De pers mag het onterechte ontslag/vertrek van René Weiler op haar conto schrijven. Dat valt te concluderen uit het narratief van Anderlecht-manager Herman Van Holsbeeck en de Zwitserse hulptrainers. Of het nu een ontslag was, dan wel een vertrek uit eigen beweging, daarover zijn de partijen het blijkbaar nog niet eens. De hulptrainers zegden letterlijk dat hij niet uit eigen beweging is vertrokken. Dus ontslag. Als je Van Holsbeeck en het bestuur mag geloven, hebben ze met man en macht geprobeerd hun fantastische trainer in Neerpede te houden. Dus geen ontslag. Het zal wel.

Vreemd genoeg dook eerder al een bijzonder detail op en hoewel veel onzin wordt verkondigd in de media, was er geen reden om aan te nemen dat er deze keer een loopje werd genomen met de realiteit. Weiler zou hebben gezegd aan Vanden Stock dat hij eventueel wilde blijven als hij, de president, hem dat uitdrukkelijk vroeg, maar Vanden Stock zou hebben ingezien dat het weinig zin had om hem tegen zijn goesting te houden. Het zal wel.

Met een beetje de boel belazeren kom je altijd weg, maar je mag niet overdrijven. Het is vrij duidelijk dat Weiler naar de uitgang is gewerkt en toen hij daar eenmaal stond, kreeg hij een zakje geld, een duwtje in de rug en was het saluut en de kost. O ja, René, we zullen zeggen dat jij absoluut weg wilde en dat wij dat níét wilden. Zo redden we jouw carrière en wij ons gezicht want dan kunnen we de schuld in de schoenen van de pers schuiven.

Onderhand beseffen ze bij Anderlecht maar al te goed dat Weiler een miskleun was en die titel van vorig jaar was het toeval van de eeuw, behaald door enkele spelers. Ondertussen beseffen ze bij Anderlecht ook dat ze al die rare assistenten niet hadden moeten halen en zullen ze snel beseffen dat ze die gekke aansteller van een Nicolás Frutos nooit hadden moeten laten terugkeren. Anderlecht zit nu met een interim-trainer die als speler bij een blessure de voorkeur gaf aan het oordeel van een sjamaan boven dat van een dokter. Hij heeft zichzelf tot overmaat van ramp eigenhandig tot hoofdtrainer gebombardeerd. Succes ermee.

Een totaal ander dossier is het vertrek van Yves Vanderhaeghe bij KV Oostende, na zeven speeldagen aan de deur gezet door Marc Coucke die had beloofd hem te evalueren na tien speeldagen. Die belofte viel niet vol te houden omdat de media maar bleven focussen op die laatste plaats en zoals bekend wil Coucke niet verliezen.

Nu Vanderhaeghe is afgeserveerd, blijven nog Genk met Albert Stuivenberg en Gent met Hein Vanhaezebrouck om onrust te zaaien. Ik zit lang genoeg in het vak om te zien hoe de media het spel spelen: dit gaat om onrust zaaien, om de publieke opinie bespelen en uiteindelijk zo de bestuurskamer beïnvloeden. Maar als na al die stemmingmakerij weer een trainer wordt ontslagen, wordt moord en brand geschreeuwd.

Kijk eens: Coucke heeft zijn woord niet gehouden! Of nog: zeven speeldagen ver en al vier trainers ontslagen, nooit gezien, schande!

Nu is Vanhaezebrouck aan de beurt. Die was het vriendje van de media. Was, want hij heeft zich niet populair gemaakt met een persstop (uitgerekend deze week opgeheven) en nu is het alle remmen los. Make a hero, break a hero. Elke dag verschijnt er wel een opinie, analyse of een of ander verhaal waarbij hij wordt gelinkt aan Anderlecht.

Van het moment dat Vanhaezebrouck zich vertoont, krijgt hij nu een vraag over Anderlecht. Reageert hij niet, dan is het ‘Hein doet er het zwijgen toe’. Reageert hij wel, dan wordt het antwoord op ongeloof onthaald en voorzien van het asteriskje *valt nog te bezien hoor, beste lezertjes, want Anderlecht blijft tóch geïnteresseerd. Waarna alles van voren af aan begint.

Van de week verschenen speculatieve analyses over hoe Anderlecht hem zou opvrijen. Correctie, zou móéten opvrijen, zo stond het zelfs in één krant, omdat hij het ideale profiel heeft voor die club. Gezien het onvermogen van Anderlecht de laatste jaren om een trainer te vinden die bij de club past, kan dit eventueel worden uitgelegd als hulpvaardigheid, maar daar is het niet om te doen. Dit opbod is het resultaat van het duopolie in de Vlaamse sportverslaggeving. Gaat het ene medium te ver, dan moet het andere volgen en er liefst over gaan.

Stemming maken, dat wel, maar geen krant, blad of tv die Gent en Genk waarschuwt dat ze het niet moeten wagen om aan hun trainer te raken, op het gevaar te worden afgebrand. Of Anderlecht, dat zij het niet moeten riskeren om een trainer weg te halen midden in het seizoen bij een concurrent, omdat ze dan hun status van heren van stand voorgoed kwijt zijn. Of Vanhaezebrouck, dat hij beter zijn woord houdt of dat ze hem de nieuwe Leekens noemen. Neen: creëer tweespalt, zaai onrust, drijf een wig en geef er dan een lap op. Dan weten we weer waar we al die sportpagina’s mee moeten vullen.