De journalist van de eerste vraag was een hele straffe. “Een vraag voor Diego Maradona. Of hij weet wat de camorra is en of hij weet dat hun geld ook tot in het voetbal zit?” Waarmee de moedige collega poneerde wat iedereen vermoedde: dat Maradona naar het financieel zieltogende Napels was gehaald met geld van de maffia. Het was de sterkste sequens van de hele biopic.

Die vraag, in 1984, in een maffiastad, je moet het doen. Sowieso was dat voor die journalist zijn laatste vraag, hopelijk voor hem van die dag en niet voor altijd. Hij werd door de voorzitter stante pede de deur gewezen, en dat onder luid gejuich en applaus van heel wat van zijn collega’s.

’s Werelds meest geprezen voetbalgenie van het moment en de meest disfunctionele stad van Europa vonden elkaar op 5 juli
1984 en wat volgt in Maradona is een anderhalf uur durende rake schets van (op)komst, verval en vertrek uit Napels van de eerste echt mondiale voetbalster. Afhankelijk van wie in welke periode is geboren, verschillen de meningen over wie dé voetballer onder wereldvoetballers is. Echt bejaarde voetballiefhebbers zweren nog steeds bij Pelé. Net iets minder bejaarden zoals ondergetekende durven weleens te neigen naar Johan Cruijff, niet omwille van titels als international want die heeft hij niet, maar omwille van de impact die hij had op het spel van heel wat landen en grote teams.

Kort daarna kwam dan Maradona, een Argentijntje met een al even fout kapsel als goede voeten, en het levende bewijs dat voetbal een spel is waar je met intuïtie soms verder geraakt dan met intelligentie. Vandaag zijn er Lionel Messi of Cristiano Ronaldo en wetenschappers hebben onlangs becijferd dat Messi beter zou zijn dan Ronaldo omdat hij meer impact heeft op het spel en meer acties onderneemt. Messi is de postmoderne Maradona, min de cocaïne, maar inclusief de belastingontduiking.

Wie de beste is van al die supersterren? Het is onzin om tijdperken te vergelijken, maar de meest foute is ongetwijfeld Diego Armando Maradona, de man met meer bijnamen, schandalen en kinderen (echt en onecht) dan prijzen. Zijn mooiste bijnaam is ongetwijfeld ‘Kosmische Vlieger’, afkomstig uit een spontaan gedebiteerde tekst van radioreporter Víctor Hugo Morales bij Maradona’s tweede doelpunt in de halve finale tegen het gehate Engeland (remember de Falklands) op de World Cup van 1986.

Dat ging zo:

… De bal gaat naar Diego, daar hebben we Maradona, hij wordt door twee man gedekt. Maradona dribbelt met de bal, het genie van het mondiale voetbal stormt naar de rechterkant, laat de derde man achter zich, lijkt te gaan spelen op Burruchaga…

Nog altijd Maradona! Genie! Genie! Genie! Ta-ta-ta-ta-ta-tata… En gooooooooooooooooooooooool!!!!!! Gooooooooooooooooooooooool!!!!!! Gooooooooooooooooooooooool!!!!!!

Spectaculaaaaaaaaaaair! Lang leve het voetbal! Golazo! Diego! Maradona! Ik ben geëmotioneerd, excuseert u mij…

Ik wil huilen!

Maradona scoort na een memorabele solo, na de mooiste actie aller tijden… Kosmische Vlieger, van welke planeet kom je? Argentinië 2, Engeland 0. Diego! Diego! Maradona! Dank u God! Dank u voor het voetbal! Dank u voor Maradona! Dank u voor deze tranen. Dank u voor deze Argentinië 2, Engeland 0.

Allemachtig.

Dat laatste geldt eerder voor de film van regisseur/samensteller Asif Kapadia dan voor de Kosmische Vlieger zelf, die in die wedstrijd ook de 1-0 had gescoord, weze het met de hand. ‘De hand van God’ werd een soort aflaat voor het grootste bedrog ooit op het allerhoogste niveau. “Beetje bedrog, veel genialiteit”, zegt een stem in de film. Het was andersom: beetje genialiteit, veel bedrog en vooral heel erg dom.

Na dat WK ben ik afgehaakt als bewonderaar en Maradona geeft mij geen ongelijk. Er zijn twee beperkingen aan de film. Hij covert alleen de periode Napels, waardoor onder meer zijn positieve dopingplas – de tweede al – op de World Cup van 1994 niet aan bod komt. En de regisseur wil te allen prijze Maradona een mooie exit bieden met die ene laatste opgezette scène: zijn zoon, verwekt bij ene Valeria, een item in het begin van de docu, klopt na al die jaren bij zijn vader aan en wordt in de armen gesloten. Opgezet spel, want toevallig onder het toeziend oog van een professionele camera. Afgezien daarvan: is een omweg langs de bioscoop waard.