooit op.

DE UITVERKORENE

Chris Van Puyvelde is technisch directeur van de Koninklijke Belgische Voetbalbond en de eerste baas van Roberto Martínez. Hij is lovend over de bondscoach.

Al in maart van dit jaar sprak Van Puyvelde de gevleugelde woorden “we zouden Martínez moeten kunnen verlengen” en werd daarvoor gekapitteld in de media omdat het leek alsof hij voor zijn beurt sprak.

Enkele maanden later was het zover. Nog voor de voorbereiding van de worldcup van start ging, tekende Martínez bij tot 2020. Van Puyvelde was een blij man en werd tijdens het WK nog blijer, al was er die ene wedstrijd waarbij de grond onder zijn voeten leek weg te zakken. “Tegen Japan heb ik bij 0-2 een kwartier lang al ons werk van de voorbije twee jaar zien passeren en vroeg ik mij af of het dan echt allemaal voor niks was geweest. En toen kwam de kentering, met de gelijkmakers en de derde goal.”

“We hadden na Marc Wilmots een profiel opgesteld, Mehdi Bayat, Bart Verhaeghe en ik, en daar stonden een aantal dingen in waar we niet wilden van afwijken. Uiteraard moest de nieuwe bondscoach tactisch van wanten weten, dat spreekt vanzelf. Al iets minder logisch was dat we ook verwachtten dat hij zich integreerde in het Belgisch voetbal, dus dat hij hier kwam wonen en ons voetbal leerde kennen. En nóg minder logisch was onze eis om zich ook te integreren in de bondswerking.

“Martínez heeft meer gegeven dan we hem hebben gevraagd. Hij is wekelijks op onze velden te zien, opende zelfs een nieuw veldje bij een provincialer, gaat praten als we hem dat vragen en is bij elke vergadering met trainers als het enigszins kan. Vraag aan het personeel van de bond hoe goed hij hen kent en omgekeerd. Hij kent iedereen bij naam en is echt geïnteresseerd in onze werking.

“Ook tijdens de worldcup heeft hij de staf optimaal aangestuurd. Ik kan niet zeggen of hij een betere coach, dan wel een betere trainer of betere tacticus is. Hij is van alles en hij is bezeten van het voetbal. Praat met hem over tactiek en je oren tuiten. Hij heeft ook oefenstof te koop, weet met verschillende karakters om te gaan en heeft een heel gedurfde visie op voetbal.”

Een Engelse voetballer die in Engeland niet aan de bak kwam, en ook niet in Nederland, en die hartproblemen heeft (gehad), is door Royal Sporting Coucke Anderlecht in de Slowaakse solden op de kop getikt voor 400.000 euro. Toegegeven, kort door de bocht en een beetje onrespectvol voor de speler in kwestie, maar met de aangehaalde feiten is niks mis.

Waar is de tijd dat Emmanuel Sanon, de sensatie van het WK 1974, nadien lekker voor Beerschot kwam voetballen en dat twee van de beste spelers van het beste voetballand van de jaren 70 gewoon in België speelden?

Voor de jongere collega’s: de Haïtiaan Sanon scoorde op dat WK tegen Argentinië en tegen Italië, waarmee hij het legendarisch record van Dino Zoff van 1.142 minuten zonder tegengoal aan flarden schoot. En die Nederlandse dubbele vicewereldkampioenen heetten Arie Haan en Rob Rensenbrink, respectievelijk tussen 1975 en 1983 en tussen 1969 en 1980 te bewonderen in België bij Anderlecht en Standard (Haan) of Club Brugge en Anderlecht (Rensenbrink).

Waar die tijd is? Die tijd is voorbij. Voor eeuwig en altijd. En al langer dan vandaag. Toen hadden sommige clubs maximaal drie buitenlanders in hun basiself staan, vandaag nog gemiddeld drie Belgen.

Gisteren sloot de transfermarkt in België voor inkomende spelers en van de week hebben Belgische clubs nog snel inkopen gedaan. Behalve de overgang van Timothy Derijck van Zulte Waregem naar KAA Gent, betrof het bijna onveranderlijk buitenlanders die instroomden of die binnen België van club veranderden.

Even wat namen: Leon Bailey, Moses Simon, Haris Hajradinovic, Wesley Moraes, Ibrahim Rabiu, Kingsley Madu, Aliko Bala, Samuel Kalu, Rangelo Janga, James Lawrence en Philip Azango. En dan een quizvraag: wat hebben deze spelers gemeen?

