Wie niet heeft gevoetbald, kan/ mag niet over voetbal praten! Cafévoetbal of schoolvoetbal is een begin, maar hoe hoger het voetbalniveau, des te groter de praatjes. Neem nu het geval Roeslan Malinovski, de Oekraïner die zijn been en voet tegen alle wetten van de fysica en biomechanica naar links liet vallen terwijl hij naar rechts lag gekeerd. Neutrale toeschouwers zagen er meteen een opzet in.

Opzet om het hoofd van Birger Verstraete tot bloedens toe te treffen? Dat nu ook niet. Wel opzet om de man die hem had omvergetrokken een tik uit te delen, of minimaal niet als eerste te laten opstaan. Of nog: uit revanche, zoals hem weleens eerder was overkomen. De reactie van Genk was begrijpelijk: geen fout, geen straf. Die van de analisten was vreemd: die vonden het ook geen fout en dus verdiende hij geen straf.

Ik heb met een van die gasten achteraf een boom opgezet en al snel gaf hij toe: tuurlijk was het opzettelijk, maar allee, het was toch niet meer dan een normale reactie en je wilt Malinovski voor zo’n bagatel tegen Gent toch niet schorsen voor die kapitale wedstrijd tegen Brugge?

Daar viel veel voor te zeggen, maar reglementen zijn reglementen. Als de scheidsrechter en de VAR iemand uitsluiten met erbovenop een gedetailleerd rapport dat uitgaat van opzet, dan lijkt een straf op zijn plaats. Zeven speeldagen vragen was wel wat overdreven, wetend dat Axel Witsel in 2009 voor zijn doodschop op Marcin Wasilewski, waarbij de Pool een dubbele beenbreuk opliep, maar acht wedstrijden kreeg en een boete van ocharme 250 euro.

Die eis van zeven speeldagen was het sein voor de analisten om bondsprocureur Kris Wagner als ongeloofwaardig weg te zetten, daarbij voorbijgaand aan het feit dat die functie nu eenmaal een advocaat-van-de-duivelgehalte inhoudt. Maar Wagner had niet gevoetbald en wie niet heeft gevoetbald, mag zich volgens de analisten en sommige journalisten die twee derde van hun leven in voetbalstadions hebben doorgebracht niet over heikele kwesties in het voetbal uitspreken.

Het is nochtans andersom: belangrijke dingen in de sport mag je vooral niet aan de sport(ers) zelf overlaten. Dat gaat op voor de veiligheid en de doping in het wielrennen, maar evengoed voor de zeden en gewoontes in het voetbal. Zelfs reglementen laat je beter niet over aan voetballers en al helemaal niet aan ex-voetballers die er een bijverdienste als analist op nahouden.

De handsregel leek nergens op, aldus de analisten/journalisten, want die was niet opgesteld door mensen die wisten hoe voetbal werd gespeeld. Om een punthoofd van te krijgen.

Van de week was er de hoekschop die Fernando Llorente in doel werkte namens Tottenham tegen Manchester City. Dat was een schoolvoorbeeld: de bal kwam tegen de arm of de hand, dat was niet zo duidelijk, maar beiden waren netjes tegen het lichaam. Vandaar niks aan de hand toen de bal doorschoot naar zijn heup en zo achter het levend fresco Ederson in doel belandde.

“Ik weet het niet meer, wat nu al dan niet hands is”, jammerde Vincent Kompany. Hoezo niet weten? Hoe duidelijk kan het zijn? Een bal tegen een hand of arm los van het lichaam is hands. Vrijwillig of niet, beweging of niet, doelgevaar of niet, het belangrijkste criterium is voortaan of de armen los van het lichaam zijn.

Los is strafschop, tegen het lichaam is geen strafschop. Dit is geen verkeerde regel. Een sport die vastgeroest zit in oude gewoontes en zich niet kan aanpassen, is verkeerd. In andere sporten heeft men daar blijkbaar minder moeite mee. In basketbal is hand checking (de verdediger die de aanvaller voelt en afhoudt) ook van de ene op de andere dag strenger bestraft. In hockey weet elke verdediger dat als de aanvaller in het aanvalsvak komt, hij zijn onderste ledematen moet beschermen of desgevallend moet opspringen want als de bal tegen voet of been komt, is het strafcorner.

De consequentie van die regel is dat voetballers in het strafschopgebied voortaan hun handen en armen naast het lichaam moeten houden, of erachter. En niet zoals Brandon Mechele los van het lichaam en achter het lichaam, terwijl je met je rug naar de tegenstander verdedigt. Dat is vragen om problemen en dan maar jammeren over een onterechte strafschop en een fout reglement, of Frank De Bleeckere die een uitzondering is vergeten te powerpointen.

Geen enkele regel kan alle twijfel weghalen, maar de toekomst zal uitwijzen dat de nieuwe handsregel prima is. Het is wennen, zoals met alle nieuwe regels, maar het is een prima regel omdat hij duidelijkheid schept. Een sport die aan elkaar hangt van toeval en interpretatie moet dat toejuichen.

Hands