Hoe goed of hoe slecht het voetbal dit seizoen zal zijn op de Belgische velden, voor dát oordeel is het na twee speeldagen nog wat vroeg. Voor de omkaderende televisieprogramma’s was de conclusie al na één speeldag zonneklaar: top aangeworven, geen sprake van brain- of talentdrain zoals bij de clubs, wel integendeel.

Van de week een interview gelezen met Frank Raes. Het thema was ‘gepensioneerde die jonge gasten de kans ontneemt om door te groeien’. Zo letterijk werd het probleem niet gesteld, natuurlijk niet, maar Raes – oudere, blanke man ondervraagd door jongere vrouw – moest toch uitleggen waarom hij is blijven zitten waar hij zit, bij Extra Time. Had hij niet moeten doen. Hij zit daar uitstekend.

Een van de vragen was hoelang hij nog zou blijven presenteren? Zolang het voetbalcontract met de zenders loopt, had de VRT hem gevraagd. Interessant. Hieruit zou je kunnen afleiden dat de VRT er rekening mee houdt dat het haar monopolie op kwalitatieve omkadering van het voetbal, in de vorm van een maandagse praatshow, dreigt kwijt te spelen.

Wellicht wordt bij de volgende biedingen VTM hun grote concurrent. Die hebben van de zomer al Marc Degryse en Jan Mulder weggehaald bij de VRT en kunnen met die dure vogels voorlopig weinig of niks omdat niemand naar VTM kijkt voor het nationaal voetbal. Een goede voetbalpraatshow trekt kijkers en dat is voor de moeilijke maandagvond altijd meegenomen.

Vooralsnog blijft Extra Time op Canvas de norm en de formule staat na al die jaren nog steeds als een huis. De mix pakt. Meer nog, de samenstelling van het panel is er dit seizoen op vooruitgegaan. Althans voor de sportliefhebber die op zoek is naar meerwaarde, zoals inzicht in hoe het spel wordt gespeeld en wat er allemaal komt bij kijken. De tooghanger die af en toe een goeie (of minder goeie) grap wil horen, zal wellicht wat op zijn honger blijven zitten. De vrouwen die kijken voor de (af en toe gespeeld) verontwaardigde, c.q. naïeve Jan Mulder ook, want Jan is naar de overkant.

Nieuwkomer Gert Verheyen heeft al na één aflevering zijn meerwaarde bewezen: rustig zijn punt maken, af en toe relativeren, niet kort door de bocht, de rust van de kenner die met zijn volle verstand voor deze uitweg/zijweg heeft gekozen, Extra Time kan er wel bij varen.

Andere nieuwkomer in het eerste speelweekend was Hein Vanhaezebrouck als analist in Sports Late Night, het omkaderend programma van Vier en Play Sports, gepresenteerd door Bart Raes. Drie dagen later stond hij prominent met zijn eerste wekelijkse column – eerder een meanderende monoloog, vintage Hein – in Het Nieuwsblad.

Het eerste tv-optreden van Vanhaezebrouck werd fel gesmaakt, al is het wachten tot hij iets zegt over Club Brugge om in te schatten in welke mate voetbalkijkend Vlaanderen hem lust. Hein zag er goed uit. Hersteld van de Coucke-terreur, licht vermagerd (met de nadruk op licht), modieuze look, stylish in het pak, hij zat er als seigneur-analist. Zijn lichaamstaal, een blok West-Vlaams graniet, verried niet dat hij duizend keer liever op het veld zou staan.

Hein hoedt zich voor rancune of oud zeer. Zijn afgemeten conclusie na het eerste verlies van Anderlecht, thuis in de openingswedstrijd dan nog, was simpel: laat Vincent Kompany maar doen en de directie moet aan de slag want er moet nog wat kwaliteit bij.

Woensdag hield hij in zijn eerste krantenmonoloog dan weer een pleidooi voor zijn favoriete spelmaker, Sven Kums. Kums heeft wat Kompany zoekt, zei Vanhaezebrouck, maar voegde daar onmiddellijk aan toe dat hij denkt dat Kums naar het buitenland moet om nog wat van zijn carrière te maken. Kums-Vanhaezebrouck, drie seizoenen lang waren ze twee handen op één buik. Master van hun universe, althans bij Gent. Het eerste seizoen meteen kampioen, een jaar later meesterlijk in de Champions League. Daarna een derde rampjaar bij Anderlecht en vandaag samen in de tribune, de ene werkloos, de andere ongewenst.

Kums zat ook in de samenvatting van Anderlecht-KV Oostende, maar veel te dicht bij de aftiteling om goed te zijn. Na de wedstrijd sleepten de tribuneklanten, onder wie Kums, zich door de catacomben richting kleedkamer om daar hun helden die wel speelminuten hadden gekregen te groeten. “Dat is gebruikelijk bij Anderlecht”, verduidelijkte Hein. Dat zal wel, maar de houding van die gasten: ongeïnteresseerd, blik op oneindig, sloffend, hand op het mobieltje in de hoop dat het trilt en het nummer van de makelaar oplicht. Twee waren gekleed in een T-shirt van Givenchy, godbetert. Daartussen Sven Kums, met een pet op. En Hein die dat in de studio becommentarieert. Twee keer zonde.