De collega’s die het EK -21 volgen, kunnen wellicht wat sneller van hun welverdiende vakantie genieten en dat is hen gegund. Een heel jaar achter die verwende vleesgeworden versies van PlayStation-avatars lopen, ze zijn niet te benijden.

Als onze jonge voetballertjes te snel worden uitgeschakeld, compenseert dat het geluk van hun grote broers vorig jaar, toen die door een kopbal die geen kopbal was en een keeper die geen keeper is, op weg werden geholpen om een desastreuze 0-2 tegen Japan in te halen. Mijn onjournalistieke deel-ego verheugde zich halfweg die wedstrijd al in de onvoorzien vroege terugkeer, midden in het aalbessen- en rode frambozenseizoen nog wel. Edoch, ‘we’ bleven in het toernooi en ik was maar net op tijd om de gele herfstframbozen in mijn tuin te zien rijpen en de uitgebloeide rode weg te snoeien.

Dit zijn de rustige weken. Er wordt een beetje gekoerst in afwachting van het grote werk in Frankrijk, maar met start in Brussel. En ja, aanstaande dinsdag schuift op de warmste dag van het jaar Vincent Kompany aan bij Anderlecht voor zijn eerste persbabbel (géén interviews toegestaan, staat in het communiqué). Verder is er transfernieuws. Dat wordt nu doorkruist met nieuwe ontwikkelingen in Operatie Zero waarin je onderhand wat sympathie begint te krijgen voor de veroordeelden, zélfs die van Mechelen, als je ziet welke knoeiboel onder meer het Belgisch Arbitragehof voor de Sport ervan maakt.

Ik ken de oprichters van het BAS, meer zelfs, ik werkte als directeur communicatie bij het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité toen in 1991 in de schoot van het BOIC de Belgische Arbitragecommissie voor de Sport werd opgericht. Precies daarom heb ik er nooit veel vertrouwen in gehad. Dat ding moest rammelen. Dat is ook gebleken en dat blijkt nu weer.

Jammer dat die Operatie Zero vanaf volgende week weer alle aandacht zal krijgen, want normaal zijn dit de weken waarin we aandacht besteden aan de nevensporten, zoals die op de redacties onrespectvol worden aangeduid. In onze onvolprezen Zeno staat bijvoorbeeld het verhaal van Marino Vanhoenacker, de beste Belgische topsporter waar u veel te weinig over heeft gehoord.

Vanhoenacker is een triatleet, maar geen gewone jongen. In zijn sport en nog veel andere nevensporten wordt niet om de haverklap bedrogen, gefraudeerd, verkracht en gelogen en laten de protagonisten zich niet vallen in de hoop beloond te worden. Ze verdienen ook geen obscene bedragen, maar niet zeker of er een oorzakelijk verband is tussen veel geld en slecht gedrag.

Ook niet tussen voetbal en slecht gedrag. Zo vind je ook onder voetballers down to earth-gasten met wie je een boom kan opzetten over de maatschappij, maar steeds minder en almaar vaker prefereer ik wielrenners, het wielermilieu en alle andere ‘nevensporters’.

Mijn hoogstpersoonlijk zwaartepunt van het weekend is de verder compleet onbelangrijke en redelijk overbodige Elfstedenronde, enkel en alleen omdat die verdorie door mijn straat passeert, wat bewijst dat ondanks de Mobiscore vijf op tien mijn achterafplek best bereikbaar is met de fiets (twaalf stuks geteld in dit huis met 2,5 bewoners, dus dat moet volstaan).

Wie echt met sport inzit, moet dit weekend het atletiek in de gaten houden, meer in het bijzonder de meerkamp. Thomas Van der Plaetsen en Nafi Thiam zetten vandaag en morgen hun beste beentjes, en armpjes en nog wat lichaamsdelen voor in de hoop
goed te scoren in respectievelijk de tien- en zevenkamp. Ooit, toen de grote staatsgestuurde sportsystemen nog bestonden, waren meerkampers de goden van het atletiekstadion. Dat is vandaag een beetje minder omdat iemand die echt iets goed kan zich specialiseert. Met één specialisme is meer geld te verdienen dan met alles een beetje goed kunnen. Al helemaal niet met hooguit twee meerkampen per jaar in Talence of Götzis of op een continentaal of wereldkampioenschap waar om 9 uur ’s ochtends de B-groep speerwerpen gooit en geen hond komt kijken.

Mijn journalistieke deel-ego vindt dat erg jammer, want van alle sporters blijven meerkampers de mooiste specimen die het menselijk ras heeft voortbracht. Niet te lang, niet te klein, nooit te dik, altijd in proportie, behoorlijk sociaal en een goeie kop. Ik kan niet wachten tot Nafi en haar meerkamper-vriend zich willen voortplanten om te zien welke designerbaby daaruit voortkomt en over twintig jaar karrenvrachten medailles mee naar huis neemt. Of niet. De meiose kan nog roet in het eten gooien en voor hetzelfde geld speelt dat kind blokfluit en heeft het X-benen. En zullen ze het even graag zien. Ja toch?