Neen, niet dat ze zwart zijn, want Hajradinovic was een hele bleke (ook als speler, maar dat is een ander verhaal) en Lawrence is een Engelsman met rasecht eiland-DNA. Ook niet hun nationaliteit. Juist: de club van herkomst, AS Trencin. Een subtopper in Slowakije met als eigenaar de Nederlander Tscheu la Ling, een sierlijke winger bij Ajax en Oranje in de jaren 80.

De eerste die van Trencin overkwam, was meteen de beste: Leon Bailey, het egootje uit Jamaica, dat van Racing Genk naar Bayer Leverkusen verhuisde voor 13,5 miljoen euro. Hij was de duurste van alle Trencinners maar heeft het meest opgebracht want hij werd gekocht voor tien keer minder. Bailey kwam officieel pas in augustus 2015 in Genk aan, maar eind 2014 was het al duidelijk dat hij die richting uit zou komen. Hij was daar eerder al gepasseerd maar kon niet blijven omdat hij te jong was. In het dossier-Bailey zijn de grenzen van het wettelijke opgezocht en/of opgerekt, laten we het daarop houden.

Begin 2015 landde ook ene Moses Simon in Gent. Om juist te zijn in Spanje, waar Gent op trainingskamp was en hij op het veldje van La Nucia vriend en vijand verbaasde met zijn kwiekheid en passeerbewegingen. Hij zou mee Gent kampioen maken. Simon was niet zo duur als Bailey, maar bracht ook niet zoveel op. Gent had voor Simon in 2015 10 miljoen en meer kunnen krijgen, maar wilde het dubbele. Ze hebben hem deze zomer verkocht voor minder dan de helft. Timing is everything in voetbal: voor de goal én op de kamelenmarkt.

Wesley Moraes van Club Brugge is een Braziliaan, maar komt ook uit Slowakije vandaan. Die moet nog opbrengen en dat zou weleens meer kunnen zijn dan Bailey als hij nog wat vorderingen maakt. Al bij al zullen Belgische clubs tussen januari 2015 en augustus 2018, dat is drieënhalf seizoen, een heel Trencin-elftal hebben getransfereerd.

De hofleverancier uit Slowakije heeft een geprefereerde afnemer: de Koninklijke Atletiek Associatie uit Gent. Azango is de zesde Trencin-speler die in Gent neerstrijkt. Voor de eerste vijf Trencin-spelers heeft Gent 4,15 miljoen neergeteld, als we de kranten en de site Transfermarkt mogen geloven. Die vijf, van wie twee miskleunen, zijn al allemaal weer weg en hebben volgens dezelfde bronnen bij de verkoop 17,1 miljoen opgebracht.

Dat is het Trencin-model ten voeten uit: goedkoop of gratis halen, opleiden en doorverkopen. En dat is ook het Belgisch model: niet al te duur halen en zo duur mogelijk doorverkopen, waarbij Trencin en uiteraard nog wat figuren in de coulissen een stukje van de koek krijgen. Maar van de kleine lettertjes over wie meeprofiteert van transfers mogen wij doorgaans het fijne niet weten.

Ik begrijp de Belgische clubs niet. Als je ziet welke spelers ze zelf gaan halen voor gruwelijk veel geld en soms moeten afserveren met verlies, is het vrij duidelijk dat de meeste clubs niet al te best zijn uitgerust om talent op te sporen, en laat dat een understatement zijn. Trencin heeft dat netwerk blijkbaar wel.

Tip aan de Belgische clubs: stop met spelers van Trencin te kopen, maar haal er de hele scoutingstaf en wat van hun opleiders weg. Waarom niet de hele club kopen? Een duurdere investering dan een speler, maar wel een die lang rendeert. Tel uit je geld: een handvol kraaltjes voor de lokale Afrikaanse voetbalvoorzitter en je bent zelf eigenaar van het nieuwe zwarte goud, zonder tussenpersoon of Slowaaks tussenstation.

Weet u wie nu ongelooflijk baalt na zaterdag? Laurent Denis. Hij heet een topadvocaat te zijn, maar hij kon niet beletten dat Christophe Diedhiou van Moeskroen eind juli vier speeldagen schorsing aan zijn broek kreeg voor een rode kaart. Bij die zitting lag de veelbesproken indicatieve tabel ook al op tafel. Geen Waalse haan die er toen naar kraaide.

Jammer voor Moeskroen en Diedhiou, maar Laurent Denis was vergeten te checken of die was goedgekeurd van Oostende tot Virton en van Doornik tot Maasmechelen en of daarbij de juiste werkwijze was gevolgd. Hij pleitte geen procedure, maar de inhoud en wie doet dat nu nog? Hij pleitte klassiek: dat het allemaal zo niet was bedoeld en dat het veel erger leek dan het wel was en dat zijn cliënt een engel was op en naast het veld en veel blablabla.

