Proficiat Froome in De Morgen van 16 juli 2016

hansvdw1

Proficiat, Chris Froome

Twee grote mijnheren gezien, gisteren in de Tour de France. Chapeau voor Tom Dumoulin. Na een uurtje tegen 180 hartslag het gesprek over zijn tweede ritwinst beginnen met het droeve nieuws van Nice met de juiste toon, het juiste timbre, de juiste woorden; doe het hem maar eens na. Een mooie, slimme, sterke renner en het is te hopen dat ze bij Giant-Alpecin of de opvolger daarvan het verstand hebben om hem in het vervolg als kandidaat-Tour-winnaar klaar te stomen.

Dat Tom Dumoulin op een behoorlijk lastig parcours na vier snipperdagen maar één luttele minuut sneller is dan de geletruidrager, die nog fietsend, lopend en sakkerend vol aan de bak moest op de Mont Ventoux, zegt nóg meer, maar dan over Chris Froome. Even wars van de stijl van Froome en van de sympathie voor dat onderhondje van de Andes, maar wat een kanjer is die Froome. Wat een grote mijnheer.

Doodzonde, die reacties in de nasleep van het pandemonium van de Ventoux. Het publiek dat eerst de boel had verkloot, stond na de rit Chris Froome uit te jouwen. Er circuleerden foto’s van verklede omstaanders die de lopende Froome vierkant in zijn gezicht uitlachten. Afvoeren, vierendelen en voederen aan de wolven van de Provence, dat schorem. Gisteren bij de start, onderweg en bij aankomst was het gejoel en gefluit weer niet van de lucht.

Dat was de echte schande, maar daar werd in de jammerende commentaren in de media nauwelijks over gesproken. Wel: ‘Froome verdiende diskwalificatie (omdat hij liep zonder fiets).’ ‘Klassenjustitie.’ ‘Wat als dit alleen met Mollema was gebeurd?’ ‘Ze vinden de reglementen ter plekke uit om hem zijn gele trui terug te geven.’ ‘De wil van de rijkste ploeg is wet.’ ‘Wat als er eentje lek rijdt straks?’

Correcte jurybeslissing

Ik viel van de ene verbazing in de andere en daarom belde ik een UCI-commissaris met aanzien en met Tour-ervaring op het hoogste niveau. Zijn oordeel was duidelijk: er zijn de letterlijke reglementen en er is de geest van het reglement en volgens de geest van het reglement was dit een goede beslissing. Je neemt Froome zijn geel niet af, waarvoor hij ook nog eens winst aan het boeken is, omdat zijn groepje pal op een remmende motor rijdt en hij als enige niet verder kan. Het is niet eerlijk en je kunt dit niet vergelijken met een val of een lekke band: een uitzonderlijk voorval wettigt uitzonderlijke maatregelen, zeker op 1,2 kilometer van de streep. Sommige renners waren minder opgetogen.

Alejandro Valverde en Nairo Quintana deden lekker Spaans hypocriet en vonden dat dit nu eenmaal bij het wielrennen hoorde. Bauke Mollema was milder en vond wel dat Froome en Porte in zijn tijd mochten worden geklasseerd. Hij had dan weer problemen met de faveurs die een weggereden Quintana te beurt vielen en voor die redenering viel iets te zeggen. Al bij al was hij veel gematigder dan zijn landgenoten in De avondetappe, waar net niet de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken werd gevraagd de Franse ambassadeur te interpelleren over zoveel onrecht.

Waar hebben we het in godsnaam over? Dit is alsof in het voetbal een verdediger en een doelman worden getroffen door een vuurpijl vanuit de tribune. Wat zouden we doen met de aanvaller die doorloopt en scoort? Lynchen, juist, en terecht. Wat deed Mollema? Doorrijden. Omdat hij toevallig zo gelukkig was om boven op de ter aarde gestorte ellende genaamd Froome en Porte te vallen. In het voetbal, toch niet direct een sport die bekend staat om zachte zeden en solidariteit, trappen ze bij minder malheur de bal buiten. In het verhevigde leven wielrennen rijden ze lekker hard door. De ene zijn dood/val, is de andere zijn brood.

Had Mollema moeten wachten, het equivalent van de bal buiten trappen? Misschien. Kun je het hem verwijten dat hij niet heeft gewacht? Neen, dat was de adrenaline van het moment, zoals je ook Froome niet mocht verwijten dat hij op zijn schoenplaatjes de Ventoux naar boven liep. Daarom was de jurybeslissing een wijze beslissing, want Mollema was in een normaal koersverloop samen met Froome en Porte over de streep gekomen. Dit voorval had niks vandoen met reglementen uitvinden of met de wil van de rijkste ploeg.

Misschien was het wel een klein beetje klassenjustitie maar die hoort bij topsport. Lionel Messi of Cristiano Ronaldo krijgen sneller de fout mee dan om het even wie. Er waren wedstrijden dat de verdediger niet naar Michael Jordan mocht kijken of er werd al gefloten. In bescherming worden genomen, moet je verdienen.

Gisteren heeft Froome zijn krediet nog een beetje opgekrikt door zijn concurrenten op bijna een minuut (Mollema, wonderbaarlijk sterk) of veel meer (Quintana, drie minuten) te zetten. Het viel allemaal een beetje tussen de plooien van de ellende door, maar als we weer bij onze zinnen zijn, wordt het dan geen tijd om deze atypische renner in de armen te sluiten? Laten we hem een knuffel geven, zachtjes prevelend: “Sorry Froomy, voor alles wat we over jou hebben gezegd en geschreven. Of het nu bergop, bergaf, vlak of rechtdoor is, het ziet er niet uit hoe je op die fiets zit, maar je kleurt deze sport als geen ander. Je bent samen met Peter Sagan de grootste. Proficiat met de derde Tour.”