Serena Williams heeft haar 24ste grandslamtitel nog niet binnen. Ze verloor van de Japanse Naomi Osaka (6-2, 6-4). Omdat de Japanse beter was en ook – het eerste is mede de oorzaak van het tweede – omdat ze haar zenuwen niet meer onder controle had. Zo kun je de vrouwenfinale van zaterdag op de US Open samenvatten.

Er was wel iets aan de hand. Nadat ze de eerste set had verloren, kreeg Williams in het begin van de tweede een waarschuwing omdat haar coach Patrick Mouratoglou zat te coachen. Daarop ging ze verhaal halen bij de umpire Carlos Ramos, maar kreeg nul op het rekest.

Volgend bedrijf in het drama was toen ze haar racket kapot sloeg na het verlies van een game. Tweede waarschuwing en automatisch een punt voor de tegenstander. Ten slotte noemde ze in die set de umpire ook nog eens een dief en kreeg een derde waarschuwing, wat haar meteen een heel game kostte. De coaching violation kwam er na een duidelijk handsignaal van haar coach dat ze dieper in het veld moest spelen en prompt kwam ze meer aan het net. Williams argumenteerde dat ze niet had gekeken, dat ze een kind had en daarom nooit zou bedriegen.

Dat soort bestraffingen in tennis betreffen de coach, maar de straf gaat in het boekje van de speler. Mouratoglou heeft toegegeven dat hij zat te coachen. Dat mag niet in tennis en hoewel het niet meer van deze tijd is om je speler of atleet of wielrenner onderweg niet meer te mogen bijsturen, zijn dat de reglementen.

Ze zei dat haar bestraffing a gender thing was. Omdat in het mannentoernooi de hele tijd wordt gecoacht en niemand wordt bestraft. Daarop sleurde ze er Alizé Cornet bij, die in de eerste week haar speelshirt had omgedraaid op het court en daarvoor een warning kreeg. Dat laatste is nog belachelijker dan wat Serena Williams is overkomen, en het klopt dat mannen de hele tijd hun shirt mogen uittrekken en dat daarbij zelfs levensechte tepels te zien zijn, terwijl die maliënkolders van sportbeha’s niks onthullen.

De volgelingen van Williams vonden het a race thing. Niet slim en dat kun je ook zeggen van de gedragingen van Williams. Williams is een van de gezichten van de 30 Years Just Do It-campagne van Nike, samen met Colin Kaepernick, de footballspeler die weigert te knielen voor het volkslied. Een kleine 400 kilometer naar het zuiden zal die met zijn rood haar in dat witte huis in zijn vuistje hebben gelachen en met hem alle white supremacists, toen de Rosa Parks van de Amerikaanse sport zichzelf tot scheldend viswijf degradeerde.

Het is Serena’s goed recht om dingen oneerlijk te vinden en het is nog meer haar goed recht om als een vulkaan uit te barsten, maar ze zou beter een voorbeeld nemen aan de basketbalsterren LeBron James en Stephen Curry. Bewonderenswaardig hoe die zich in alle omstandigheden in dat rare land van hen boven alle drama en herrie verheffen, telkens de goede beslissing nemen, de juiste woorden gebruiken en de tegenstand geen argumenten geven.

De vergelijking met Curry is lastig want die is de zoon van een ex-profspeler. Toen Stephen in de play-offs zijn cool verloor na een ruime overwinning riep hij “this is my fucking house”, waarop moeder Curry hem adviseerde zijn mond te wassen. Met zeep. Dat mag je van vader noch moeder Williams niet verwachten.

Als je vrouw bent én zwart is tennis bovendien niet de meest voor de hand liggende speelplaats. Inzake archaïsche zeden, gewoontes en moraliteit is dit ongeveer de meest foute sport. Daarom wekt het (soms) sprookje van de Williamsen zoveel verbazing: zussen uit het rauwe Compton die de beste speelsters ooit zijn geworden.

Het enige wat Serena ontbreekt om in alle lijstjes bovenaan te staan, is die 24ste grandslamtitel. Daarmee zou ze op gelijke hoogte komen van Margaret Court. Behalve van die overwinningen op de vier grote toernooien is de Australische vooral bekend als pastor van de conservatief evangelische gemeenschap in Perth en haar racisme en homofobie.

Zuid-Afrika pakt het rassenprobleem beter aan dan de VS, zei ze in volle apartheid. Oké, laat dat een slip of the tongue in onvermoede tijden zijn. Maar vorig jaar legde ze nog uit dat het overaanbod van lesbiennes in het tennis een soort besmetting was door zeldzame lesbische koppels die andere jonge meisjes hebben meegesleurd in hun (quote) perversiteit. Transgenders zouden dan weer best een duiveluitdrijving krijgen.

Geen enkele weldenkende sportvolger die niet hoopt dat Serena Williams alsnog die 24ste wint en tegelijk wanhoopt als ze weer eens door het lint gaat en een kans verknalt. De tijd dringt. Op 26 september wordt ze 37.