Ik probeer alle sportfilms minimaal één keer te bekijken, ook over sporten of milieus waar ik niks mee heb. Prime toonde van de week When the Game Stands Tall van Thomas Carter, een film over high school football. Niet direct mijn wereld, maar IMDb (Internet Movie Database) gaf 6,7 op 10 en dat is heel wat. Dus kijken.

When the Game Stands Tall is het waargebeurd verhaal van De La Salle High School in Richmond, een stadje ergens in Oakland, en hun coach Bob Ladouceur, die samen 151 wedstrijden op rij wonnen. 6,7 als waardering is veel te hoog en dat komt wellicht omdat wie helemaal niks met American football heeft natuurlijk nooit kijkt en ook nooit slechte punten geeft. Wie wel geïnteresseerd is, zal dit wel een hele goede film vinden.

Ik onthield twee dingen. In de eerste plaats het belang van een hele goede teacher-coach in de cruciale jaren als de adolescent het meeste kneedbaar is als atleet en als mens. Ten tweede hoe de anders zo superindividualistisch ingestelde Amerikanen zo makkelijk het teambelang laten voorgaan op het eigen belang en ook daarnaar handelen. Verbazingwekkend hoe Team USA altijd weer boven zichzelf uitstijgt, in alle sporten, op alle continenten.

In de film heeft de sterspeler in zijn laatste wedstrijd voor zijn middelbare school nog één touchdown (doelpunt) nodig om een record te breken, maar hij verkiest een hommage aan zijn team en aan zijn coach boven de kans om die touchdown te scoren. Bij nader inzien, met dank aan Google, blijkt dat laatste geheel verzonnen, maar de rest is echt: het belang van het team, de waarden van de sport en het respect voor de coach.

Van Richmond, Californië naar Richmond, Virginia is een eind, maar misschien zit die film uit 2014 wel op de betaaltelevisie van het Wyndham Virginia Crossings Hotel & Conference Center in Glen Allen. Dat is een hele mond vol maar daar resideert de beschutte werkplaats die ook weleens het Belgian Cycling Team wordt genoemd.

Zou het geen goed idee zijn dat bondscoach Carlo Bomans vanavond de film op een groot scherm aan zijn elitetroepen vertoonde? Met de melding: we weten wel dat in ons wielrennen de som van de delen meer is dan het geheel, maar het kan ook andersom. Je hoeft elkaar niet noodzakelijk de duvel aan te doen en je moet de coach niet altijd uitlachen.

Want hoe zit dat nu met onze Belgen? Welnu: de bondscoach (Carlo Bomans) neemt men niet serieus. Maar de bondscoach selecteert, daartoe geholpen door de bondsdirectie en de grote wielersponsoren. Hij selecteert de grote renners op basis van resultaten uit het verleden en vraagt vervolgens of ze het leuk zouden vinden om het WK te rijden en hoeveel vriendjes ze willen meenemen.

Zodoende heeft de bondscoach de renner die de laatste jaren het minste heeft gewonnen (Tom Boonen) de meeste helpers meegegeven. De renner die de meeste koersen vooraan heeft gereden (Greg Van Avermaet) kreeg minder helpers. Hij kreeg ook vooral de concurrent uit zijn eigen BMC-ploeg (Philippe Gilbert) mee. Die twee gunnen elkaar wel het licht in de ogen, maar niet in de laatste 10 kilometer van de koers en al helemaal niet in de Vlaamse klassiekers.

Conclusie, na het lezen van de interviews: Boonen wint graag zelf, maar weet dat het niet makkelijk wordt. Gilbert en Van Avermaet winnen ook liever zelf. Indien niet, is Boonen een goede tweede. Iedereen mag dan winnen, zolang het maar die andere uit de eigen ploeg niet wordt. En om het nog gecompliceerder te maken, heb je van de tweede sterkste Belgische ploeg ook één talentrijke renner (Tiesj Benoot) die wel beweert dat hij zich wegcijfert voor de kopmannen, maar die ook zijn eigen kans wil gaan.

In teamsport moet een geheel meer zijn dan de som van de delen. Dat bereik je door zorgvuldig te selecteren in functie van je tactiek. In echte ploegsporten weten ze al langer dat je met de beste elf haast nooit de beste ploeg vormt. In het wielrennen weten ze dat ook, maar ze handelen er nooit naar.