Voor we overgaan naar de belangrijker dingen van de wereldwijde sportplaneet, nog heel even over Serena. Wat een sof zeg.
Eén set in het verlies en op 5-1 een matchbal tegen, terugkomen tot 5-5, met een stadion dat zelfs de eerste servicefout van de tegenstandster bejubelt, en dan nog met 7-5 verliezen? Na vier verloren finales op rij is Serena Williams klaar voor een abonnement bij de sportpsycholoog. Of voor sportieve euthanasie.

Dit weekend is de NFL weer begonnen, eigenlijk afgelopen donderdag al met de Green Bay Packers tegen de Chicago Bears. Het enige Amerikaanse profteam waarvan alle aandelen in handen zijn van de fans, van wie niemand meer dan vier procent mag bezitten, won van de Chicago Bears.

Het zal ons worst wezen natuurlijk. Het epicentrum van onze sportbeleving lag niet in New York of in Wisconsin maar in Eeklo. Daar ging zaterdag het veldritseizoen van start met de eerste Ethias-cross. Dat is een serie van acht crossen gesponsord door Ethias, maar dat had u wel al door. Organisator is Golazo. Die hebben ook nog de Soudal Classics en dat is een serietje van vijf crossen. En de DVV-verzekeringentrofee, nog eens acht crossen met als bekendste de Koppenbergcross, ook wel eens de Parijs-Tours van Mathieu van der Poel genoemd omdat hij daar nog maar één keer heeft gewonnen. Samen éénentwintig crossen.

Daarnaast zijn er nog negen crossen over de hele wereld die onder de noemer Telenet Cyclo Cross UCI World Cup doorgaan. Ik ben fan van Telenet maar het is een raadsel wat die te zoeken hebben in Iowa City, Waterloo-in-de-VS, Bern, Tabor, Nommay en Hoogerheide terwijl ze niet eens een abonnee kunnen/mogen werven in Brussel. Het doet een beetje veel denken aan al die Nederlandse bedrijven die bij de World Cup schaatsen van Calgary tot in Tomaszow Mazowiecki op de boarding staan.

We zitten al aan dertig crossen. Tel daarbij de niet onbelangrijke acht manches van de Telenet Superprestige, enkele wedstrijden die nergens toe behoren en je komt met het BK en WK makkelijk aan vijfenveertig wedstrijden.

Veldrijden moet de enige sport ter wereld zijn met meer camera’s per wedstrijd en een veelvoud aan wedstrijden vergeleken met het totale aantal profs dat meerijdt. Dat zegt niets over het businessmodel, want ook daar: geen event genereert zoveel geld voor zo weinig sport als De Cross, deze Vlaamse heilige graal.

Dit seizoen waagt De Cross zich aan een experiment. Nadat kort op elkaar de absolute publiekstrekkers Niels Albert en Sven Nys al waren gestopt, moet het na amper enkele mooie jaren ook al verder zonder Mathieu van der Poel, Wout van Aert en niet te vergeten Kevin Pauwels (grapje).

Van der Poel keert terug in het veld op 1 november, als alles normaal verloopt maar wat heet normaal bij deze kwiet. Als Wout van Aert terugkeert, lijkt dat niet vóór nieuwjaar te zijn. Gisteren reed hij een rondje van 7,5 kilometer op een elektrische fiets bij hem in de buurt. Daar moet nog wat bij, behalve dan bij zijn maximale snelheid van 57 km/u. Het is een raadsel hoe hij op een elektrische fiets aan die topsnelheid is geraakt.

Kan een discipline overleven zonder zijn twee grootste kampioenen, met andere woorden, is de sport groter dan de atleten? En is de disruptieve Mathieu van der Poel niet tegelijk een zegen en een gevaar voor het wielrennen?

Je kan af en toe de dingen anders zien en ook doen, maar hij zet alles op zijn kop. Hij komt af en toe veldrijden, maar de klassementen interesseren hem niet. Wereldkampioen veldrijden wil hij wel worden. Dat moet dan in Dübendorf gebeuren, in Zwitserland. Daar zal wat klimwerk aan te pas komen, dus hij maakt een kans. Ook als het vlak zou zijn, overigens.

Zwitserland is het land van meervoudig wereldkampioen mountainbiken Nino Schürter, die recent in Canada de wereldtitel pakte bij de gratie van een afwezige Mathieu van der Poel. Die heeft Schürter in haast alle mountainbikewedstrijden alle hoeken van het circuit laten zien, maar toen het WK er aan kwam, sprong Mathieu ineens op een andere fiets.

Hij wil eind deze maand wereldkampioen op de weg worden in Yorkshire en daartoe maakt hij veel kans. Daarna verandert hij weer van fiets of gaat wellicht eerst wat vakantie nemen. Dan neemt hij de crossfiets ter hand, gaat wat wedstrijden rijden, maar niet te veel, om te eindigen met het WK cross. Vervolgens haalt hij weer de wegfiets van stal en gaat zich voorbereiden op de voorjaarsklassiekers. Parijs-Roubaix rijdt hij wel, de Ronde van Vlaanderen waarin hij vorig jaar demonstreerde laat hij dan weer schieten. Na de Amstel Gold race is het weer één en al mountainbiken om in Tokio olympisch kampioen te worden. Als het wielrennen – op de weg, in het veld of in de mountains – deze Mathieu van der Poel maar overleeft.