Degradatie voor KV Mechelen en Waasland-Beveren, naast het royeren uit het voetbal van al wie zich actief en passief – niet onbelangrijk – schuldig heeft gemaakt aan corruptie. Dat wordt geëist door het bondsparket en dat is niet onlogisch, want zo staat het in de reglementen. Alleen, het staat er niet heel duidelijk in. Alvast niet letterlijk, en dus wordt niet door de minste specialisten juridische munitie aangesleept om de degradatie te ontwijken.

Een van de discussiepunten is een bondsartikel waarin staat dat de straf vóór 15 juni van dat jaar had moeten worden opgelegd. Een ander artikel spreekt dan weer over een verjaring van acht jaar. Het zullen echt niet de enige bondsreglementen zijn die rammelen. Dat laatste overigens met grote instemming van de clubs, die daar al jaren garen bij spinnen en in beroep altijd weer een straf teruggedraaid zien. Voor het Arbitragetribunaal worden de meeste straffen zelfs geschrapt, simpelweg omdat zelfs de slimste kat in die bondsreglementen haar jongen niet terugvindt.

Even terzijde, je zult dat ook zien in de Anderlecht-case naar aanleiding van de afgebroken wedstrijd bij Standard. “Het is niet bewezen dat het onze fans waren”, zegt de clubleiding. Alsof niet-Anderlechtfans een kans maken om bij een uitwedstrijd naar Standard in het Anderlechtvak te geraken en daar bij toeval dan een paarse vuurpijl afschieten. Die wedstrijd met gesloten deuren komt er niet.

Maar goed, het ging hier over Waasland-Beveren-KV Mechelen. Naast de juridische munitie wordt ook emotionele munitie in stelling gebracht. Kun je een club sportief straffen voor wat haar bestuur heeft uitgevreten? Kun je andere clubs laten profiteren van een postume degradatie terwijl zij niet de benadeelde club waren? De eerder benadeelde club, hoe zit het daarmee, kan die nog genoegdoening eisen?

Dat laatste is nu toevallig een non-argument omdat de omkopende partij niemand heeft benadeeld. Ze kochten om, of probeerden minimaal de uitslag te beïnvloeden, maar het volstond niet. Gerechtigheid geschied, dan maar? Ook niet natuurlijk. Er zullen eeuwig twijfels blijven hangen over die onzalige Eupen-Moeskroen en de Qatar-connectie tussen beide clubs. Overigens, hadden de spelers van Eupen (en hun makelaars) geen meldingsplicht toen ze net voor de cruciale wedstrijd thuis tegen Moeskroen werden ingefluisterd dat er interesse was van KV Mechelen? Ooit, maar wellicht langer dan acht jaar na datum, komen we het misschien allemaal te weten en tot dan blijft het bij gissen.

Het is natuurlijk zonde als een bloeiende, ambitieuze club met een prachtige achterban als KV Mechelen niet in eerste klasse speelt. Of het ook zonde zou zijn als Waasland-Beveren uit eerste klasse verdwijnt, daar is al minder consensus over. Schone tribune, dat wel, en redelijk goed gewerkt de laatste seizoenen. Geen groeipool evenwel, maar toch meer potentie dan het sterfhuis SK Lokeren. Over die lachende derde in Lokeren werd kapitein Killian Overmeire van de week iets gevraagd op de radio en hij kreeg net geen tongzoenen van de redactie nadat hij met de hand op het hart had verklaard dat hij niet zit te wachten op het ongeluk van een ander om daar zelf beter van te worden.

Hoe edel en wat slim gezegd, maar het klopt natuurlijk van geen kanten. Overmeire en heel Lokeren hopen maar al te zeer dat Waasland-Beveren moet zakken. Stel je voor, de gehate tegenstander met wie om de hegemonie op de akkers tussen Gent en Antwerpen wordt gestreden die móét zakken en Sporting Lokeren dat mág blijven, hoe mooi kan het leven zijn?

Terug naar de hamvraag: mag je een hele club straffen – spelers, supporters en alles wat daarrond leeft – omdat enkele bestuurders zich hebben misdragen? Mijn standpunt is: ja, ja en nog eens ja. Maar ik heb evengoed begrip voor wie neen zegt. Alles is terug te voeren op een andere vraag: wat is een voetbalclub?

Is dat een community van goedmenende mensen, soms vrijwilligers, die uren voor de club in de weer zijn tegen – als ze daarvan weten – 500 euro per maand vrijgestelde vergoeding, geschraagd door fans die al generaties lang die kleuren aanhangen en die hun bruto familiaal geluk aan de resultaten van hun clubje ophangen, een soort opvangtehuis voor verarmde emoties dus?

Of is een voetbalclub een import-exportbedrijf van hoofdzakelijk niet-Europees talent of hele jonge spelers, die gigantische sectorale voordelen geniet, waarmee je in eerste klasse met een beetje geluk serieuze winst kunt maken, die haar spelers 350.000 euro gemiddeld betaalt en haar bestuurders/managers laat meegenieten op de transfers, waar de communitywerking als schaamlapje dient en de supporters gewoon klanten zijn?

Nogmaals, helemaal zeker ben ik niet, maar ik neig naar de stelling het tweede. In dat geval: straffen en hard. Dus: degraderen en royeren.