Sympathie voor 3×3

Na drie dagen diep nadenken, raadplegen van het ethisch kompas, en een sportieve realitycheck: achter hun computer gezeten hebben de 3×3 Belgian Lions zich niet gedragen zoals het hoort, maar dat doet niks af van hun prestaties op het veld. Zonder dat creatieve computeren was er van dat pleintjesbasketballen in Tokio evenwel geen sprake geweest en dat is voorwaar een probleem.

Hier is wat de 3×3 Lions hebben uitgevreten. (Dit is bedoeld voor wie alleen maar de koppen leest in de kranten en op de sites.) De aanleiding om te mispeuteren was de vaststelling in 2019 dat basketbaldwerg België geen punten genoeg had in de ranking om in aanmerking te komen voor een plek in een olympisch kwalificatietoernooi (OKT). Dat vonden de Lions dieptreurig, want ze waren ervan overtuigd dat ze een kans hadden om die kwalificatie af te dwingen en in op de Olympische Spelen thuishoorden.

De truc om België hoger te krijgen in de ranking, was veel 3×3-toernooien organiseren en winnen. Dat had gekund, maar daar heb je tijd, toernooien en vooral de spelers voor nodig. In een klein land dat bovendien een toevluchtsoord is voor C- en D-spelers uit de Balkan en de VS, lopen die Belgen niet dik.

Wie, wat, waar en hoe heeft beslist om over te gaan tot het computermatig invoeren van fictieve toernooien, doet er niet toe. Tenzij het die aankomende notaris is geweest. Het notariaat heeft een nogal strenge gedragscode naar het schijnt en of creatief boekhouden met sportieve resultaten – administratieve fraude dus – bij die club door de beugel kan, is hoogst onzeker.

Even terug naar de essentie, in deze niet onbelangrijk. 3×3 is bezigheidstherapie voor gebuisde basketbalspelers en hoort niet thuis op de Olympische Spelen. Voorlopig althans. Jawel, 3×3 is spektakel, het is snel, het is mooi om naar te kijken, maar niet alles wat snel, mooi en spektakel is, verdient de olympische status. De kans dat pleintjesbasket een eigen weg inslaat zoals beachvolleybal, is niet bijster groot.

Dat gehannes met de kwalificatie alleen al… U zou eens moeten weten wat een team in een echte teamsport moet doen om op de Spelen te geraken. Alvast heel wat meer dan een account aanmaken bij de internationale basketbalbond en wat resultaten van toernooien ingeven.

De internationale basketbalbond FIBA heeft er een zootje van gemaakt in de aanloop naar de Spelen door op geen enkel moment de procedure te controleren waardoor fraude op grote schaal mogelijk was. Het zou wel heel vreemd zijn als alleen de Belgen zich achter de computer hebben gezet en handig gebruik hebben gemaakt van de systeemfouten bij de FIBA. De verantwoordelijkheid van de Belgische bond in deze al bij al grappige affaire? Olympische kwalificatie is de unieke bevoegdheid van de internationale federatie, niet van de KBBB. Wat niet belet dat ook die beter had moeten opletten.

Al die beschouwingen daar gelaten, hebben die Belgian Lions het sportief wel meer dan waargemaakt. In Graz ging het op het eerste OKT nog mis, maar in Debrecen hebben ze zich tegen de thuisploeg geplaatst voor Tokio. Ze hebben géén wedstrijden omgekocht, laat dat duidelijk zijn. Ook in Tokio niet. Daar klopten ze zelfs latere winnaar Letland in de poule.

In de halve finale kregen ze klop van diezelfde Letten en in de wedstrijd om brons kwamen de Lions er ook niet aan te pas tegen Servië. Die laatste twee wedstrijden waren een sof. Wisten ze toen al wat hen boven het hoofd hing en lieten ze het bewust schieten? Ze mogen alvast blij zijn dat ze geen medaille hebben gewonnen. Een verplichte teruggave had hen voor de eeuwigheid een vermelding bezorgd op alle Wikipedia-pagina’s en naslagwerken over Tokio 2020.

Ten slotte nog een woordje voor wie het vergrijp van de Belgian Lions naar de media lekte en hen (naar verluidt) hiermee chanteerde. Tenzij u een tegenstander bent die heeft geleden onder het creatief computeren van Celis en co., maar die kans is erg klein, bent u meer dan een beetje laf. Aan de collega’s die uitstekend journalistiek werk hebben geleverd: als ik dit nieuws in mijn mailbox had gekregen, vóór Tokio, had ik het ook gebracht. Ná de Olympische Spelen, het eeuwige gedoe met de kwalificatieprocedures van nieuwe disciplines en sporten en de mooie sportieve afloop kennende, neen, dan denk ik niet dat ik dat verhaal had opgeschreven als Het Groot Schandaal.

Dat is het ook niet. De Belgian Lions hebben zichzelf met een administratief handigheidje op de weg naar Tokio gezet, maar de eigenlijke kwalificatie hebben ze sportief afgedwongen en eenmaal in Tokio hebben ze zich ook nog eens de darmen uit het lijf gespeeld. Dat verdient waardering. Noem het voor mijn part onjournalistieke sympathie, ik beken.