Andere tijden

Deze Tour is de snelste uit de geschiedenis. De 42,5 kilometer per uur is sneller dan Lance Armstrong in 2005. Toen reden ze met een gemiddelde van 41,7 naar Parijs. Haal de verdachtmakingen maar boven, maar let een beetje op.

De meeste spectaculaire etappe van de laatste week was die naar Hautacam. Jonas Vingegaard won die. Tadej Pogacar werd tweede. Het was een superetappe, zonder supertijd. Maar liefst zeventien renners reden ooit Hautacam sneller op dan Vingegaard. Pogacar had de 31ste tijd. Ze deden er twee en drie minuten langer over dan Bjarne Riis in 1996. De snelste 25 beklimmingen van die berg dateren overigens van de edities 1994 en 1996, met uitzondering van Vingegaard dit jaar en Armstrong die op dertien staat.

Dit zijn andere tijden. Als het Tour-peloton sneller naar Parijs is gefietst dan ooit tevoren zegt dat niks over een eventueel nieuw wondermiddel maar alles over de parcoursopbouw, het voluntarisme van de renners en de gemiddelde kwaliteit van de Tour-renner.

Ja, de hegemonie van Team Jumbo-Visma is opvallend. Neen, dat is niet hetzelfde als verdacht. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de TJV-staf zich met zijn rennersbegeleiding in de grijze zone begeeft. TJV mag dan al geen grote fan zijn van Strava, hun prestaties zijn fysiologisch niet buitenaards.

Alle clementie voor het Nederlands-Belgische TJV ten spijt, als UAE of Bahrain-Victorious het geel, het groen en een hele zak ritten had gewonnen, dan zouden er op de persconferenties heel vervelende vragen zijn gekomen. Meer zelfs, dan hadden ze al de Franse politie op hun dak. Het wordt trouwens hoog tijd dat de resultaten van die invallen bij Bahrain openbaar worden gemaakt. En als er geen resultaten zijn, dat er dan excuses komen.

Voor koersland België is het geel van Vingegaard ondergeschikt aan het groen van Wout van Aert. Navelstaarderij van de ergste soort. Er is maar één trui die telt in deze wedstrijd en dat is die gele die ze gisterenavond na drie weken hebben uitgereikt aan die Deen op de Champs-Elysées. Al het andere is geneuzel in de marge, te vergelijken met de prijs voor de beste kostuums op de Oscar-uitreiking.

Kan Van Aert de Tour winnen? Die vraag kwam vorig jaar al een keertje opborrelen nadat hij zowel een bergrit, een tijdrit als een massasprint had gewonnen. De repliek was toen voor de hand liggend: hij heeft die ritten gewonnen omdat de toppers niet thuis gaven en hij tussenin wat snipperdagen kon nemen. Dat klopte enigszins voor de editie 2021, maar niet dit jaar.

Een snipperdag in 2022 betekende dat Van Aert vanaf de eerste honderd meter een ontsnapping in gang zette. Tot grote ergernis van de helft van peloton, die meteen verplicht waren van in het begin te koersen. Dat ze boven de 42 gemiddeld zijn uitgekomen dit jaar is voor een groot deel de verdienste van de superstrijdlustige Van Aert.

Deze Tour heeft hij bewezen dat hij dag na dag na dag kan recupereren. Hij kan gaan, kan weer gaan, nog eens gaan en als hij heel veel is gegaan en het bobijntje stilaan moet aflopen, kan hij ook nog een tijdrit winnen.

Waarom zou Van Aert de Tour niet kunnen winnen? Die vraag werd deze week gesteld. Eén antwoord sprong eruit, dat van zijn trainer Marc Lamberts. “Top tien misschien, maar winnen niet. Wout heeft geen vetreserve, dus lichter worden kan niet. Bovenlichaam alleen vermageren, hoe doe je dat? De drempel van Wout ligt 0,6 watt per kilogram lichaamsgewicht lager dan de drempel van de beste klassementsrenners.”

Johan Bruyneel denkt ook dat Van Aert niet de juiste fysiologie heeft om de Tour te winnen. Armstrong denkt dan weer van wel, maar geeft toe dat Bruyneel er meer van kent. Bruyneel vergeleek hem qua gabarit met Miguel Indurain en eerder al kwam ook Eddy Merckx ter sprake.

Het is goed om de mensheid eraan te herinneren dat dit andere tijden waren. In de jaren zeventig reed het hele peloton op anabolen en corticosteroïden; in de jaren negentig op hoog octaanbenzine. Indurain was klant bij preparatore professore Francesco Conconi. Die zocht naar een methode om epo op te sporen, cashte daarvoor elk jaar een miljoen dollar van het Internationaal Olympisch Comité en spoot daarmee zijn sporters vol om dan doodleuk tegen het eind van het jaar te verklaren dat hij veel progressie had gemaakt, maar de methode, neen, die had hij nog niet.

Van Aert is geen Indurain. Als Van Aert de Tour wil winnen, zal hij naar Parijs op bedevaart moeten en een parcours met twee lange tijdritten en hoogstens twee aankomsten op een lange col moeten afsmeken. Of hij moet Fransman worden, dan mag hij zijn ideaal parcours zelf invullen.