De kansen van Chris Froome zijn nog maar eens kleiner geworden, maar als hij erin slaagt deze Tour alsnog in het geel Parijs te halen, kan dat niet anders dan met de grootste stunt in dertig jaar. Greg LeMond reed toen in de afsluitende tijdrit van de editie 1989 Laurent Fignon zoek. VRT-cocommentator José De Cauwer draaide aan de knoppen van ADR en zijn collega van de radio, Frank Hoste, reed in het team van LeMond.

Maar, beste trouwe volger van de Tour – bent u nog op post, want in Vlaanderen een kwart minder kijkers, hallo zeg -, er zal meer nodig zijn dan een vreemd stuur om Froome zijn vijfde Tour te laten winnen. Bijvoorbeeld een totale collaps van zijn ploegmaat en gele trui Geraint Thomas, maar wie gelooft daar nog in? Gisteren op die steile klim naar Saint-Lary-Soulan reed hij weer eens weg van zijn vriend ‘Froomey’. Neen, hij zondigde daarmee niet tegen de teamorders en neen, hij ging niet voor eigen kans. Hij moest Primoz Roglic schaduwen en deed dat met verve. Froome kon niet volgen. As simple as that.

Dat alles laat het beste vermoeden voor het tweeluik van vrijdag en zaterdag. Wie morgen in de 200 kilometer lange rit naar Laruns volle bak gaat, zal een dag later geen deuk in een pakje boter trappen in de tijdrit. Overigens, wie verzint zoiets: 200 kilometer op de voorlaatste dag van een lastige Tour en aan het eind van een Pyreneeën-vierdaagse, met een col van tweede en van eerste, plus twee van buiten categorie. En met de aankomst ook nog eens na de moeilijke afdaling van de Aubisque.

Wie verzon overigens die gekke start van gisteren en wat was daar de bedoeling van? Dachten ze nu echt dat één van die klassementsrijders meteen ervanonder zou muizen? Die nieuwelingenafstand van 65 kilometer is anderzijds dan weer de toekomst van het wielrennen als ze ooit eens willen beginnen denken aan verjonging van het kijkerspubliek.

Voor Geraint Thomas is de opdracht simpel: vandaag in de vlakke etappe naar Pau en morgen in de bergen Tom Dumoulin volgen
en een dag later geen twee minuten prijsgeven in de tijdrit van 31 kilometer. Dumoulin is een kraan in het tijdrijden, maar wie denkt dat Thomas niet kan tijdrijden dwaalt. De man is een verbeterde versie van Bradley Wiggins. Zowel Wiggins als Thomas heeft ooit zijn grootste wattages geduwd liggend op het stuur. Het is rechtop rijden dat ze hebben moeten leren.

Dumoulin moet dan weer aanvallen, maar riskeert op een ferme counter van Sky te lopen. Of een dag later de benen niet meer rond te krijgen. Froome moet ook aanvallen, maar: zie hierboven voor Dumoulin en de benen. Froome heeft één voordeel: hij is een vreemde snuiter, die er niet mee zit om uit te halen, dat heeft hij al bewezen in andere edities van de Tour en in de Giro. Dumoulin heeft dan weer één nadeel: hij heeft geen team als Thomas/ Froome en hij is geen vreemde snuiter.

En zo is deze Tour alsnog spannend geworden na die saaie eerste week en die vreemde tweede, waarin een man die gewend was te dienen ineens het geel moest aantrekken. De dienaar werd heel even de heerser en als dit niet was gepland, dan komt het Sky wellicht toch goed uit. Froome bovenaan het podium is pr-matig geen goed idee. Chris Froome zal dat inmiddels ook wel begrijpen en het zou hem sieren als hij morgen de verdediging van ‘G’ op zich zou nemen.

In het allermooiste scenario wint natuurlijk Tom Dumoulin na een demonstratie in de afsluitende tijdrit. De bescheiden en nuchtere Dumoulin verdient een Tour-overwinning voor alle spektakel dat hij heeft geleverd, maar Geraint Thomas verdient die nog meer. Heel stevig in de eerste week, heel sterk in de tweede en heel taai in de derde, daar valt niks op af te dingen.

Als daar maar geen verdachtmakingen van komen. Wie er toch aan zou denken: er is een verschil tussen op kop rijden voor een kopman en die uit de wind zetten, wat Thomas de andere edities moest doen, en zelf per ongeluk kopman worden en uit de wind worden gezet. Bovendien heeft Thomas al in de Dauphiné bewezen dat hij in de vorm van zijn leven zit.

Je kunt Sky die Tour-overwinning ook gunnen ter compensatie voor alle vuilnis die ze naar hun hoofd hebben gekregen. Nogmaals: zowel de affaire-Wiggins (corticoïden) als de affaire-Froome (salbutamol) is bij gebrek aan echt dopingnieuws en bij gebrek aan kennis van de dopingmaterie een opgeblazen bagatel.

Een overwinning van Geraint Thomas zou ook een mooie opgestoken vinger zijn naar die windhaan van een David Lappartient, die toevallig UCI-voorzitter is geworden omdat de UCI nu eenmaal vergeven zit van stoethaspels die niet weten wat ze met
hun zieltogende sport aan moeten. Onkunde kiest onkunde en toen Sky-baas David Brailsford de UCI-voorzitter als een Frans burgemeestertje wegzette, sloeg hij de nagel op de kop.

Froome wordt haast van zijn fiets geduwd, gespuwd en gescholden – meestal in het Frans – en daar mag niks van worden gezegd, aldus monsieur le maire.