Voorzitter Roger Vanden Stock maakte vrijdag veel misbaar toen na het openingsdoelpunt van zíjn ploeg zíjn fans zíjn trainer buiten wilden. Finaal viel gisteren toch de guillotine en daar lag eindelijk het hoofd van René Weiler, de minst geliefde Anderlecht-coach in twintig jaar.

Was will Weiler is niet langer aan de orde. Weiler ist weg. Of René Weiler (44) zelf ook weg wilde, is nog een beetje een open vraag, maar dat wordt in de komende dagen wel duidelijk. De scène afgelopen vrijdag na de wedstrijd in Kortrijk sprak al boekdelen. Hoe hij het gesticulerend uitlegt aan een zittende teammanager Gunther Van Handenhoven en een stoïcijns kijkende algemeen manager Herman Van Holsbeeck, dat werd gefotografeerd en gefilmd, zomaar, alsof je in een bureau een pikante vergadering bijwoont. Zelfs een koppige Zwitser wordt dat roeien tegen de stroom ooit moe. Weiler was vooral wanhopig en het toneeltje met de colafrigo als getuige leek verdacht veel op een abdicatie.

Nu vooral niet klagen dat trainers te snel worden ontslagen in het Belgisch voetbal: met zijn boerenkoolvoetbal was Weiler onhoudbaar en de achterpoort van het Astridpark stond al weken wagenwijd open. Weiler was te veel Wilmots geworden: geen trainer overleeft winnen en toch in vraag worden gesteld. Het is dan wachten tot niet meer wordt gewonnen en dat was nu, met de slechtste start in negentien jaar.

Machtsstrijd spelers-trainer

Zoals Anderlecht een jaar geleden de nieuwe boy wonder van het trainersgild in het zadel hield, daar kon op dat moment nog begrip voor worden opgebracht. Hij maakte toen wel de fout de helft van zijn team de mantel uit te vegen: die kan het niet, die is te traag, die wil het niet, die verstaat het niet. De spelers deden na het verlies in Waregem ook hun zegje: ze gaven aan hoe ze hadden willen voetballen en voegden er langs hun neus aan toe dat de trainer het anders had gewild, waarna ze toch hun goesting hadden willen doen.

En dan denkt een journalist altijd ongewild terug aan Trond Sollied, die zei dat trainers en spelers uiteindelijk gedoemd zijn tot een machtsstrijd: ik tegen zij en omgekeerd. Een jaar geleden wisten de Anderlecht-spelers al: deze rare man zal voor zijn eigen hachje kiezen en laten we dat ook maar doen, als het erop aankomt. Maar hé, Anderlecht bleef punten sprokkelen en ineens haakte de ene na de andere concurrent af. De spelers van Club waren door hun eigen trainer ook murw geluld en die van Gent hadden een vermoeiende inhaalrace achter de rug, maar konden daar in het begin van de play-offs geen vervolg aan breien.

Uiteindelijk haalde Anderlecht het met het slechtste voetbal dat een kampioen de afgelopen twintig jaar op de mat heeft gelegd. Het is trouwens ook twintig jaar geleden dat een coach nog slechter werd bevonden: die eer viel René Vandereycken te beurt toen hij al in november na zijn aanstelling die zomer de laan werd uitgestuurd. De gang van zaken was ongeveer dezelfde: het voetbal was slecht, de pers kreeg de schuld dat ze te veel op de trainer focusten, de trainer kroop in zijn schulp, het voetbal werd nog slechter, de trainer werd ontslagen. De trainer in kwestie is die vernedering ook nooit meer te boven gekomen en werd paranoïde.

Na vrijdag is ook nog eens de scheidsrechter bij de schuldigen. Daar zullen ze bij Extra Time, met Van Holsbeeck als special guest, ongetwijfeld over doorbomen en heel paars-wit zal wel een strafschop hebben gezien. Die had er ook kunnen komen, móéten komen, maar Henry Onyekuru ging ruim op voorhand liggen voor een uitgestoken been dat hem alsnog had doen vallen was hij maar gewoon doorgelopen.

Geen toekomst in België

Anderlecht heeft deze ellende over zichzelf afgeroepen, laten we daar duidelijk over zijn, en het is te hopen dat ze ook hun fout toegeven. Vorig seizoen na het behalen van de titel hadden ze Weiler meteen de wacht moeten aanzeggen. Correctie, want dat is te hard uitgedrukt voor een trainer die hen net kampioen had gemaakt: ze hadden Weiler moeten roepen, een mooie premie meegeven en ze hadden moeten scheiden met een mooi praatje dat iedereen in zijn eer liet.

Weiler is wellicht de enige trainer van Anderlecht die door geen enkele Belgische club zal worden gevraagd. Zelfs René Vandereycken keerde nog terug naar België, voor een seizoen Racing Genk en daarna de nationale ploeg. Dat zit er voor Weiler niet in. Die is met pek en veren verjaagd.

Oké, het is maar België en de pintjesliga, maar die rare quote dat nergens in de wereld goed voetbal wordt gevraagd, behalve in Anderlecht, zal hem tot het eind van zijn dagen blijven achtervolgen. Misschien niet in Cyprus en Albanië, maar in elk land vraagt men van de marktleider mooi, verzorgd en als het kan dominant, aanvallend voetbal.