Livesport kwam deze week opnieuw tot ons en nog wel in de gedaante van basketbal. Met dank aan de FIBA. De basketbalwedstrijd – wedstrijden, want het gaat om de finales in een best of seven-format – komt uit Taiwan en is zonder publiek, om evidente redenen. De competitie heet de Chinese Taipei Super Basketball League Finals.

Eergisteren heb ik de tweede wedstrijd bekeken, via YouTube. Taiwan Beer speelde thuis tegen de Yulon Luxgen Dinos die de eerste wedstrijd hadden gewonnen met 88-83. Kijken is misschien wat overdreven. Ik heb het geprobeerd maar ben snel afgehaakt. Het spektakel speelde zich af in een sportzaal met een parket met allemaal verschillende lijnen. Met een commentator die evenveel van de ploegen kende als ik en ik wist na tien minuten nog steeds in de verste verte niet waar dit over ging. Met mannetjes die verkleed waren als basketbalspelers. Eén zwarte heb ik geteld. Eén! Dat kon geen basketbal zijn.

“Warum doch, quälen Sie sich so?” Dat vroeg ooit een oudere Duitse mevrouw die mij elke dag rond een meertje in Duitsland zag lopen en andere dingen doen die destijds in de buitenlucht als raar werden omschreven, maar die we vandaag als volstrekt normaal beschouwen. Gewoon, ik probeerde mij fysiek voor te bereiden op mijn nieuwe ploeg, kwestie van die eerste trainingen in zaal goed door te komen en mijn basisplaats te verzekeren.

Het zinnetje spookte decennia in mijn achterhoofd, telkens als ik het lastig had, fysiek of geestelijk of hoe ook, zoals nu weer. Waarom kwellen wij ons zo? Dit is hét moment om af te kicken van onze sportverslaving en België is daartoe de ideale afkick-kliniek.

Oké, we zijn masochisten zoals we elke dode meetellen van wie we niet zeker weten waaraan hij/zij is overleden. We weten niet goed welke winkels open en dicht en weer open mogen. We weten niet of afhaalkoffie ook afhaal is. Maar in het voetbal hebben we dat goed gedaan. Wij waren de eersten om te zeggen: hic et nunc stop, Club kampioen en al de rest zien we nog wel.

Andere landen daarentegen… In Nederland wilde een aantal topclubs niet meer, een aantal andere clubs dan weer wel, de KNVB wilde ook nog, maar nu heeft de overheid gewoon zelf de boel op slot gedaan tot 1 september. Zelfs zonder publiek geen sprake van voetbal.

Opgeschort tot nader order, van west naar oost: voetbal in Engeland, Schotland, Portugal, Spanje, Italië, Turkije, Oekraïne. Zouden weer begonnen zijn gisteren, niet dus: Griekenland. Hebben een datum geprikt: Frankrijk (17 juni), Zwitserland (eind mei) en ten slotte Duitsland, dat op 9 mei zou herbeginnen. Met de nadruk op ‘zou’, want er is nogal wat protest.

Persoonlijk ben ik voorstander van het Duitse experiment met een beperkte aanwezigheid in het stadion van een paar honderd man – vrouwen alleen als het moet – en met spelers die zich na afloop niet douchen, die met de bus terug naar huis moeten en die voorafgaand getest worden. Waarbij ik mij dan meteen afvraag: is het de taak van de vierde scheidsrechter om die tests te doen? Eerst de noppen controleren en dan zo’n wattenstaafje in de neus prikken bij iedereen die wil invallen. Snel-snel even met de VAR-Covid- analist overleggen of het oké is en huppekee, voetballen maar.

Alleen al omwille van de heerlijke Duitse woorden wil ik die Bundesliga ohne Publikum wel een kans geven: ein Freudentaumel ist es ein Anschlusstor zu sehen in einem Geisterspiel. Een genot is het om een aansluitingstreffer te zien in een spookspel. Ja toch? Dat er niet wordt geapplaudisseerd, gejoeld en gescholden en dat de goaltune een beetje hol klinkt, dat moeten we er bij een spookwedstrijd voor lief bij nemen.

Alleen, lang niet zeker dat die Geisterspiele ook zullen doorgaan. De fans zijn tegen, de media zijn tegen, de politiek staat ook niet te springen, van de spelers hoor je weinig of niks, de enigen die ervoor uitkomen te willen voetballen zijn de clubbesturen. Dat heeft te maken met geld.

Die Zeit kopte van de week boven een opiniestuk: Tod und Spiele. We citeren: “Meer dan vijfduizend mensen zijn aan Covid-19 gestorven (dat hebben die Duitsers slechter – of beter zo u wilt – gedaan dan wij, of ze kunnen niet tellen), wetenschappers waarschuwen voor een tweede golf infecties, maar Paderborn tegen Düsseldorf moet zo snel mogelijk worden gespeeld.” Zo absurd, besloot de commentator.

Het blijft een rare vorm van koorddansen: een hele maatschappij verplichten afstand te houden, beletten naar een stadion te komen waar een kleine dertig voetballers (als ze wat vaak vervangen) elkaar in nek en bek hijgen en spuwen. Dat valt niet uit te leggen, ook niet met een excelletje van de tv-rechten.