Eerst even dit. Wat ik tegen voetbal(lers) heb, vroeg een twitteraar zich af. Ik heb niks tegen voetballers, wel tegen de wijze waarop sommige voetballers en hun gevolg in de media komen.

U heeft misschien de weekendkranten gelezen? In een van die kranten werd Michèle geportretteerd. Dat is, met de nadruk op de W, de WAG van Kevin De Bruyne. “Ze wil geen WAG zijn”, was haar meest opmerkelijke quote en ze werd dan in allerlei poses gefotografeerd zoals in een zomerkleedje drijvend in haar zwembad.

Op de site van diezelfde krant stond ook iets over Wout van Aert die op stage was en zich afgelopen weekend aan de Ventoux ophield. Hij stond er zijn eigen WAG, Sarah De Bie, bij. Sarah was het gezicht van het Sporta-event waarbij vrouwen de Ventoux naar boven rijden. En passant reed Wout van Aert La Cannibale, een toeristentocht met twee keer de Ventoux en drie andere cols, gewoon om te rijden, niet om ter eerst. Boven op de Ventoux wachtte hij zijn vrouw op, die ook naar boven was gereden.

Van mij moet Michèle De Bruyne zich niet per fiets een berg ophijsen, maar ik vind die Sarah zonder die lipfiller, maquilleersessies van een uur en modedefilé-met-fotograaf als afsluiter toch net even iets echter. Het ligt aan mij, ik weet het, maar ik krijg het op mijn heupen van meisjes die op hun 23ste al twee kinderen hebben en nu al niet meer weten wat ze met al hun geld aan moeten omdat ze toevallig in een of andere technotent een sjotter tegen het lijf zijn gelopen en ter plekke besloten hun eigen lippen en zijn leeg leven te vullen.

Of die in het bijgaande – ahum – interview ook nog eens zeggen dat ze vooral niet willen opvallen en toch in de boekskes staan. In de eerste plaats willen ze ook nog eens herinnerd worden als een goede moeder voor Mason en Rome. Gruwel, o gruwel.

Hopelijk is de vraag daarmee beantwoord.

En nu iets helemaal anders. Het meest belangwekkende nieuws kwam dit weekend bij de wereldwielerbond UCI vandaan. De leden van het UCI Management Committee, waarbij de Belgische bondsvoorzitter Tom Van Damme, hebben in hun onmetelijke wijsheid beslist dat het zwaartepunt van het baanwielrennen naar de zomer verschuift. Neen, serieus, echt waar. Verder zijn er nog maar drie World Cups in plaats van zes, altijd van juli tot september, wordt gestreden in landenploegen – een Nations Cup – en wordt het WK altijd in de herfst gehouden.

Daarnaast zou er in de winter een innovatieve competitieformule komen, die iedereen begrijpt, ook wie voor het eerst kijkt. Benieuwd. Ook hier weer: de baanwielrenners rijden altijd en overal voor hun nationale ploeg en in hun nationale kleuren. Boven het communiqué stond dat maatregelen waren genomen om het baanwielrennen verder te ontwikkelen. Daar had beter gestaan: er zijn maatregelen genomen voor een eersteklas begrafenis van het baanwielrennen.

De zesdaagsen zullen niet blij zijn, maar daar zijn er niet veel meer van over die nog levensvatbaar zijn. Bij BEAT Cycling Club uit Nederland, het beste privéteam ter wereld, hebben ze de collectieve hartverlamming ternauwernood overleefd. Die ploeg timmert, net als het Britse Huub Wattbike testteam dat zich richt op de achtervolging, nu al een paar jaar onverdroten aan de weg om via een kwalitatief baanprogramma haar renners de beste omstandigheden te geven. De enige fout die ze daarbij hebben gemaakt is die nationale ploegen af en toe flink op de donder geven en daar worden ze nu voor gestraft. Ze zijn niet eens geraadpleegd. Be-scha- mend.

Andere beslissing van dat zootje nitwits van het UCI Management Committee: de World Cup cyclocross wordt uitgebreid van negen tot veertien, misschien zelfs zestien wereldbekers. Daarnaast is er nog de Superprestige, de DVV Trofee, de Soudal Classics en de Brico Cross.

De World Cups moeten in zeven verschillende landen worden georganiseerd en zelfs acht als er zestien op de kalender staan. Succes daarmee.

De World Cup komt in handen van Flanders Classics van Wouter Vandenhaute. Golazo van Bob Verbeeck was ook kandidaat maar greep er in de tender naast. Daarop slokten ze SPortIDee op, de organisator van de BRICO-crossen. Flanders Classics, dat ook al de Superprestige controleert, en Golazo maken zich sterk dat ze netjes zullen samenwerken. Benieuwd. Dat alles gaat pas in vanaf het seizoen 20-21.

De logica achter de inflatie van crossen is ver te zoeken. Net nu de twee enige echte wielrenners in die discipline (sinds Roger De Vlaeminck) naar de weg en naar de mountainbike lonken en in hun winterprogramma zullen wieden, was dit het uitgelezen moment om de cross te herleiden tot wat die in essentie is: een trainingsvorm. En waar ze zo gek zijn misschien een circusachtig verdienmodel, zoals bij ons, maar ook niet meer dan dat.