Stereotypen

Eindelijk weten we waarom het Holland-België bid voor de WK’s van 2018 en 2022 het niet heeft gehaald. Dwalers zijn het, die dachten dat het aan de tandem Harry Been en Alain Courtois lag. Natuurlijk was de ene te veel pilaarbijter en de andere te veel van de Franse slag en wogen ze zelfs opgeteld veel te licht, net zoals de kandidatuur met Van der Valk-bunkers als teamhotels en luchtkastelen als stadions, maar daar lag het dus niet aan.

We hebben gewoon te weinig de portemonnee getrokken, zo viel dit weekend tussen de regels te lezen in De Volkskrant. Na lange gesprekken met vele betrokkenen (Nederlanders) heeft die krant uitgeplozen dat aan een Afrikaanse stemmenronselaar – ene Diallo uit Guinea – 10.000 euro was betaald. Conclusie, volgens de krant: The Bid – zo heette die waangedachte – heeft smeergeld betaald om stemmen te kopen en heeft dus onethisch gehandeld.

10.000 euro om Afrikanen om te kopen, van stereotypering gesproken. Ze kunnen er daar wat van, maar met 10.000 euro – het equivalent van de kraaltjes en spiegeltjes van Stanley en Livingstone – geraak je nog geen halve Afrikaan ver.

Nog een stereotype: je moet al een gierige Hollander zijn om te geloven dat je met 10.000 euro een stem kan kopen. De Belgische repliek dat het om een onkostenvergoeding ging voor twee bezoeken aan Brussel – ongetwijfeld in business class – lijkt de logica zelf. Nooit gedacht dat The Holland-Belgium Bid vijf jaar na datum nog eens het voorwerp zou zijn van journalistiek, maar het was zonde van de dure pagina’s.

We denken dat we terecht op één in de FIFA-ranking staan en we denken dat we Europees kampioen kunnen worden? Prima, laten we daar ook naar handelen en vooral naar voetballen

The Bid is de enige kandidatuur die ooit een eerste ronde overleefde en in de tweede ronde minder stemmen kreeg dan in de eerste. Het was een nooit geziene luchtfietserij die de overheden veel geld heeft gekost en het zou goed zijn als we dat voor eens en voor altijd archiveerden als een waanidee.

Toen die kandidatuur in 2009 werd ingediend, zaten de Rode Duivels diep. Op de FIFA-ranking van die tijd stonden ze 65ste en waren van Albanië tot Zwitserland een vogel voor de kat. Geen zes jaar later staan ze op één en eergisteren werden ze door zowat alle Europese landen bestempeld als te vermijden en als kandidaat voor de finale en dus de ultieme winst op het Europees Kampioenschap van volgende zomer.

Italië vond het niet leuk om op 13 juni tegen België in de Lyonese wei te moeten en daar kunnen we ons iets bij voorstellen. De uitkomst van de loting en de samenstelling van groep E werd aanvankelijk als interessant bestempeld. Vervolgens als een uitdaging. Even later was het: niet van de poes. Daarna: zwaar. Uiteindelijk werd het een loodzware loting.

Natuurlijk had die lichter gekund, bijvoorbeeld als we al onze tegenstanders zelf hadden mogen kiezen, en liefst allemaal uit potje vier, maar dat was jammer genoeg tegen de regels. We kregen een land uit respectievelijk potje 2, 3 en 4 en dat werden Italië, Ierland en Zweden. Italië is een team met een verleden, maar het heeft geen stervoetballers meer. Staat 15de op de FIFA ranking. Ierland is een team met een groot hart en mooie fans, maar geen goeie voetballers. Staat 31ste op de ranglijst. Zweden ten slotte is een team met één goeie voetballer en het staat 35ste.

België staat eerste en moet dus van niemand bang zijn. We denken dat we daar terecht staan en we denken dat we Europees kampioen kunnen worden? Prima, laten we daar ook naar handelen en vooral naar voetballen. Gedaan met underdogje spelen, gedaan met kijken waar het schip strandt, gedaan met op voorhand indekken over hoe mooi een halve finale kan zijn. Dit is een ideale loting om meteen scherp aan een tornooi te beginnen. Exact honderd jaar nadat de wereld ons bedacht met Brave Little Belgium is het tijd om daar een nieuwe lading aan te geven: zonder loopgraven, gewoon durven aanvallen.