Joepie, rugby
U hebt nog maar één dag gemist. Bedoeld wordt de worldcup rugby. Die hebben ze gisteren afgetrapt in Tokio met Japan-Rusland (30-10). Ik hou van rugby, in de eerste plaats omwille van de keurige omgangsvormen, wat je niet zou verwachten van een sport waarin de ene de andere openlijk wil verscheuren en de spelers eruitzien alsof ze zijn weggelopen uit het Colosseum van antiek Rome.
Ik hou van sporten met traditie. Met hetzelfde gemak zal ik over afzienbare tijd elke dag het WK atletiek tot mij nemen, hoewel die sport dan weer door een onwaarschijnlijk diep dal gaat en bol staat van de doping. Traditie mag, neen, móét worden gekoesterd.
Het zijn steeds weer ontdekkingsreizen door de wondermooie wereld van de topsport, te vergelijken met eten in vreemde landen. Wonderlijk, die nieuwe gewoontes, andere etiquette, nieuwe smaken, andere geuren. Ik tik dit stukje in afwachting van mijn vertrek richting voetbal, de McDonald’s van de sport. (Wielrennen is het frietkot van de sport, frieten smaken altijd.)
Naar FCB-RSCA van morgenavond kijk ik uit, maar hét hoogtepunt van het sportweekend is vanmiddag (uurverschil, opletten dus) als om 11.45 uur in Yokohama Nieuw-Zeeland tegen Zuid-Afrika wordt gespeeld, een primeur in de poulefase en niet te missen.
Weet u bijvoorbeeld dat de worldcup rugby maar 20 ploegen telt, in 12 verschillende stadions wordt gespeeld en 44 dagen duurt? Dat is niet het langste WK. De worldcup cricket, die van de zomer werd gespeeld in Engeland (en gewonnen door Engeland), duurt bijvoorbeeld 46 dagen en dat met maar tien deelnemende landen. Na zware wedstrijden krijgen rugbyteams meer dan een week rust, kwestie van de ledematen weer aan de rompen te kunnen vijzen en de door elkaar geklutste hoofden op orde te krijgen.
Weet u dat de gezondheid van de spelers het meest heikele probleem van het moment is in rugby? Er is een discussie gaande over de tackle. Voor leken lijkt dat soms op een ad-hoconthoofding en inmiddels zijn ook de specialisten het erover eens dat de hoge tackle te veel gevaar op hersenschuddingen inhoudt. Hele debatten worden hierover opgezet in de rugbylanden, heel belangrijk, naast het antwoord op die andere vraag: worden de All Blacks positief gediscrimineerd en krijgen ze minder bestraffingen dan de andere landen?
Weet u dat World Rugby de enige wereldbond is die de finale autoriteit van het Arbitragetribunaal voor de Sport (TAS) in Lausanne niet aanvaardt? Het is te zeggen, alleen voor het spelletje in de versie met vijftien. Niet als het om rugby sevens gaat, want dat is olympisch en daar moeten ze wel. Daarom gelden onder meer op deze worldcup aparte nationaliteitsregels dan in veel andere sporten. Een speler kan worden opgesteld door een land waarvan hij geen staatsburger is. Het volstaat dat hij of zijn ouders en zelfs zijn grootouders er zijn geboren of dat hij drie jaar onafgebroken in dat land heeft gewoond (vijf jaar vanaf 2021) en nooit was geselecteerd voor een ander land.
In totaal is één op de vier (138) spelers op de worldcup in dat geval. Recordhouder is Japan met zestien spelers die in een andere sport nooit voor Japan zouden mogen uitkomen. Speciaal geval zijn de teams uit Tonga en Samoa met respectievelijk negentien en achttien importspelers, vaak uit Nieuw-Zeeland. Die eilanden(groepen) zijn zo klein dat elk Tongaans of Samoaans antecedent in rekening wordt genomen om aan een team te geraken. De clou: het is een gepassioneerde (de Fransman Olivier Vidal) die van elke speler de antecedenten opzoekt en de misbruiken ongevraagd meldt aan de wereldbond, waardoor al landen van de worldcup zijn gebannen.
Kent u de grootste bekommernis van de All Blacks, winnaar van de laatste twee WK’s? Dat ze hun tatoeages moeten afdekken als ze in Japan een blokje omlopen of voor ze gaan plonzen in de onsen (de natuurlijke baden). Voor de Maori’s zijn tattoos een tribale uiting en een teken van macht. De alledaagse Japanner is dan weer bang van tattoos want die doen hem denken aan de yakuza, de Japanse maffia.
Ten slotte nog een tip: Nigel Owens is voor de laatste keer van de partij als ref. Achtenveertig jaar al, de beste ref ooit en rolmodel- homo. Zijn bekentenis dat hij ooit dacht aan chemische castratie voor hij uit de kast kwam, is een hit op YouTube. Minder expliciet en ronduit grappig is ‘Nigel Owens’ best moments’. Nu bent u helemaal mee.
O ja, nog iets, de wedstrijden van de poulefase zijn door ons Belgen voorlopig te bekijken op TF1. Vanaf de knock-outs, die beginnen op 19 oktober, ook op Telenet.