De doden van de Dakar krijgen een naam, de locals niet. En intussen raast de moordrace verder

Dit stukje gaat niet over sport, maar over opzettelijke doodslag als sport verpakt: sommigen noemen dat de Dakar. Ik ben er nooit bij geweest als journalist, maar ik heb er goede herinneringen aan. Elk jaar was de karavaan des doods wel goed voor een columnpje en een van de betere edities was toch toen die werd afgelast. Ik schreef een brief aan de schuldige, met name Osama Bin Laden, wiens aanhangers hadden gedreigd met een aanslag.

Ik citeer uit eigen werk. We schrijven januari 2008.

Beste O,
Goed gedaan van u, want dit is zowat het meest onzinnige evenement in de geschiedenis van de homo ludens. Wat ben ik blij dat deze Club Med voor would-be overlevingskunstenaars van de baan is. Weet u dat er al vijftig mensen zijn gestorven in negentwintig jaar Dakar? Jaja, we weten wel dat u met één opblaas-Mohammed moeiteloos dezelfde score haalt, maar als u er nu eens een gewoonte van zou maken om elk jaar rond deze tijd heel luid BOE te roepen vanuit uw woestijn? Deal? Dan schijten die 4×4-jeanetten collectief in hun broek en heeft u deze krant alvast mee.

Einde citaat.

Ik had die column geschreven om tegemoet te komen aan de dwingende eis van onze hoofdredacteur van toen. Die had ooit zelf de Dakar gereden samen met Koen Wauters, die in 2008 ook niet kon starten, en de hoofdredacteur wilde dat ik gepaste aandacht besteedde aan de afgelasting. Hij was niet erg opgezet met de teneur van mijn stukje, niet geheel tot mijn verbazing wil ik na al die jaren bekennen, maar dat was in tempore non suspecto, toen de tenen nog niet zo lang waren (of toch, en we er opzettelijk gingen op staan).

Vandaag kan dit niet meer, niet vanwege onze onvolprezen hoofdredactie, maar omdat je met zo’n column de gecombineerde banvloeken van Youssef, Montasser en Abu over jezelf afroept. En daarna hun volgelingen en dáárna politiek al te correct Vlaanderen. Vervolgens zou het Centrum voor GK zich ook nog bemoeien en zou ik een klacht bij de Raad voor Journalistiek aan mijn been hebben. Alleen al om niet voor die laatste te moeten verschijnen, en om niet weer die ene juriste met haar rare vragen achter mij aan te krijgen, zal ik voorgaande nooit meer schrijven.

Maar nu, de Dakar. Osama’s clubje had uiteindelijk aan één BOE genoeg: de ongelukskaravaan raast sindsdien niet meer door in Afrika, maar door Zuid-Amerika. Argentinië, Chili, Peru en Bolivië.

Of ze nu door de Afrikaanse zandbakken dan wel de Zuid-Amerikaanse pampa’s rijden, het resultaat blijft hetzelfde. Op gezette tijden verongelukt iemand van de organisatie – een rijder als er wat geluk mee gemoeid is – maar de meeste doden vallen onder de omstaanders. De doden van de Dakar krijgen een naam, de locals niet.

Volgens Wikipedia zitten we nu zelfs al aan zeventig doden sinds 1979 waaronder 28 deelnemers: negentien met de motor, zes met de auto en één met de truck. Twee kregen een kogel door hun hoofd van lokale rebellen, één keer door de Touaregs en één keer door het Polisariofront, waarvan ik mij nu prompt afvraag waar die in godsnaam zijn gebleven. Van de 42 niet-deelnemers die doodgingen, is de organisator Thierry Sabine (helikopterongeluk) de bekendste. Daarnaast stierven veertien journalisten en zevenentwintig toeschouwers, waaronder vier kinderen.

De meeste toeschouwers hebben geen naam. De dode kinderen heten Boubacar Diallo, Mohamed N’Daw en Tomas Soldavini. Van het meisje van vijf dat op 11 januari 2005 langs de weg naar Dakar met haar ouders stond te kijken en al spelend tussen de wielen van een aanstormende vrachtwagen terecht kwam: geen naam. Ook deze editie gingen er twee dood: opnieuw, geen naam. En de moordrace raasde verder.

De winnaar editie 2016 kennen we wel: die heet Stéphane Peterhansel. Hij kwam dit weekend als eerste over de eindmeet in Rosario.