Hij haalde zijn slag niet thuis. De strafmaat, weet u wel: zo’n overtreding, zo’n straf, geen willekeur meer.

Bij Standard waren ze slimmer. Daar hadden ze geen zin om Mehdi Carcela te missen. Hij was nu net terug in het nest en het was nog wel zo’n brave jongen en die schorsing van drie speeldagen volgens de nieuwe tabel was overdreven. Standard wist dat er procedureel iets te rapen viel. Onder meer omdat hun voorzitter als enige de tabel niet had goedgekeurd per mail, zoals half augustus was gevraagd door de nieuwe Profliga-voorzitter Marc Coucke. Wat overigens niets te betekenen had, want er bestaat geen vetorecht in de Profliga.

Eigenlijk was die tabel er wel, goedgekeurd en al, en verschenen in Sportleven. Dat heeft Didier Detollenaere van de geschillencommissie hoger beroep voor het profvoetbal niet belet zijn rechterlijke almacht te laten spreken – en ook een beetje zijn buikgevoel: hij blies het boeltje op. Aanslagplegers gingen vrijuit. Dat was niet in het belang van het voetbal, nog minder in het belang van eerlijke rechtspraak in het voetbal, maar wie geeft daar nu nog om?

Uitkomst: voorlopig kunnen de geschillencommissies nog recht spreken zoals ze dat in het verleden hebben gedaan, arbitrair. En op het veld: twee psychopaten – de ene met twee benen vooruit en de andere weeral met een slag in het aangezicht – speelden gisteren vrolijk voetbal tegen elkaar en veertig kilometer verder zat Vadis Odjidja in de tribune zijn straf uit omdat hij vorige week twee keer op een voet van een Eupenaar had gestaan.

Terug naar hoe het begon. In januari van dit jaar besloten de profclubs dat het gedaan moest zijn met die strafbepalingen à la tête du client. Voortaan zou het gaan zoals met verkeersovertredingen: voor elke overtreding een vast tarief. Een werkgroep werd geformeerd: daarin onder meer de CEO van de voetbalbond, Pierre François (de directeur van de profliga) en ook Johan Timmermans en Joseph Allijns, voorzitters van KV Mechelen en KV Kortrijk.

De CEO werd ontslagen, Timmermans stapte uit de werkgroep na de degradatie van zijn KV Mechelen, Allijns zagen ze niet meer maar wel in Rusland bij de Rode Duivels, en zo kwam al het werk op de nek van Pierre François terecht. Hij finaliseerde het voorstel en zorgde ervoor dat het in Sportleven verscheen.

Toen op 13 augustus bleek dat de algemene vergadering van de Profliga nog haar goedkeuring niet had gegeven, stuurde Marc Coucke die bewuste mail rond, die door elke voorzitter werd goedgekeurd, behalve door Bruno Venanzi van Standard.

De conclusie van deze vaudeville kan alleen maar zijn dat het Belgisch voetbal er in prestaties misschien op vooruitgaat, maar dat het management is blijven steken in de vorige eeuw: eeuwige amateurs, schreef ooit een collega. Toch is er meer aan de hand, want hier spelen andere achtergronden dan een puur procedurele kwestie.

Met Detollenaere manifesteert zich het vleesgeworden Napoleon-complex. De man houdt niet van indicatieve tabellen omdat die zijn rechterlijke macht (lees: willekeur) beperken en heeft het hele zootje dan maar kort door de bocht onreglementair verklaard. De andere Napoleons van de voetbalbond zijn Marc Coucke en Bart Verhaeghe, maar die hebben met uitzondering van de mail van Coucke ook geen poot uitgestoken om de klus te klaren zoals het hoorde.

De enige actie die Bart Verhaeghe heeft ondernomen in de drukke zomer, waarin hij op de worldcup voetbal goud won in de discipline ‘opvallen voor bobo’s’, was Pierre François kapittelen dat hij zich niet mocht bemoeien met de disciplinaire commissies.

Zou Pierre François, de enige die deze zomer zijn werk heeft gedaan, het nu eindelijk hebben begrepen dat de Napoleons hem eruit willen? En zouden de andere clubs het hebben begrepen dat het Belgisch voetbal volgens de topclubs gewoon het best wordt beheerd zoals in het verleden: pappen, nathouden en aanmodderen?

20180827_De-Morgen_p-18-mail