Van puntjes gesproken, wat is het toch altijd weer genieten van de voor- en nabesprekingen van zo’n wedstrijd. In de tijd dat ze echt niemand anders vonden, heb ik het ook wel eens moeten doen. Vóór de wedstrijd komt het erop aan de gesprekspartners met één of twee weetjes te overdonderen en verder geen voorspellingen te doen waarop je achteraf kunt worden afgerekend.

Nadien kun je al eens wat stelliger uit de hoek komen, bij voorkeur met een sterk statement of een krachtterm in geval van een archislechte wedstrijd. Toen ik op tv mijn gedacht zei over voetbal, was dat in 2006 en 2008 en toen viel het nog mee met de reacties. Twitter bestond nog maar net en misschien (of wellicht) zaten kijkers, luisteraars en collega’s thuis hun kas op te vreten, maar geraakte dat niet tot bij ons. Nog steeds niet, bij mij althans, met dank aan een heerlijk filtertje op maat.

Echt smullen is het de dag na een wedstrijd. De meest fantastische lectuur is altijd weer het rapport van de spelers in de kranten. Ik heb twee kranten die zich aan quoteringen wagen en gisterenochtend zaten ze verrassend dicht bij elkaar: 70 voor de ene voor wie het glas halfleeg was, en 71 voor de andere, voor wie het glas halfvol was.

In beide puntenlijstjes stond Kevin De Bruyne bovenaan met een 8 (zeer goed), maar dat die oké was, kon de blinde ook zien. Discrepanties tussen beide beoordelingen? Nogal wat. Bij de ene was Witsel verdedigend goed, bij de andere verloor hij te veel duels. Alderweireld kreeg in de ene krant een 5 (net voldoende) en in de andere een 7 (goed). In de ene krant had hij het defensief niet makkelijk tegen Lulic, in de andere verdedigde hij stevig tegen Lulic die tegenover hem weinig verhaal had. Ik bedoel maar: nonsens. Wij zijn daar niet voor opgeleid, we staan niet in het veld en we zitten vooraf ook niet in de kleedkamer als de consignes worden uitgelegd. Punten geven: niet doen.

Ik heb ook een mening over België-Bosnië en Herzegovina, of wat had u gedacht: mijn glas is halfvol. Dit was gecontroleerd voetbal van onze Rode Duivels, inclusief het obligaat defensief slippertje, maar professioneel rechtgezet met niet al te veel zwoegen en zweten. Dit was ook geen wedstrijd zoals in Wales. Aan het eind van een slopend seizoen tegen een opgenaaid elftal van dravers is altijd lastig voor onze veel bevraagde vedetten. Twintig jaar geleden was dat andersom: toen zaten de B- en C-voetballers bij ons en konden wij occasioneel een wereldelftal verschalken.

Moeten we ons nog ergens zorgen over maken? Natuurlijk wel. We zijn een beetje het Nederland van de jaren 90 geworden: talent bij de vleet, wat zich niet altijd vertaalt in doelkansen, laat staan goals, en achterin niet secuur genoeg. Hoe Kompany en co. gisteren die goal weggaven tegen Dzeko en co. was bepaald lullig. De Rode Duivels rekenen er altijd op dat ze er eentje meer scoren dan de anderen, maar in het moderne voetbal moet je ook de nul kunnen houden. Nog de deugden van de oude en de nieuwe Rode Duivels verenigen en we kunnen alles winnen wat er te winnen valt.

Overigens nog dit, na de column van vorige week: voorlopig draagt Kevin De Bruyne zijn overgang naar Manchester City en zijn terugkeer naar de Premier League bepaald niet als een juk. Wel integendeel, en dat is alleen de allergrootsten gegeven.

Halfvol