In tegenstelling tot het voetbal kijkt de videoref in de koers, de koerscommissaris dus, zoals u en ik naar een doodgewone tv. Van aparte signalen, verschillende camerahoeken en denkbeeldige lijnen in speciale busjes of centrale commandoposten is helemaal geen sprake. Zijn scherm is ook nog eens merkelijk slechter dan dat van u.

Of een renner aan de broek gaat hangen, zich afduwt, een bidon colleetje doet of zich een weg door het peloton baant als een bronstige witte neushoorn op zoek naar het laatste loopse neushoornwijfje, een eventuele straf hangt af van toevallige beelden. De videoref is de regisseur van de televisiezender met dienst.

Nieuw is alvast dat televisiegewijs ook zal worden toegekeken of de renners op de daartoe aangewezen plekken hun vuilnis uit hun achterzakken kieperen en niet, zoals weleens gebeurt, gewoon in de berm. Dat alles valt onder de noemer – aldus de internationale wielerunie UCI – van de heropvoeding van het peloton.

Het is een ware revolutie, zo’n koerscommissaris die nu ook GAS-boetes kan uitschrijven voor onrechtmatig dumpen van afval. Op de site van Sporza stond bij de aankondiging van deze gamechanger een foto. Een Sky-mannetje trekt kop in de Tour, op de tweede plek in zijn zog rijdt Chris Froome en die gooit een drinkbus weg, wellicht omdat ze straks aankomen bij een slotklim en Chris wil zo licht mogelijk naar boven. Moraal achter het verhaal: koers, en in het bijzonder die rare Froome en dat ellendige Sky, vervuilen onze planeet.

Ik steek voor niemand mijn hand in het vuur, maar de renners met wie ik de laatste jaren van gedachten heb gewisseld, zullen niet zo gauw gratuit bidons, plastic verpakkingen van confituurtaartjes of lege gelletjes in de gracht dumpen. Toch niet als de wedstrijdomstandigheden het toelaten om nog even bij de achterzak te kunnen.

Met die gelletjes is er trouwens een serieus probleem. Je neemt een gelletje uit de achterzak, je houdt je stuur met één hand vast,
je scheurt het gelletje open met je tanden. En nu? Daar rij je dan in volle inspanning, dat afgescheurde lipje in je mond en een open gelletje in de hand. Logisch dat je het lipje (van kunststof dat in geen duizend jaar verteert) níét inslikt en ook níét met je andere hand even in je linkerachterzak stopt want dan rij je zonder handen. Je spuwt het gewoon uit. Het echte gelletje kan na consumptie wel weer netjes in de achterzak. Tenzij er nog spul inzit, in dat geval gooi je het toch beter weg want anders wordt het een vieze boel.

Een profrenner in volle finale is een ander verhaal. Neem nu een sprinter die in een hele hete rit tot de laatste kilometers nog wil drinken. Van hem kun je niet verwachten dat hij zijn bidonnetje als leeggoed gaat inleveren bij zijn volgwagen of bij een daartoe aangewezen ploegmaat. Idem voor de gelletjes die in de laatste kilometers nog worden geslurpt. Dumpen die handel.

Wordt het geen tijd dat het wielrennen zich concentreert op wat die sport echt kan helpen om uit de steentijd te geraken? Bijvoorbeeld een economisch model die naam waardig, met een realistische loon- en prijzenpolitiek. En als het echt om de heropvoeding van het peloton te doen is, waarom eens niet de overmedicalisering aanpakken nu doping grotendeels is bedwongen?

Er is een aanzet. Sinds gisteren is tramadol verboden door de UCI. Niet door het wereldantidopingagentschap WADA en dat is een probleem, al is het maar dat de eerste bestrafte tramadolgebruiker een flinke juridische poot heeft om op te staan als hij die straf aanvecht.

Tramadol is een zware pijnstiller, net iets minder dan de morfinepomp. De oorzaak van de vele valpartijen, wordt gezegd. Daar is geen enkel bewijs voor, maar dat het niet gezond is om een lichaam te verdoven tot het punt dat het inspanningen levert die het zonder tramadol en co. niet kan en wil leveren, is geen discussie waard.

Pijnstillers komen in allerlei vormen in de sport en ze zijn een ware plaag. In alle sporten, maar alvast de renners zijn zich ervan bewust. Hoe verklaar je anders dit? In de Nederlandstalige versie van een wielergids zei een voornaam renner dat hij net voor de opwarming een bidon dorstlesser en een cafeïnegel neemt. In de Franstalige editie stond het net even anders: een bidon en een cafeïnegel avec du paracétamol.

Even vertalen: één gram Dafalgan, om te beginnen. Neen, paracetamol staat niet op de verboden lijst, en het is bepaald grappig hoe de Nederlandstalige editie wel werd gecensureerd en de Franstalige niet. Als het wielrennen nu eens zou beginnen met die hypocrisie af te zweren, dan schoten we al een heel eind op met die mooie sport.