Niet dat het tijd wordt, maar nu kan het na elke wedstrijd: naar huis gaan. Dat zou morgen kunnen, want op het moment dat ik dit tik, is de wedstrijd tegen Japan nog niet gespeeld. Vandaag is geen optie, want ik ben pas vanavond terug in Moskou met het Ryanair van Aeroflot. Of dat kan ook zaterdag of zondag zijn, afhankelijk van de uitslag van vrijdag tegen Brazilië.

Ik ben u nog een verhaal schuldig over de helletocht van de media naar Rostov aan de Don. Enkele van de Belgen die hier met een perskaart rondlopen, zijn van de voetbalkrant. Als je er .com achteraan tikt, kom je bij hen uit. Die hadden er niet beter op gevonden om van Kaliningrad per trein naar Rostov te reizen. Dat is hun goed recht, want per trein is gratis voor de media. Dat spoor loopt evenwel door Wit-Rusland en hoewel supporters met een fan-ID vrije doorgang kregen, was dat niet het geval voor journalisten met een dubbel zo grote accreditatie. Twee van hen werden vijf uur in een cel vastgehouden.

Dit gebeurt je niet in Rusland, daar zijn we na drie weken nu wel achter. Iedereen probeert hier aardig te zijn. Het glimlachen voor 2018 is per hoofd van de Russische bevolking al lang opgebruikt en ze gaan maar door. Securitymensen durven nog wel eens nors te zijn, als ze op zoek gaan naar dat onooglijk petietepeuterig powerbankje dat zich al jaren onderin mijn rugzak heeft verstopt en dat dus met geen bruut geweld nog in gang is te krijgen, maar nors zijn onze stoethaspels op Zaventem ook af en toe. De meeste Russen met een uniform lopen zich het vuur uit de sloffen om het ons naar de zin te maken.

Ook de eigenaar van mijn country house (dat het midden houdt tussen een lodge op Hawaï en een Zwitsers chalet) die tot de vaststelling kwam dat hij mij 100 euro voor twee nachten had aangerekend via booking.com en niet per nacht, bleef vriendelijk.
Dat kwam ook omdat ik hem gisterenochtend uitgebreid complimenteerde met zijn heel nette hotel. Als ik ooit nog eens in Rostov kom, maar waarom zou ik want hier is waarlijk geen ruk te beleven, dan logeer ik daar. Meer zelfs, toen ik een taxi wilde nemen, bracht hij ons gisteren naar een zeer goed restaurant aan de oevers van de Don. Afgelopen nacht na de wedstrijd zijn we nog eens langsgegaan, althans dat was het plan.

Onze huisbaas bleef zelfs vriendelijk toen ik gromde na zijn triomfantelijke opmerking dat Rusland het toch wel heel erg goed had gedaan tegen Spanje. Het leek nergens op, zelden een slechter team weten winnen in deze hoogst oneerlijke sport. De meeste oneerlijk sport die de mensheid heeft uitgevonden, twitterde ik. Neen, luidde een reactie, dat is shorttrack. Ze liggen in balans, dat klopt.

Ik gun de Russen hun plotse vreugde. Eergisterenavond in de stad werd flink getoeterd, maar nu ook weer niet dat het vervelend werd. Tuut – Rossija – tuut – Rossija – tuut, meer was het ook niet. Af en toe werd met een vlag gezwaaid, maar van een opstoot van nationalisme was lang geen sprake. De huisbaas heette Vladimir en toen ik hem zei dat ik zijn president al eens had ontmoet en zelfs de hand geschud, nam hij dat ter kennisgeving aan, maar ook niet meer.

Je gunt het de Russen omdat ze aardig zijn, omdat ze al veel hebben meegemaakt en omdat ze hun best doen. In de eerste plaats om geld te verdienen aan dit WK, maar ook wel omdat ze het plezant vinden om zoveel vreemde lui in de meest absurde kledij door hun stad te zien lopen zonder dat een of ander uniform hen met de wapenstok tot normaal gedrag aanmaant.

Je gunt het hen dan weer niet omdat ze niet voetballen. Wel in hun groepswedstrijden, waarin ze best wat indruk maakten. In hun achtste finale hebben ze alle eerdere krediet verspeeld. In geen enkele serieuze sport win je van je tegenstander als je driekwart van de tijd niet aan de bal bent geweest. Als je zelf negen keer op doel hebt geschoten tegen zesentwintig keer. Of één keer tussen de palen hebt geschoten, dan nog bij een discutabele strafschop, tegenover negen keer voor Spanje. Negentien fouten hebt gemaakt tegenover vijf voor Spanje en maar twee gele kaarten hebt gekregen.

Ik snap Björn Kuipers wel, dat was de scheidsrechter met dienst bij deze wedstrijd. Hij floot volgens het boekje. Picqué maakte hands maar Picqué werd ook eens neergetrokken. Had die Kuipers geen zicht meer gehad op een eventuele finale, dan had hij misschien anders gefloten.

Volgens de geest van de wedstrijd had hij Spanje een strafschop moeten toekennen en dan was het 2-1 geworden en was de hele wereld blij geweest. Zelfs de Russen. Maar zaterdag: Kroatië-Rusland, dat wordt wat. Een haatduel dat alleen maar kan worden overtroffen door Rusland tegen Engeland in een eventuele halve finale.