Ze kunnen het. Martínez kan het. Opstaan voor de gelegenheid, het vereiste niveau halen en de slimheid aan de dag leggen om het sterkste voetbalteam ter wereld te kloppen. In Kazan heeft de gouden Belgische generatie de wereld definitief voor zich gewonnen.

Alles deden de Rode Duivels goed in hun grote examen in Kazan tegen Brazilië (1-2) en ze hadden ook nog eens geluk op het juiste moment. Gemiste Braziliaanse kansen in het begin, een snelle owngoal aan de andere kant en een omschakelingsdoelpunt van De Bruyne… dat allemaal nog voor de rust. Het grote Brazilië, de gedoodverfde wereldkampioen, kon de koffers pakken.

Moeten we het hebben over hoe de ploegen in het veld kwamen? Misschien wel, omdat het van belang is. Vooraf lagen de kaarten vrij duidelijk. Op basis van de naakte gegevens zou het België van tegen Japan, met al die ruimtes, kansloos zijn tegen het Brazilië van tegen Mexico. Alleen spelen teams vaak maar zo goed als de tegenstander toelaat en/of vereist om van te winnen. Echte topteams zijn in staat om hun niveau aan te passen aan de gelegenheid. Dit was het moment voor de gouden generatie Rode Duivels om hun niveau op te krikken en dat hebben ze gedaan. Met brio.

De twee teams brachten lichte (Brazilië) en minder lichte (België) wijzigingen aan. Marcelo nam zijn plaats terug in. Het systeem van de Seleção bleef die tot nog toe zo erg solide 4-2-3-1. Roberto Martínez bewees het gelijk van de media (grapje) die na de wedstrijd tegen Japan schreven dat Marouane Fellaini en Nacer Chadli in de basis thuishoorden en die de 3-4-3 in vraag stelden. Door Dries Mertens naar de bank te halen versterkte hij zijn middenveld met een vechtersbaas als Fellaini.

Ook bijzonder aan dat nieuwe middenveld was de hogere positie van De Bruyne. De sneeuwluipaard van City speelde tien tot vijftien meter hoger, tussen de linies en wisselde zelfs enkele keren van positie met een erg bedrijvige Eden Hazard. Beiden waren redelijk ongrijpbaar. Ergens in de tweede helft combineerden ze onder hun beidjes het hele Braziliaanse middenveld zoek. Dat was van het allerbeste dat op dit WK te zien was.

Verstikkende druk

Het was voor de Rode Duivels de vijfde uitwedstrijd op rij. De Kazan Arena kleurde vooral geel, groen en blauw en dat was een slecht voorteken. Desondanks blijft voetbal een spel van toeval, van geluk, maar geef de Rode Duivels krediet: geluk moet je afdwingen door op de juiste plaats te zijn als de bal in je voordeel valt en de juiste dingen te doen zodat het geluk in je voordeel kantelt. Je kan je afvragen, wat als de Brazilianen niet op de paal hadden getrapt in de zesde minuut, niet twee levensgrote kansen hadden gemist in de negende minuut. De heer Watals is geen voetballer, Fernandinho wel en hij verlengde een door zijn Man City-captain Vincent Kompany gemiste hoekschop van Nacer Chadli dan maar zelf in het doel achter een kansloze Alisson. Dat was al in de twaalfde minuut na een mislukt spervuur van de Brazilianen.

Hoewel die de bal het vaakst hadden waren de Belgen ook al een paar keer gevaarlijk geweest. De 0-1 was geen diefstal, wel tegen de gang van het spel. Dit scenario verzin je niet, op zoiets absurds hoop je niet, maar als het je in de schoot wordt geworpen, wat doe je dan? Doorgaan en hopen op nog meer geluk.

Er volgde een verstikkende druk, met meer Braziliaanse kansen, maar altijd was er wel wat besluiteloosheid van de gele garde of zat er een juist Belgisch been tussen. Later zou Thibaut Courtois zijn klasse een paar keer moeten etaleren, maar op het half uur kwam België met een doorslagje van de goal tegen de Japanners op 2-0. Het was Kevin De Bruyne die met een droge knal een perfecte tegenaanval afrondde. 0-2. Tegen Brasil. Wtf?

Steriel balbezit

Die tweede helft moest ook nog worden gespeeld natuurlijk en werd een beetje een kopie van de eerste. De Rode Duivels plooiden terug, maar er kwamen een paar hele mooie tegenaanvallen uit. De Brazilianen kregen het op de heupen, vervielen af en toe in steriel balbezit en probeerden het dan maar op de bekende manier. Eerst Neymar en dan Jesus lieten zich voor dood vallen binnen de zestien maar de Servische ref Milorad Mazic liep geen enkele keer naar de VAR.

Eerder had Tite al twee wissels gedaan. Willian was naar de kant gehaald voor Firminho en even later werd Jesus vervangen door de bij ons redelijk onbekende Renato Augusto, die in China speelt. Hij dook met nog een kwartier te gaan in de ruimte tussen Kompany en Vertonghen in en kreeg een bal op zijn hoofd geschilderd: 1-2 en het Braziliaans overwicht werd nadien – ere wie ere toekomt – een waar bombardement.

Er werd goed verdedigd door de Rode Duivels maar er werden dotten van kansen gemist door de Brazilianen. Het was een van die avonden waarin alles in de juiste plooi viel.

Tijd voor de huldes nu. Aan Romelu Lukaku die niet scoorde maar die een hele verdediging de schrik op het lijf joeg met zijn snelheid en zijn passeerbewegingen. Op het uur had hij de bal net te ver van de voet of het was voorbij geweest voor de Seleção.

De Bruyne-Hazard, het koningskoppel met de gouden voeten: hulde. Zij hielden in de prangende eindfase de Brazilianen aan de praat. De Bruyne werd man van de match, ruim verdiend. Thomas Meunier: proficiat en wat jammer van dat geel want hij is er niet bij in de halve finale tegen zijn Franse vrienden.

Vincent Kompany, die in een compactere verdediging veel weghaalde op dat ene doelpunt na. Thibaut Courtois: die laatste redding in blessuretijd, wat een save. Wat met de tweestrijd Neymar-Hazard, de twee beste linksbuitens van de wereld? Met verve gewonnen door die van ons. Van Ons, jawel.